Θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά, αγαπημένε μου αναγνώστη, που ήθελες να βρεθείς εντελώς μόνος σου; Να κλείσεις πόρτες, παράθυρα, φώτα και να μην ακούς κανέναν και τίποτα; Που ήθελες να αφεθείς στην μοναξιά σου; Που ακόμη και ο παραμικρός θόρυβος σου φαινόταν εκκωφαντικός και δεν μπορούσες να τον αντέξεις; Πολλές, είμαι σχεδόν σίγουρη, ειδικά μετά από μια κοπιαστική ημέρα. Εκείνο που σκέφτομαι είναι το εξής. Άντε και κλείνεσαι μέσα στο σπίτι, άντε και δεν ακούς τίποτα, άντε και καταφέρνεις να ξεφύγεις από όλους, από τον ίδιο σου τον εαυτό μπορείς να κρυφτείς; Εκεί σε θέλω. Εκεί είναι το δύσκολο ή μάλλον ακατόρθωτο. Γιατί κάθε φωνή μπορείς να απομονώσεις, αλλά τη δική σου όχι.
Δεν γίνεται να βουλώσεις τα αυτιά σου και να μην την ακούς. Απ’ όλους και από όλα έχεις τη δυνατότητα να ξεφύγεις, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό. Όσο και αν προσπαθήσεις αυτή η φωνή μέσα σου πάντα θα ουρλιάζει, πάντα θα σου υπενθυμίζει, πάντα ίσως να σε κατηγορεί, πάντα θα είναι εκεί. Γιατί είναι αυτή που σε γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Ξέρει τι αισθάνεσαι και γιατί. Ξέρει τι προσπαθείς να αγνοήσεις και δεν τα καταφέρνεις. Είναι το πιο δικό σου κομμάτι, αλλά και αυτός που θα σε κρίνει αυστηρά. Μη τη μαλώνεις. Άφησε τη να σε οδηγήσει εκεί που νομίζει εκείνη. Ακόμη και πίσω να γυρίσει. Μη νομίζεις ότι είναι χάσιμο χρόνο. Σκέψου να σε πάει πίσω, τότε που ήσουν ένα παιδί γεμάτο ξεγνοιασιά και όνειρα. Ένα παιδί που πίστευε ότι θα ανοίξει τα φτερά του και θα μπορέσει να κατακτήσει τον κόσμο. Ναι, εσύ ήσουν αυτός. Ευαίσθητος, αλληλέγγυος, δοτικός, πάντα στην πρώτη γραμμή να υποστηρίξεις όσους πίστευες ότι αδικούνταν, όσοι σε είχαν ανάγκη. Τώρα που βρίσκεσαι, αναρωτιέσαι, Που να χάθηκαν εκείνες οι ευαισθησίες; Που χάθηκες εσύ ο ίδιος επιλέγοντας να αδιαφορείς πλέον. Γιατί το έκανες αυτό;
Ήταν θέμα απλά επιβίωσης; Βαρέθηκες να είσαι εσύ το καλό παιδί που τρέχει για όλους; Πληγώθηκες και θέλησες με αυτό τον τρόπο να προστατευτείς ή μήπως κατάφερες να λύσεις όλα σου τα προβλήματα και πλέον δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο; Η αλήθεια είναι πάντως ότι προσπάθησες πολύ στη ζωή σου. Όσο κάποιοι διασκέδαζαν, εσύ ξημεροβραδιαζόσουν να διαβάζεις. Όσο κάποιοι έκαναν διακοπές, εσύ δούλευες για να πληρώσεις τα δίδακτρα σου. Μόχθησες πολύ για να γίνεις αυτό που είσαι. Και ξεχώρισες όχι επειδή τελικά πέτυχες, αλλά επειδή κατάφερες να παραμείνεις ο εαυτός σου, χωρίς να κατακρίνεις και να εμπαίζεις. Και ακόμη και τώρα, που η κοινωνία νοσεί, που οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στα καβούκια τους, που η κακία έχει γίνει κυρίαρχη, εσύ εξακολουθείς να πιστεύεις στον άνθρωπο. Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Να πιστεύουμε στο ήθος και στις αξίες μας, να διορθωνόμαστε μέσα από τα λάθη μας, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, να μην πληγώνουμε και να κατανοήσουμε επιτέλους πως έχουμε μια επιλογή. Να στεκόμαστε πάντα ο ένας δίπλα στον άλλο.
