Τη Στέλλα Μιχολίτση, δεν την γνώριζα, και ίσως να μην την μάθαινα και ποτέ, αν ένα κανάλι ιντερνετικό δεν αποφάσιζε να παρουσιάσει την ιστορία της, μέσα από την οποία εξιστορεί πως είναι να γεννιέσαι, να μεγαλώνεις και να ζεις τυφλός.
Η 21χρονη Βολιώτισσα, εκ γενετής τυφλή και στα δυο της μάτια, μεγάλωσε στο Βελεστίνο, μένει μόνη της στο Βόλο, μάλιστα τελειώνει και τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αλλά και στο Ωδείο Βόλου.
Ένα κορίτσι που δεν υστερεί σε τίποτα από τα παιδιά της ηλικίας της, μη σου πω, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι μέσα από τα λεγόμενα της κατάλαβα ότι ίσως και να μπορεί μέσα από την αναπηρία της αυτή να κατανόησε πλήρως το νόημα της ζωής, έστω και αν δεν μπορεί, όπως με παράπονο λέει, να δει ούτε τον ήλιο, ούτε το φεγγάρι. Κορίτσι, που έχει ξεπεράσει τις όποιες της ανασφάλειες, με άπειρα χαρίσματα, που δεν αφήνει λεπτό από τη ζωή της να πηγαίνει χαμένο, που απολαμβάνει την αγάπη και τον έρωτα, που συμμετέχει σε αθλητικές διοργανώσεις. Τυχερή, αφού ποτέ δεν βίωσε τον ρατσισμό, μιας και κατάφερε από το νηπιαγωγείο να δείξει στα παιδιά που συναναστρέφονταν να μην την λυπούνται, κατάφερε να τους δείξει ότι μπορούν να παίζουν μαζί, να μιλούν, ότι είναι ίση με αυτούς και έτσι μεγάλωσε περιτριγυρισμένη από πολύ αγάπη. Τα τελευταία χρόνια, η ζωή της άλλαξε. Ωρίμασε, άλλαξαν οι ρυθμοί της λόγω του Πανεπιστημίου, γνώρισε νέους φίλους, πήρε την απόφαση να μείνει μόνη της. Χαρακτηριστική η φράση της που διαβάζω « Όταν πήρα τα κλειδιά του σπιτιού, του δικού μου σπιτιού που νοίκιασα, μου είπε η σπιτονοικοκυρά: αυτό είναι το κλειδί σου. Είπα μέσα μου: «αυτό είναι το κλειδί της ελευθερίας σου».
Η Στέλλα, έχει καταφέρει να ζει αυτό που κάποτε της είχε πει η δασκάλα της στο Γυμνάσιο: να ζήσει τη ζωή της, να τη στύψει σαν πορτοκάλι και να την πιει μέχρι και την τελευταία σταγόνα. Βάζει στόχους και τους πετυχαίνει. Έμαθε να τραγουδά, πέρασε στο πανεπιστήμιο, έχει καλούς φίλους, αγαπάει και αγαπιέται. Ολοκληρωμένος άνθρωπος, γεμάτος. Διαβάζοντας την ιστορία της Στέλλας, αναρωτήθηκα αν εμείς που θεωρούμαστε υγιείς, που θεωρητικά τα έχουμε όλα, που θεωρούμε δεδομένο ότι αύριο θα ξυπνήσουμε και θα αντικρίσουμε τον ουρανό και τη θάλασσα, που θα κοιτάξουμε στα μάτια τα αγαπημένα μας πρόσωπα, νιώθουμε την ανάγκη αυτή που η Στέλλα την έχει μετατρέψει σε φιλοσοφία ζωής. Ζούμε ή επιβιώνουμε; Κάνουμε αυτά που θέλουμε ή όσα μας επιβάλλουν; Βάζουμε στόχους ή αρκούμαστε στο τι θα μας φέρει η μοίρα; Μήπως βολευτήκαμε τελικά και βαριόμαστε ακόμη και να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα που αναγνωρίζουμε και στον εαυτό μας και στις ζωές μας;
