Κάτι που έγραψα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για την παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου, που ήταν την Κυριακή, ήταν η αφορμή να λάβω μηνύματα από συμπολίτες μας, γνωστούς μου, που δεν ήξερα καν ότι νοσούν από καρκίνο και μου εξιστορούσαν όλα όσα βιώνουν όλο το διάστημα της θεραπείας τους. Όλοι καταλήγαμε στο ίδιο συμπέρασμα. Πως δεν μπορεί, μια πόλη, όπως είναι ο Βόλος, να μην διαθέτει Τμήμα Ακτινοθεραπείας και να υπάρχει μόνο μια ογκολόγος στο Νοσοκομείο του Βόλου, που θα πρέπει να φροντίζει για εκατοντάδες συνανθρώπους μας.
Ένα από τα μηνύματα που έλαβα, μιας γνωστής, που μου έλεγε πως μέσα στο μήνα τελειώνει τις χημειοθεραπείες που κάνει στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας και έπειτα θα συνεχίσει για ακόμη έξι μήνες θεραπεία με χάπια. Μου έλεγε, πόσο δυσκολεύτηκε όλο αυτό το διάστημα, μακριά από τον τόπο της, πόσο αδικημένη ένιωσε, που έπρεπε να αναγκαστεί να φύγει από την πόλη της και να πάει να γιατρευτεί αλλού, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Το άλλο μήνυμα είναι μιας φίλης, που με τον αδελφό της μένουν στο εξωτερικό.
Η μητέρα τους έχει καρκίνο, έχει κάνει χημειοθεραπείες, αλλά έπρεπε να υποβληθεί και σε ακτινοθεραπεία. Γνώριζα το άγχος της. Για το πως θα είναι εκεί, πως θα μπορέσει να κανονίσει την δουλειά της για να έρθει στην Ελλάδα, κι εκείνη, αλλά και ο αδελφός της για να μοιράσουν τις μέρες, γιατί δεν είναι μόνο ο ασθενής που θα πρέπει να κάνει το δρομολόγιο, είναι μια ολόκληρη οικογένεια που συμπάσχει σε όλο αυτό. Μου έλεγε κι εκείνη πόσο ευχαριστημένη είναι με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στο Πανεπιστημιακό γιατροί και νοσηλευτές. Και είναι κάτι που το έχω διαπιστώσει κι εγώ. Είναι εξαίρετοι. Γνωρίζουν πως θα μιλήσουν, τι θα πουν, γιατί ξέρουν ότι έχουν απέναντι ανθρώπους που φοβούνται, αγωνιούν, ελπίζουν σε μια λέξη τους. Τους ευγνωμονούμε για ότι κάνουν για τους ασθενείς, αλλά θα πρέπει να δούμε πως θα μπορέσουμε να απαλλάξουμε όλον αυτό τον κόσμο, τους Μαγνησιώτες, τους Βολιώτες, που καθημερινά πρέπει να πηγαινοέρχονται στην Λάρισα για να κάνουν τις θεραπείες τους, αντί να υπάρχει εδώ ανάλογο Τμήμα Ακτινοθεραπείας.
Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, εδώ και με το ζόρι έχουμε μια ογκολόγο που δίνει καθημερινό αγώνα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα περιστατικά, περιμένεις να σου κάνουν Τμήμα Ακτινοθεραπείας στον Βόλο; Δεν είναι όμως τι θέλω και τι όχι εγώ. Το θέμα είναι ο Βολιώτης καρκινοπαθής να έχει την φροντίδα που πρέπει, χωρίς να πληρώσει από την τσέπη του σε μια ιδιωτική δομή, αλλά ούτε και να κάνει καθημερινά, συνήθως για ένα μήνα ή και παραπάνω, το δρομολόγιο Βόλος- Λάρισα. Για όποιον το έχει βιώσει ξέρει για τι πράγμα μιλάω. Είναι ψυχοφθόρο, χώρια το οικονομικό, που πολλοί δεν μπορούν να το υποστηρίξουν. Άνθρωποι φτωχοί, άνθρωποι που ταξιδεύουν με ΚΤΕΛ γιατί δεν έχουν πως να φτάσουν μέχρι εκεί, άνθρωποι ηλικιωμένοι, που γι αυτούς είναι βάσανο αυτή η καθημερινή μετάβαση. Το Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα στον Βόλο θα πρέπει να είναι απαίτηση όλων μας. Ας το διεκδικήσουμε…
