Χθες, ήταν η πρώτη φορά στα χρόνια που εκφωνώ δελτία ειδήσεων, που την ώρα που βρισκόμουν μπροστά από το μικρόφωνο και έπρεπε να πως σαν πρώτη είδηση για το τραγικό τροχαίο με το χαμό των τριών νέων παιδιών, αδυνατούσα. Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα για να μπορέσω να συγκρατηθώ και να μεταδώσω αυτή την είδηση.
Ναι, υπάρχουν και τέτοιες στιγμές για τους δημοσιογράφους, άσχετα αν κάποιοι μας θεωρούν στυγνούς και σκληρούς επαγγελματίες.
Και προφανώς, όταν με το που θα ξυπνήσεις και θα πας για δουλειά και θα ψάξεις για το αν συνέβη κάτι κατά τη διάρκεια της νύχτας, δεν μπορείς να πιστέψεις στα αυτιά σου όταν ακούς από την τροχαία να σε ενημερώνουν για το θάνατο τριών νέων παιδιών.
Καθώς οι πληροφορίες, κατά τη διάρκεια της ημέρας, για το φοβερό συμβάν έτρεχαν, ακούγοντας λεπτομέρειες για το πώς, που, πότε, εγώ σκεφτόμουν πάλι το γιατί.
Ξέρω, απαντήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βρίσκεις. Αλλά δεν παύεις να αναρωτιέσαι.
Τρία νέα παιδιά, δυο αδελφές και ένας νεαρός δεν πρόκειται να βρεθούν ξανά μεταξύ τους, με τις οικογένειες τους, με τους φίλους τους. Γι αυτούς, σταμάτησε απότομα το νήμα της ζωής. Τα όνειρα, οι όποιοι στόχοι τους δεν πρόκειται να γίνουν πραγματικότητα.
Και αν αυτό δεν είναι τραγωδία, τότε τι μπορεί να είναι;
Ολόκληρο το Στεφανοβίκειο έμαθα ότι κλαίει και όλη η Μαγνησία μαζί τους. Γιατί είναι από τα περιστατικά εκείνα που δεν μπορείς να τα χωνέψεις ρε γαμώτο, που ακόμη και σε έργο στην τηλεόραση να το έβλεπες θα έλεγες ότι είναι εξωπραγματικό. Λυπάμαι πραγματικά που η Μαγνησία, για ακόμη μια φορά, θρηνεί τον θάνατο τριών νέων παιδιών της, όπως λυπάμαι και που οι οικογένειες, οι συγγενείς και οι φίλοι από εδώ και πέρα θα ζουν με τις αναμνήσεις των αγαπημένων τους προσώπων, χωρίς να τα βλέπουν, να τα ακούν, να πορεύονται μαζί και εύχομαι, αν είναι δυνατόν, κανένα παιδί, κανένας γονιός, κανείς άνθρωπος να μην νιώσει ξανά ποτέ τον πόνο της απώλειας. Ξέρω, ότι το ίδιο μπορεί να γράψω και την επόμενη φορά που ίσως να συμβεί κάποιο ανάλογο περιστατικό, αλλά όσο κάποιοι κάνουν πως δεν βλέπουν όταν επανειλημμένως έχουν επισημανθεί δρόμοι- καρμανιόλες, όταν κάποιοι αγνοούν τις εκκλήσεις, παρατηρήσεις και όταν δεν παραδειγματίζονται, απλά κάθονται και βάζουν στη λίστα τις ψυχές που χάνονται, τότε, αγαπημένε μου, το μόνο που μου απομένει είναι να εύχομαι…
