Ναι, προφανώς και έχεις δίκιο, αγαπημένε μου, εσύ που τις προάλλες, ακούγοντας μια συζήτηση που είχαμε με κάποια παρέα, μας αποκάλεσες κακομαθημένα. Στην αρχή, τσατίστηκα, να σου πω την αλήθεια. Η πρώτη αντίδραση μου, ήταν «εμείς κακομαθημένα; Είναι δυνατόν;». Όταν τα νεύρα όμως καταλάγιασαν, δεν μπορούσα και εγώ παρά να συμφωνήσω και εγώ μαζί σου. Ναι, κακομαθημένα, αλλά μη βγάζετε και εσείς έξω την ουρά σας από την όλη κατάσταση. Μας μεγαλώσετε, μανάδες και πατεράδες χωρίς να μας λείψει τίποτα.
Ότι θέλαμε το είχαμε. Τι ήταν αυτό που επιθυμούσαμε και δεν το είχαμε; Από ρούχα και παπούτσια, μέχρι αθλητικές ασχολίες, μέχρι που θα σπουδάσουμε και θα κάνουμε μεταπτυχιακό. Οι περισσότεροι από εμάς, ναι, ποτέ δεν ρωτήσαμε αν περισσεύουν στην οικογένεια χρήματα για να γίνουν όλα αυτά. Εμείς όμως τα θέλαμε και εσείς ποτέ δεν μας τα αρνηθήκατε. Δεν ξέρω τι φοβηθήκατε και δεν μας λέγατε και κανένα «όχι». Μπορεί να μου πεις ότι μας κάνατε σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία, μας μεγαλώσατε με αρχές και αξίες. Μέσα από τις δικές σας γνώσεις και την εμπειρία σας, μας μάθατε πώς να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν τελικά νιώθετε ότι τα καταφέρετε καλά ως γονείς.
Αν νιώθετε ότι τα πήγατε καλά, αν σας έχουμε απογοητεύσει, αν νιώθετε περήφανοι για μας, όπως και εμείς, που κάνατε και συνεχίζεται να κάνετε τα πάντα ώστε να μας βλέπετε ευτυχισμένους. Δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα και εμείς, κάναμε λάθη. Νομίζαμε, όντας μικροί και με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, ότι μπορούμε να κάνουμε ότι μας κατέβει. Περάσαμε από διάφορα στάδια. Της μαγκιάς, της αμφισβήτησης, της επανάστασης, της «ξερολίασης», μέχρι που φτάσαμε να γίνουμε και εμείς μέρος αυτού του μεγάλου συστήματος, ποιοι εμείς που λέγαμε ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο.
Αναπόφευκτο για άλλους, κατάντια για τους περισσότερους. Γίναμε αυτοί που κοροϊδεύαμε, αυτή είναι η πικρή αλήθεια και βρίζουμε το σύστημα, αυτό που εμείς αποτελούμε. Που μας άφησε στο δρόμο, με χρέη, χωρίς δουλειά. Και φτάσαμε στα 34 μας, να είμαστε στο μηδέν, να ψωνίζουμε κανένα φθηνό ρουχαλάκι από τη λαϊκή, να ψάχνουμε να βρούμε την πιο φθηνή προσφορά στο σούπερ μάρκετ, να εξακολουθούμε να επαναστατούμε, αυτή τη φορά μέσα από το ίντερνετ, να έχουμε πέσει σε κατάθλιψη, να παίρνουμε χαπάκι το βράδυ για να κοιμηθούμε. Και κλαίμε. Μιζεριάζουμε. Και αναρωτιέμαι πότε θα έρθει εκείνη η ώρα που θα πούμε «φτάνει, ως εδώ η κλάψα και οι δικαιολογίες. Πρέπει να γίνω και πάλι ενεργός πολίτης». Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ακόμη και αν δεν υπάρχει λύση, πρέπει να την εφεύρουμε….
