Αυτό που έγινε την Κυριακή στον Βόλο, την Θεσσαλία, την Ελλάδα, όλο τον κόσμο, δεν είχε προηγούμενο. Ήταν τόσο συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου απέναντι σε ένα απλό κάλεσμα αυτών των χαροκαμένων οικογενειών των θυμάτων στα Τέμπη, που πραγματικά, βλέποντας πλάνα και φωτογραφίες από ανθρώπινα «ποτάμια» να ξεχύνονται στους δρόμους και άλλοτε σιωπηλά, άλλοτε με συνθήματα, αλλά με ένα κοινό στόχο, να δίνουν το μήνυμά τους για δικαιοσύνη, δεν μπορούσες παρά να πάρεις μια βαθιά ανάσα.
Στον Βόλο, είχαμε χρόνια να δούμε τέτοιο ξέσπασμα, με τον κόσμο να βγαίνει σε δρόμους και πεζοδρόμια, ορθώνοντας ανάστημα απέναντι σε πρακτικές που θεωρούν ότι τους προσβάλουν. Δεν ήμασταν ένας, δεν ήμασταν δυο, ήμασταν όλη η χώρα που ξεσηκώθηκε ζητώντας να διαλευκανθεί αυτή η τραγωδία που στοίχισε την ζωή σε 57 συνανθρώπους μας, έντυσε στο πένθος δεκάδες οικογένειες.
Είμαστε εκατομμύρια όσοι σηκώσαμε κεφάλι απέναντι σε ένα σύστημα σαθρό που εναγωνίως προσπαθεί να μπαζώσει οποιοδήποτε ίχνος αλήθειας. Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα, ότι πριν καλά- καλά οι οικογένειες πάρουν τα κρύα σώματα των δικών τους ανθρώπων, κάποιοι φρόντιζαν να μεταφέρουν ότι είχε απομείνει σε ένα χωράφι. Η συνέχεια γνωστή. Ηχητικά που μονταρίστηκαν, υλικό από τις κάμερες που εξαφανίστηκε. Το φορτίο του εμπορικού τρένου που μέχρι σήμερα ακόμη δεν έχουμε μάθει τι μετέφερε. Για να φτάσουμε δυο χρονιά μετά το έγκλημα, η δίκη να μην έχει γίνει, αλλά κι από πάνω οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της τραγωδίας να συκοφαντούν αυτές τις οικογένειες, που παλεύουν μέρα νύχτα να δικαιώσουν τη μνήμη των παιδιών τους, φέρνοντας στο φως την αλήθεια. Κι αναρωτιέμαι.
Τσίπα δεν έχουν; Καμία ντροπή δεν αισθάνονται; Πως μπορούν να απευθύνονται απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν χάσει μανάδες, παιδιά, αδέλφια με τέτοια χυδαιότητα, ότι τάχα μου εργαλειοποιούν το θάνατο των δικών τους; Θα μου πεις, ποιος έχασε την τσίπα για να την βρουν αυτοί. Δεν πειράζει. Μου φτάνει που βλέποντας τις εικόνες από τα πλήθη που κατέκλυσαν τη χώρα και τον κόσμο, κατάλαβαν πως ότι και να κάνουν, η αλήθεια δεν θα μπαζωθεί. Δεν θα τους αφήσουμε εμείς να την μπαζώσουν. Μπορούμε να το καταφέρουμε. Το αποδείξαμε με την δυναμική μας. Όντας ο ένας δίπλα στον άλλον, μπορούμε να πάμε κόντρα σε όλους.
Ακόμη κι αν χρειαστεί να είμαστε κάθε μέρα στους δρόμους. Μέχρι οι υπαίτιοι να τιμωρηθούν. Μέχρι να πάρουν μια μικρή ανάσα αυτές οι οικογένειες. Μέχρι να δικαιωθεί η μνήμη των 57 συνανθρώπων μας και του δικού μας Γεράσιμου Ιάσονα, που παλεύει για την ζωή του, ως ο μοναδικός επιζών του πρώτου βαγονιού. Στον αγώνα λοιπόν, μέχρι να έρθει η Νέμεσις. Μέχρι να μάθουμε τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία. Μέχρι να έρθει στο φως όλη η αλήθεια. Έχουμε χρέος να μην τα παρατήσουμε. Γιατί σήμερα ήταν τα παιδιά της Καρυστιανού, του Πλακιά και των υπολοίπων, αύριο μπορεί να είναι τα δικά μας.
