Πολλές φορές είχαμε πει ότι θα πάμε, όμως πάντα κάτι γινόταν και το αναβάλλαμε. «Θα πάμε εκεί και θα περάσουμε τέλεια» μας έλεγε και μας ξαναέλεγε ο Στέφανος και εμείς δεν είχαμε καμία αμφιβολία, αλλά κάτι οι δουλειές και οι υποχρεώσεις μας ανάγκαζαν να μην μπορούμε να είμαστε τυπικοί.
Μέχρι που το προηγούμενο Σάββατο τα έφερε έτσι η τύχη και νιώσαμε ευλογημένοι που ζούμε σε αυτό το μαγικό τόπο που λέγεται Μαγνησία. Τόπος προορισμού το Λεφόκαστρο. Κίνηση λιγοστή στο δρόμο, όσοι ήταν να φύγουν για μπάνιο το είχαν πράξει από το πρωί. Ντάλα μεσημέρι και εμείς περιμένουμε με αγωνία να φτάσουμε στο ονειρεμένο αυτό μέρος. Χαλάλι η ταλαιπωρία της ζέστης μέσα στο αυτοκίνητο.
Μόλις το μάτι σου αντικρίζει την ομορφιά του πράσινου σε συνδυασμό με το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, ξεχνάς τα πάντα. Αφήνεις μια καλή πίσω σου την βαβούρα της πόλης, το καυσαέριο, τα αυτοκίνητα και τις εξατμίσεις των μηχανών που σου τρυπάνε το μυαλό, το άγχος της δουλειάς και αφήνεσαι στις μυρωδιές του καλοκαιριού να σε συνεπάρουν. Αν μπορούσα με μια λέξη μόνο να περιγράψω την αίσθηση που έχω από αυτό το μαγεμένο μέρος, είναι ηρεμία. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει, αλλά και μόνο που μπορείς σε ένα βήμα να απλώσεις το χέρι σου και να ακουμπήσεις τη θάλασσα είναι εξαιρετικό. Ίσως γι αυτό αρκετοί είναι εκείνοι που έχουν επενδύσει σε αυτό τον τόπο και έχτισαν τα εξοχικά τους σπίτια, έχοντας την ευκαιρία να ζουν χειμώνα- καλοκαίρι εκεί. Με το που καθίσαμε στην ξακουστή ταβέρνα του κ. Στέφανου, το πρώτο πράγμα που αναφωνήσαμε όλοι είναι πως «εδώ είναι λίγο καλύτερα από τον παράδεισο».
Υπερβολικό ίσως, αφού ολόκληρο το Πήλιο είναι ένας επίγειος παράδεισος, αλλά ίσως τη συγκεκριμένη στιγμή, στο συγκεκριμένο μέρος, να θεωρήσαμε ότι το καλύτερο που μπορούσε να μας συμβεί ήταν αυτό. Ήρεμα νερά, άνθρωποι ήσυχοι, ακόμη και τα παιδιά λες και είχαν προσαρμοστεί μέσα στην γαλήνη αυτή που προσφέρει το Λεφόκαστρο και έπαιζαν χωρίς να ακούγονται, το αεράκι να σου χαϊδεύει το πρόσωπο, το τσίπουρο και η μπύρα να δροσίζει το μέσα σου, τα ψάρια σε αφθονία να εκτοξεύουν στον ουρανίσκο σου τις γεύσεις του, τα γέλια και οι πλάκες να δίνουν και να παίρνουν, και εσύ να σκέφτεσαι αν θα σε αξιώσει ποτέ ο Θεός να πάρεις ένα μικρό σπιτάκι απέναντι από τη θάλασσα για να περάσεις τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου.
Αστείο το τελευταίο, αλλά αν δεν έχεις επισκεφτεί το Λεφόκαστρο, αγαπημένε μου αναγνώστη, αν το άγχος σε έχει πνίξει και τα προβλήματα δίνουν και παίρνουν, μη το σκέφτεσαι. Μπες στο αυτοκίνητο, πέρασε μέσα από ελαιώνες και μικρές παραλίες, φτάσε στον προορισμό σου και για όλα τα υπόλοιπα έχει φροντίσει η φύση, αλλά και οι άνθρωποι που κατοικούν και εργάζονται εκεί, που κατάλαβα ότι αγαπούν όσο τίποτα άλλο τον τόπο τους. Πότε είπαμε ότι θα ξαναπάμε;
