Οι ίδιες φωνές που ακούγονται τώρα στην είδηση ότι τα καταστήματα θα ανοίγουν τις Κυριακές, φαντάζομαι ότι ακούγονταν και τότε, που κάποιοι είχαν προτείνει να πεζοδρομηθούν διάφοροι δρόμοι, που σήμερα είναι ανάμεσα στους πιο εμπορικούς, με τα πιο ακριβά ενοίκια. Τότε, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπου θίγονται συμφέροντα, υπάρχει ένα ποσοστό που στέκεται ενάντια.
Αυτό σκεφτόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, καθώς κοιτούσα στα ρεπορτάζ των ειδήσεων, ανθρώπους να φωνάζουν, συνδικαλιστές να βγάζουν με το ζόρι πελάτες από τα μαγαζιά καθυβρίζοντας τους με ακατανόμαστες εκφράσεις, 100% σίγουροι πως η πρακτική αυτή που θέλει να ακολουθήσει η κυβέρνηση, δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην αγορά.
Προβληματίστηκα αρκετά για Κυριακή μεσημέρι και για να εξηγούμε, δεν είναι υπέρ στο άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές και αυτό το βασίζω στο γεγονός ότι προφανώς και δεν θα ξεχυθούν στους δρόμους οι καταναλωτές, αλλά και στο ότι σέβομαι την ξεκούραση του κάθε εργαζόμενου, που μέσα σε μια Κυριακή που του απομένει, πρέπει να φροντίσει το σπίτι, την οικογένειά του, να κάνει και κάτι για τον εαυτό του. Αν προλάβει. Αυτό που με έκανε να στεναχωρηθώ περισσότερο, η αλήθεια είναι πως είναι ο τρόπος που αντιδρούν οι συνδικαλιστές, που έχουν την εντύπωση, λανθασμένη κατά την ταπεινή μου άποψη, πως με φασιστικού είδους πράξεις και εκφράσεις , αλλά και με βία, μπορούν να περάσουν τα πιστεύω τους.
Αν ήμουν υπάλληλος σε κατάστημα παπουτσιών, προφανώς και δεν θα μου άρεσε να υπερασπίζονται το δίκιο μου με τέτοιο τρόπο, ούτε με την τρομοκρατία να προσπαθούν να δείξουν ποιο είναι το συμφέρον για μένα. Και δεν το λέω μόνο για το ηθικό του πράγματος, αλλά και γιατί με το άσχημο αυτό κλίμα που δημιουργείται, το μόνο σίγουρο είναι πως μπορεί να έχανα το ελάχιστο ποσοστό να κερδίσω και αυτά που δικαιούμαι. Συμφωνώ και εγώ με όσους λένε ότι το χρήμα είναι αυτό που λείπει από τους καταναλωτές και όχι οι ώρες για να πάνε για ψώνια, θεωρώ όμως πως η λειτουργία των καταστημάτων δεν αφορά μόνο τα είδη ένδυσης και υπόδησης, αφορούν εκατοντάδες κλάδους , μέσω των οποίων κυκλοφορεί το χρήμα.
Και μπορεί οι καταστηματάρχες με τα ρούχα, τα εσώρουχα, τις παντόφλες και τα αξεσουάρ να μην είδαν τα ράφια τους να αδειάζουν, ωστόσο λεφτά ξοδεύτηκαν για παγωτά, καφέδες, τυρόπιτες, περίπτερα και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Ενώ λοιπόν είμαι κατά στο να βλέπω τα καταστήματα ανοιχτά τις Κυριακές, κατανοώ και το μέτρο που λέει ότι μια δοκιμή μπορεί να μας πείσει ότι τελικά μπορεί και να μην είναι τόσο λάθος.
Γι αυτό, αντί να στεκόμαστε έξω από καταστήματα, βρίζοντας υπαλλήλους και πελάτες, μήπως θα έπρεπε να κάτσουμε να συζητήσουμε όχι αν θα λειτουργούν τα καταστήματα, γιατί αναπόφευκτο φαντάζει, αλλά πως θα λειτουργούν; Μήπως θα πρέπει να βρούμε εκείνη τη φόρμουλα και τους τρόπους έτσι ώστε και οι επιχειρήσεις να καλύπτονται, αλλά και τα δικαιώματα των υπαλλήλων θα προστατεύονται, πέρα από απειλές του τύπου «ή θα έρθεις να δουλέψεις την Κυριακή ή αλλιώς τη Δευτέρα στήσου στη ούρα του ΟΑΕΔ»;
Μήπως να σκεφτούμε την περίπτωση των Κυριακών ότι μπορούν να απασχολούνται άλλοι εργαζόμενοι και όχι αυτοί που εργάζονται καθημερινά; Μήπως θα μπορούσε να υπάρξει μια ειδική ρύθμιση που θα φρόντιζε ώστε τα Κυριακάτικα ανοίγματα θα μπορούν να απασχολούνται υπάλληλοι part time; Μπορεί να γράφω και χαζομάρες, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι να υπάρξει διάλογος. Ούτε με φωνές και διαξιφισμούς βρίσκει κανείς το δίκιο του, αλλά ούτε και λύση στο πρόβλημα. Πόσο δύσκολο ρε γαμώτο είναι στη χώρα που γέννησε το διάλογο, να τον κάνουμε εμείς οι ίδιοι πράξη;
