Καλοκαίρι, αγαπημένε μου αναγνώστη, και τα παιδιά έχουν ξεχυθεί στους δρόμους. Χάζευα προχθές μια ομάδα νεαρών, που είχαν πάρει τα ποδήλατά τους και έκαναν βόλτες στις γειτονιές. Τα ζήλεψα. Και αναπόλησα τις δικές μου, ανέμελες, καλοκαιρινές στιγμές, τότε που παιχνίδι, ξεγνοιασιά και ολημερίς βόλτες με τα ποδήλατα, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με την καθημερινότητά μας. Σαν τώρα θυμάμαι το άσπρο ποδήλατο της μητέρας μου που δανειζόμουν και αλώνιζα τις γειτονιές της Νέας Ιωνίας, αλλά και μετέπειτα, ένα τεράστιο γυναικείο ροζ ποδήλατο, που ακόμη κάπου πρέπει να βρίσκεται. Τι βόλτες κάναμε;
Και που δεν είχαμε πάει; Τι τούμπες «φάγαμε»; Τι κόντρες κάναμε; Πόσο ανυπομονούσαμε να έρθει το απόγευμα, να βρίσκεται το ποδήλατο στο σπίτι, και να βγούμε όλοι μαζί να κάνουμε ορθοπεταλιές; Τι στεναχώριες περνούσαμε όταν μας έσκαγε το λάστιχο ή αν τύχαινε να του κάνουμε καμιά γρατσουνιά, αλλά και τι χαρές περνούσαμε, καβαλώντας τα και νομίζαμε ότι μπορούμε να γυρίσουμε τον κόσμο, μέσα από την ελευθερία που μας προσέφερε; Και συγκρίνω τα ανάμεικτα αυτά συναισθήματα, μιας βόλτας με το ποδήλατο, με αυτό που ζούμε σήμερα. Το σήμερα, που είναι τόσο δύσκολο, τόσο απρόβλεπτο, που ξεκινάς για μια βόλτα και δεν ξέρεις τι μπορεί να αντιμετωπίσεις, που ξυπνάς και δεν μπορείς να φανταστείς με τι αντιξοότητες θα έρθεις αντιμέτωπος. Σήμερα, που η ζωή μας είναι από μόνη της ποδήλατο, που καθημερινά τρώμε τα μούτρα μας, που αντί για το λάστιχο μπορεί να μας προδίδουν χίλια άλλα πράγματα, που απογοητευόμαστε, κλαίμε, πληγώνουμε, όχι απαραίτητα τα γόνατα μας, αλλά τις καρδιές μας, που «οδηγάμε» σε δύσβατα μονοπάτια, κακοτράχαλους δρόμους, γεμάτους λακκούβες, που πηγαίνουμε με το φόβο.
Σήμερα, όμως, που όσα δεινά και αν έχουμε περάσει, όσο και αν πέφτουμε κάτω, βρίσκουμε τη δύναμη να σηκωθούμε και πάλι στα πόδια μας. Και σκέφτομαι, ότι αυτό είναι και το σωστό. Να προχωράμε, ακόμη και αν είμαστε πληγωμένοι, ακόμη και αν όλα αλλάζουν γύρω μας, ακόμη και όταν αντί για ήλιο επικρατεί η συννεφιά, όταν η ψυχή είναι ανταριασμένη, να βρίσκουμε τον τρόπο, να κάνουμε και σούζα, να αναπτύξουμε και ταχύτητα, να αφήσουμε πιο χαλαρό το φρένο. Αυτό που τελικά έχει σημασία, όπως και στο ποδήλατο, είναι να έχεις και την κατάλληλη παρέα. Αυτή που όταν πέσεις θα τρέξει να σε βοηθήσει, αυτή που ακόμη και στο πιο κακοτράχαλο δρόμο να θέλεις να βαδίσεις, θα σταθεί δίπλα σου και θα πορευτείτε μαζί, αρκεί να μη νιώθεις μόνος. Αυτό ας μας δίνει κουράγιο, γιατί δεν είναι και λίγο πράγμα να βρεις συνοδοιπόρους σε αυτή τη ζωή…
