Είναι από εκείνα τα τηλεφωνήματα που σε γεμίζουν αισιοδοξία, πως δεν χάθηκε η ανθρωπιά στις μέρες μας. Πως ακόμη κι αν κάτι έχει πάψει να σε αφορά άμεσα, εξακολουθεί να σε «καίει», γιατί ξέρεις, έχεις δει, έχεις βιώσει στο πετσί σου μια κατάσταση κι έχεις κατανοήσει πως δουλεύει το πράγμα. Πριν δυο μέρες το κινητό μου χτύπησε. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια παλιά και αγαπημένη γνώριμη, που νομίζω με γνωρίζει από όταν ήμουν παιδί. Μητέρα η ίδια, με κόρη στην ηλικία μου, ήθελε να μοιραστεί μαζί μου αυτό που ένιωθε. Αυτό που την προβληματίζει. Αυτό που δεν μπορεί να το χωνέψει με τίποτα πως συμβαίνει. Έχοντας βρεθεί στην ογκολογική κλινική του Νοσοκομείου Βόλου, με την κόρη της να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας, είδε από κοντά τον μοναχικό αγώνα που κάνει η μοναδική γιατρός που έχει απομείνει στο «Αχιλλοπούλειο».
Η Ελένη Περδικούρη, όπως και ο κάθε γιατρός για τον ασθενή του, είναι ο μικρός Θεός του. Που κρέμεται από τα χείλη του, που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες, που μοιράζεται μαζί του σκέψεις, προβληματισμούς, ιστορίες. Όποιος έχει περάσει την δύσκολη πόρτα μιας ογκολογικής κλινικής, ξέρει ακριβώς γιατί πράγμα μιλάω. Ξέρει ότι ο γιατρός που θα τον αναλάβει, είναι από την πρώτη στιγμή που θα τον δει ένας δικός του άνθρωπος. Που του εμπιστεύεσαι την ζωή του. Που θα έχει το θάρρος να του τηλεφωνήσει για να του πει και την παραμικρή του σκέψη. Που βλέπει στο πρόσωπό του την ελπίδα ότι όλα καλά θα πάνε.
Ακόμη κι όταν τελειώσει μια θεραπεία, θα είναι εκείνος ο άνθρωπος που πάντα θα φέρνει στο μυαλό του και θα προσεύχεται για εκείνον, να τον έχει ο Θεός καλά και να γιατρεύει τον κόσμο. Μια τέτοια γιατρός λοιπόν είναι η κ. Περδικούρη. Που άνθρωποι, σαν την Νικολέτα που μου τηλεφώνησε, έχοντας δει τον αγώνα που κάνει για να μπορέσει να κρατήσει ζωντανή μια κλινική με δεκάδες καρκινοπαθείς, την νοιάζεται και ψάχνει τρόπους να την βοηθήσει.
Και κοίτα κάτι οξύμωρο, αγαπημένε μου αναγνώστη. Αντί ένας Υπουργός Υγείας, ένας γραμματέας υπουργείου, ένας πολιτικός βρε αδελφέ που ζει και βλέπει τι γίνεται στο Νοσοκομείο Βόλου να νοιαστεί για τον αγώνα των καρκινοπαθών και της γιατρού που έχει μείνει μόνη, μια απλή γυναίκα, σπάει καθημερινά το κεφάλι της να βρει τρόπους έτσι ώστε να την βοηθήσει.
Χρόνια τα γράφουμε, τα λέμε, φωνάζουμε για την κατάσταση στο Νοσοκομείο Βόλου και την έλλειψη γιατρών στην ογκολογική κλινική. Έχουν αφήσει με μια γιατρό τους καρκινοπαθείς ενός ολόκληρου Νομού και δεν ντρέπονται λίγο, παρά μόνο βγαίνουν στα κανάλια και επαίρονται για το ότι στα Επείγοντα δεν περιμένεις πλέον κανένα 8ωρο, αλλά σε ένα 5ωρο είσαι οκ. Λυπάμαι. Όχι την γιατρό και τους καρκινοπαθείς. Αυτοί είναι άξιοι θαυμασμού. Λυπάμαι όμως για όλους εκείνους τους πολιτικούς που ενώ βλέπουν, δεν κάνουν τίποτα για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, που αύριο μπορεί να αφορά τους ίδιους, την μάνα τους, τον αδελφό τους, το παιδί τους. Ντροπή σας.
