Χαρούμενα πρόσωπα. Κόποι που έπιασαν τόπο. Ατελείωτο διάβασμα που δεν πήγε χαμένο. Χρήματα που δαπανήθηκαν σε φροντιστήρια και ατελείωτες προσπάθειες για ένα στόχο. Βλέπω τα πρόσωπα των αριστούχων της Μαγνησίας και νιώθω χαρά. Και σκέφτομαι πόσο ικανοποιημένοι θα είναι όλοι αυτοί, μαζί και οι οικογένειές τους, που όλα τελικά πήγαν καλά και αύριο θα έχουν τη θέση τους σε κάποιο πανεπιστήμιο.
Δεν είναι λίγο πράγμα, όχι μόνο να περνάς σε μια σχολή, ειδικά αν αυτή είναι και από τις πρώτες προτιμήσεις σου, αλλά και να αριστεύεις. Διαβάζοντας λοιπόν τις δηλώσεις αυτών των παιδιών, αναγνώρισα στα λόγια τους, χιλιάδες και χιλιάδες μαθητών, χρόνια τώρα, που τέτοια εποχή έβλεπαν το όνομα τους στη λίστα με τους επιτυχόντες, έστελναν τη φωτογραφία του σε κάποια εφημερίδα και έκαναν την απαραίτητη δήλωση, αναφέροντας όλα όσα πέρασαν μέχρι να φτάσουν στο σήμερα, που τους θέλει ευτυχισμένους και έτοιμους να πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά.
Χιλιάδες παιδιά, κάθε χρόνο, ρίχνουν ώρες διαβάσματος, πηγαίνουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, χάνονται από παρέες και φίλους, προσδοκώντας οι κόποι τους να ανταμειφθούν και να καταλήξουν να σπουδάζουν αυτό που ονειρεύονται ή σχεδόν αυτό.
Ακούγοντας σε ρεπορτάζ κάποιους από αυτούς τους μαθητές που φέτος πέτυχαν το σκοπό τους, διέκρινα άτομα με πείσμα, αποφασισμένα να ξεχωρίσουν, που αγωνιούν όμως για το αν μόλις τελειώσουν τις σπουδές τους, θα μπορέσουν να βρουν μια εργασία που θα τους καλύπτει. Πολλοί σκέφτονται να πάνε σε κάποιο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, ενώ παράλληλα θα ψάχνουν να βρουν μια εργασία. Άλλοι αναζητούν κάτι διαφορετικό, κάποιος για παράδειγμα θέλει να σπουδάσει αστροφυσικός, κάτι που στην Ελλάδα νομίζω ότι δεν ειδικευόμαστε. Νέοι που μέσα από αγωνίες, κόπους και προφανώς ανασφάλειες θέλουν να πετύχουν το καλύτερο. Και από την άλλη, γονείς που παρακαλάνε τα παιδιά τους να προτιμήσουν ένα κοντινό Πανεπιστήμιο, για να μην χρειαστεί να πληρώσουν πολλά χρήματα. Δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία να χαίρεσαι να βλέπεις το παιδί σου να προοδεύει, να μην θέλεις του στερήσεις ένα λαμπρό μέλλον, από την άλλη όμως να αντιμετωπίζεις τα μύρια όσα προβλήματα και να μη κοιμάσαι το βράδυ, σκεφτόμενος πως θα τα βγάλεις πέρα.
Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, τα πράγματα κάπως έτσι ήταν πάντα. Το θέμα είναι, το μέλλον της χώρας αυτής, που δεν είναι άλλο από τους νέους, να πηγαίνει μπροστά, να αριστεύει, να μένει στη χώρα του και να ξεχωρίζει εδώ. Τι να το κάνω εγώ αν ορισμένα από τα παιδιά που σήμερα χαιρόμαστε γι αυτά, αύριο θα μπουν σε κάποιο αεροπλάνο, μεταναστεύοντας σε μια ξένη χώρα, αφού εδώ πέρα δεν θα βρίσκουν να απασχοληθούν; Ας κρατήσουμε το αισιόδοξο του πράγματος όμως. Κάποιοι ακόμη σε αυτή τη χώρα εξακολουθούν να παλεύουν και να πετυχαίνουν. Ίσως στα χέρια αυτών να είναι και η αλλαγή που περιμένουμε να έρθει…
