Από την Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «ΙΩΝΕΣ», εκδόθηκε πρόσφατα το νέο βιβλίο του πρώην γ.γ. της Εστίας μας κ. Δημήτρη Κωνσταντάρα-Σταθαρά, με τίτλο «Ακούω τη Μικρασιάτισσα Μάνα μου…» (Έκδοση: 24 Ιουνίου 2022, σχήμα 17Χ24, σελίδες 198). Πρόκειται για ένα «ζωντανό» βιβλίο, όπου η μητέρα του, Μαρία Σταθαρά, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και αφηγείται τα συμβάντα γεγονότα στην πατρίδα τους (χωριό Κλησέκιοϊ της Περγάμου) στη Μικρά Ασία από το έτος 1914 (πρώτος διωγμός), μετά ακολούθησε το ξεκλήρισμά τους από την πατρίδα του κατά το δύστηνο έτος 1922, με την άτακτη φυγή τους από το χωριό τους και την προσωρινή καταφυγή τους στη Μυτιλήνη και συνέχεια την άφιξή τους και εγκατάσταση στον Βόλο και στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας το 1924.
Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς, όταν ζούσε η μητέρα του, είχε την πρόνοια και έλαβε από αυτή εννιά συνεντεύξεις. Αυτές οι συνεντεύξεις απομαγνητοφωνήθηκαν, καταγράφηκαν και οργανώθηκαν σε ένα βιβλίο 198 σελίδων, στο οποίο συγγραφέας είναι η ίδια η μητέρα του και αυτός κατέγραψε και επιμελήθηκε τα λεγόμενά της, χωρίς να παραλείψει τίποτα. Οι συνεντεύξεις αυτές δόθηκαν από το έτος 1968 έως το 1992, λίγο πριν την εκδημία της. Εφέτος που συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή και 30 χρόνια από την εκδημία της (1992-2022) το αφιερώνει στη μνήμη της μητέρας του Μαρίας Σταθαρά, με χορηγό τον ίδιο.
Το βιβλίο αρχίζει με ένα προλόγισμα της τέως προέδρου της Εστίας «ΙΩΝΕΣ» κ. Άννας Πετσιάβα-Παπανικολάου και του επιμελητή της έκδοσης, καθώς και με ένα λαϊκό τραγούδι «Η ευχή της Μάνας». Ακολουθεί η ύλη του βιβλίου που χωρίζεται σε έξι Κεφάλαια. Στο πρώτο Κεφάλαιο η Μαρία Σταθαρά αναφέρεται στον πρώτο διωγμό που υπέστη η οικογένεια της από τους Τούρκους (1914), όταν αναγκάστηκαν να ζήσουν πρόσφυγες στο νησί της Λέσβου για τέσσερα χρόνια (1914-1918). Το δεύτερο Κεφάλαιο αναφέρεται στην Τραγωδία του 1922 και στη δραματική φυγή τους από το χωριό τους με τέσσερα παιδιά ανήλικα και με δυο μπογαλάκια ρούχα μέχρι να φτάσουν στο επίνειο της Περγάμου, στο Δικελί και να αναζητήσουν καράβι για να φύγουν. Η άφιξή τους στο λιμάνι της Μυτιλήνης μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσφυγες και η αγωνία τους σε ποια γωνιά της Ελλάδας θα «απαγγιάσουν», καταγράφεται δραματικά. Στο τρίτο Κεφάλαιο έρχεται η εξαμελής οικογένεια με καράβι στο λιμάνι του Βόλου, με το μεγάλο «μαύρο κύμα» προσφύγων τις 19 με 22 Σεπτέμβρη του 1922. Εγκαθίστανται προσωρινά σ’ ένα σπίτι στην οδό τέρμα (τότε) Μεταμορφώσεως με Αναλήψεως. Εκεί μένουν δυο χρόνια και πορεύονται τη δύσκολη ζωή του πρόσφυγα (συσσίτια, μικροδουλειές), ενώ η ίδια και τα αδερφάκια της πηγαίνουν στο 1ο Δημ. Σχολείο της συνοικίας Μεταμορφώσεως. Το 1924 κάνουν «κατάληψη» στα πρώτα σπίτια του προσφυγικού συνοικισμού της Νέας Ιωνίας, που είχαν κτίσει για τους πρόσφυγες (μονοκάμαρα με κοινόχρηστα αποχωρητήρια και πλυσταριά) και ξεδιπλώνουν τη νέα τους ζωή, μόνιμα πλέον, στη Νέα Ιωνία, όπου αναπτύσσεται το νέο ρίζωμα της οικογένειας. Στο τέταρτο κεφάλαιο (Ανάλεκτα-Πολιτιστικά) η Μικρασιάτισσα Μαρία Σταθαρά, αφηγείται για τον Πολιτισμό και τη ζωή στο χωριό τους (ήθη και έθιμα, σχολείο, εκκλησία, τραγούδια, μικροϊστορίες, ψυχικός της κόσμος, ευχές κ. ά.). Ακολουθεί το πέμπτο Κεφάλαιο με πέντε «αληθινές μικρασιάτικες ιστορίες», που ο Δημήτρης Κωνσταντάρας-Σταθαράς είχε εκδώσει σε βιβλίο του, οι οποίες συνδέονται με τις αφηγήσεις της μητέρας του. Το βιβλίο θα κλείσει στο έκτο Κεφάλαιο που παρουσιάζει τις ρίζες της οικογένειας Σταθαρά και το γενεαλογικό δέντρο της (γραφή του επιμελητή), ένα αρχείο εγγράφων και φωτογραφιών της Μαρίας Σταθαρά από μαθήτρια, το ευρετήριο ονομάτων και την ταυτότητα της Εστίας «ΙΩΝΕΣ», που είναι εκδότης.
Το βιβλίο συνοδεύεται και από ένα CD-ROM, το οποίο περιέχει αποσπάσματα από τις αφηγήσεις της Μαρίας Σταθαρά, που αντιστοιχούν σε ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου και μπορεί ο αναγνώστης να διαβάσει το συγκεκριμένο απόσπασμα και να το ακούσει από τη συγγραφέα.
Το βιωματικό αυτό βιβλίο της Μαρίας Σταθαρά «Ακούω τη Μικρασιάτισσα Μάνα μου…», που εξέδωσαν οι «ΙΩΝΕΣ», έρχεται στην επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή να δώσει στους αναγνώστες μια «ζωντανή» μαρτυρία από τα «οικεία πάθη» της εποχής εκείνης με τον πανικό της φυγής, την προσφυγιά και την εγκατάσταση των προσφύγων στη νέα τους πατρίδα, εδώ στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας Βόλου, της Νέας Ιωνίας Μαγνησίας και να εκφράσει τον «μνησιπήμονα πόνο» του Αισχύλου (ο πόνος που γεννάει η μνήμη των παθημάτων) ή «της συμφοράς ο καημός», που αποδίδει ποιητικά ο Γιώργος Σεφέρης.
Μέσα στο έτος αυτό οι «ΙΩΝΕΣ» προγραμματίζουν την παρουσίαση του βιβλίου στο κοινό της Νέας Ιωνίας και του Βόλου.
