Βράδυ καλοκαιριού. Σαν να μην έχει περάσει μία ημέρα. Και όμως έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Τότε που καθόμασταν και πάλι μπροστά από μια τηλεόραση και παρακολουθούσαμε με αγωνία την προσπάθεια της Εθνικής μας ομάδας. Η διαδικασία ίδια, πολλά όμως διαφορετικά.
Η παρέα που βρίσκεται δίπλα σου και φωνάζεις, βρίζεις, πανηγυρίζεις, κλαίς, γελάς από χαρά διαφορετική, οι περισσότεροι παίκτες έχουν αντικατασταθεί, μεταξύ αυτών και ο «δικός» μας Παναγιώτης Γλύκος, η φιλοσοφία του προπονητή διαφορετική. Το μόνο που έχει μείνει ίδιο το πάθος όλων. Και για να μην υπερβάλλω. Δεν περίμενα μια νίκη της ποδοσφαιρικής μας ομάδας για να νιώσω υπερήφανη ως Ελληνίδα.
Υπάρχουν εκατομμύρια λόγοι που με κάνουν να πιστεύω καθημερινά ότι ως λαός ήμασταν και θα είμαστε πάντα μπροστά, έστω και αν κάποιοι με τις πρακτικές τους θέλουν να μας κρατούν πίσω. Αλλά το χάρηκα σαν μικρό παιδί. Όπως τότε, το 2004, που κανείς δεν περίμενε την πορεία της ομάδας. Και ένιωσα σαν να γύρισε ξαφνικά ο χρόνος πίσω, και θυμήθηκα όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε, τα ατελείωτα πανηγύρια, τις σημαίες που είχαμε βάλει όλοι στα σπίτια μας να ανεμίζουν, την γεμάτη από περηφάνια ψυχή μας που κατάφερε και έκανε όλο τον κόσμο να μιλάει για μας.
Δεν είναι λίγο πράγμα αυτό που κατάφεραν οι παίκτες μας. Και δεν είναι λίγο όχι μόνο παικτικά. Είναι τεράστιο γιατί για άλλη μια φορά αποδείξαμε, και κατανοήσαμε και εμείς ως Έλληνες που το ξεχνάμε πολλές φορές, ότι αν θέλουμε κάτι πολύ, αν βάζουμε στόχους, αν βάζουμε τα δυνατά μας, αν συνεργαζόμαστε, τότε το θαύμα μπορεί να γίνει. Όπως και έγινε. Και εμείς βγήκαμε και πάλι στους δρόμους, ξαναζούμε το όνειρο, βιώνουμε την χαρά που μας προσφέρει αυτή η νίκη, που είμαι σίγουρη πως δεν είναι μόνο επειδή είμαστε στις «16» καλύτερες ομάδες παγκοσμίως. Αυτή η νίκη σημαίνει, τουλάχιστον για μένα, κάτι παραπάνω. Σημαίνει όνειρο, ελπίδα, αγωνιστικότητα, αγάπη. Σημαίνει πως όταν οι υπόλοιποι μας νομίζουν τελειωμένους, εμείς παθιαζόμαστε και αποδεικνύουμε ότι κανείς δεν θα πρέπει να μας υποτιμά.
Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως χθες ήμουν και εγώ από αυτούς που πίστευαν ότι η Εθνική μας θα χάσει. Και χάρηκα διπλά που διαψεύστηκα, αφού η ομάδα αυτή, Έλληνες με τα όλα τους, μου απέδειξαν πως είναι να παλεύεις για το όνειρο, πως είναι να μη το βάζεις κάτω, πως είναι να σέβεσαι τον αντίπαλό σου, πως είναι να χαίρεσαι, αλλά το κυριότερο να προσφέρεις χαρά στους γύρω σου.
Όσο για όλους εμάς που την Κυριακή θα στηθούμε μπροστά από την τηλεόραση, ελπίζοντας σε ακόμη ένα θαύμα, είμαι σίγουρη ότι δεν θα στεναχωρηθούμε αν δεν πραγματοποιηθεί, πολύ απλά γιατί αυτή η μικρή Ελλαδίτσα, όπως την αποκαλούν κάποιοι, απέδειξε πόσο μεγάλη είναι, σε καρδιά…
