Η Ελλαδάρα μας δεν τα κατάφερε να προκριθεί στους «8». Στεναχωρηθήκαμε. Πολύ. Πιο πολύ, γιατί το άξιζαν, το ήθελαν και το πάλεψαν. Γυρνώντας αργά το βράδυ στο σπίτι, σκέφτηκα τι θα ήταν αυτό που θα με κάνει να ξεχαστώ λίγο. Δεν προβληματίστηκα και πολύ. Είδα ξανά το βιντεάκι που δείχνει τον μικρό φίλο του ποδοσφαιριστή μας Γιώργου Σαμαρά, Jay, που είναι από τα λίγα που τον τελευταίο καιρό με έχουν συγκινήσει τόσο πολύ. Το κοιτάζω, ξανά και ξανά και δεν χορταίνω να βλέπω αυτό το πλάσμα να χαίρεται, σαν ένας από εμάς, με την επιτυχία της Εθνικής, αλλά ιδιαίτερα του αγαπημένου του παίκτη.
Ο Jay είναι έναν 11χρονος οπαδός της Εθνικής Ελλάδας, που στήθηκε με την ίδια αγωνία, όπως όλοι μας, μπροστά από την τηλεόραση, περιμένοντας να γίνει το θαύμα και αντέδρασε με τον τρόπο που θα αντιδρούσε κάθε φίλαθλος που υποστηρίζει την ομάδα του. Και όμως, στις κινήσεις αυτού του παιδιού, στα λόγια του, στα μάτια του που έλαμπαν από χαρά, διέκρινα κάτι ξεχωριστό. Ένα παιδί, που μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, χωρίς μιζέρια, με αλήθεια. Είδα την αγάπη ενός παιδιού, που η ζωή τα έχει φέρει έτσι ώστε από μικρούλης να ταλαιπωριέται, να χαίρεται σαν να είχε βάλει εκείνος το γκολ και όχι ο Σαμαράς, που σίγουρα τον θεωρεί δικό του άνθρωπο.
Δεν ξέρω αν έτυχε να δεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, το βιντεάκι που σου αναφέρω, αλλά καλό θα ήταν όλοι μας να το βλέπουμε και να το ξαναβλέπουμε, έτσι για να παραδειγματιζόμαστε. Και τι εννοώ. Αναπόφευκτα, παρατηρώντας το μικρό Jay, σκεφτόμουν πόσα και πόσα Ελληνόπουλα δεν υπάρχουν στην ηλικία του που θα έδιναν τα πάντα για να βρεθούν στο γήπεδο, να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα να παίζει, να αγκαλιαστούν με τον αγαπημένο τους παίκτη. Και εδώ υπάρχει μια τεράστια διαφορά.
Πολύ απλά γιατί δύσκολα ο γονιός αποφασίζει να πάει με το παιδί του σε κάποιο ελληνικό γήπεδο, και φυσικά οι λόγοι δεν είναι μόνο οικονομικοί. Όλοι μας έχουμε δει τι επεισόδια γίνονται, πόσοι ανεγκέφαλοι προκαλούν εντάσεις, πόσοι αντί να πανηγυρίσουν για την χαρά της ομάδας τους προτιμούν να σπάνε καρέκλες και γενικά να καταστρέφουν. Πως μια οικογένεια μπορεί να απολαύσει μια Κυριακή της στο γήπεδο;
Και είναι στενάχωρο να βλέπω γήπεδα- εκκλησίες ανά τον κόσμο, με χαρούμενες οικογένειες να απολαμβάνουν την χαρά του αθλητισμού, όταν ανοίγεις την Ελληνική τηλεόραση και οι αθλητικές ειδήσεις που βγαίνουν είναι για καπνογόνα, επιθέσεις, βρισιές και προσαγωγές φιλάθλων σε αστυνομικά τμήματα. Δεν ξέρω αν αλλάζει αυτή η κατάσταση ή θα πρέπει να αποδεχτώ ότι τα παιδιά μου θα μάθουν για το τι εστί ποδόσφαιρο βλέποντας τηλεόραση, αναρωτιέμαι όμως ποιοι είναι αυτοί που εξακολουθούν να επιτρέπουν το ποδόσφαιρο να έχει μετατραπεί σε παιχνίδι ακατάλληλο για παιδιά, πολλές φορές και για ενηλίκους. Γιατί όσο και ωραία γήπεδα αν θέλουμε να χτίσουμε, όσο και αν λένε ότι μας φταίνε οι κακές υποδομές, πάντα θα έρχεται ένας Jay για να μας αποδεικνύει ότι όσο εμείς μαλώνουμε, βριζόμαστε, χτυπιόμαστε, ανοίγουμε τα κεφάλι μας, υπάρχουν άνθρωποι που αντί για χειρονομίες και βρισιές, έχουν βρει τον ιδανικό τρόπο για να πανηγυρίζουν για την ομάδα τους.
