Πάντα αγαπούσα τη θάλασσα. Το μπλε της χρώμα με γαληνεύει και η απεραντοσύνη της με αγκαλιάζει. Όπως λέω ,συχνά πυκνά σε φίλους, η θάλασσα είναι το μόνο στοιχείο που μπορεί να με ηρεμήσει. Η θάλασσα με ταξιδεύει. Χάνομαι κοιτώντας την και ξαναγυρίζω στην πραγματικότητα. Ακούω τον ήχο των κυμάτων και νιώθω το δροσερό αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Μυρίζω τη μυρωδιά της ζωής που κρύβει μέσα της κι αναζητώ τον κρυμμένο θησαυρό της εκεί στον ανεξερεύνητο βυθό της. Αγαπώ το φως του ήλιου που καθρεφτίζεται πάνω της και τη λάμψη που παιχνιδίζει με τις αποχρώσεις του μπλε.
Πολλές φορές η θάλασσα είναι ο καθρέφτης μου. Είναι η φωνή της ψυχής όταν οι λέξεις δεν είναι αρκετές για να πουν αυτό που νιώθεις. Εκεί που το κύμα ενώνεται με την κραυγή του αποχωρισμού, με αυτό που χρειάστηκε να αφήσεις πίσω και να προχωρήσεις… Είναι η δροσιά του έρωτα που σε συνεπαίρνει και νιώθεις ξαναγεννημένος. Είναι το καρδιοχτύπι κι αυτή η αναστάτωση που σε τυλίγει, κι η ανατριχίλα που νιώθεις σε όλο το κορμί όταν αφεθείς ελεύθερος στην αγκαλιά του έρωτα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Είναι η βουτιά στην ίδια τη ζωή, κι η απόφαση να ταξιδέψεις στην ηρεμία ή την τρικυμία, να ξαποστάσεις στην νηνεμία και να παλέψεις ακόμα και με τις αντοχές σου να κρατηθείς πάνω από τα κύματα. Η θάλασσα είναι ελευθερία. Σε ελευθερώνει από τα περιττά, απ ’τα βάρη που φόρτωσες στον εαυτό σου ή σου φόρτωσαν οι άλλοι.
Η θάλασσα είναι το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Είναι ο επίγειος παράδεισος κι η βραδινή βόλτα στην παραλία που τόσο λαχταρώ να κάνω… Τα τελευταία χρόνια, ειδικά σε περιόδους όπως τώρα, όταν γυρίζω αργά το απόγευμα από τη δουλειά, περπατώντας την Γρηγορίου Λαμπράκη ερχόμενη από την Αθηνών, ανυπομονώ τα μάτια μου να γεμίσουν με το απέραντο γαλάζιο, αυτό που ο απογευματινός ήλιος διάλεξε για να καθρεφτιστεί. Το φανάρι κοκκινίζει, οι πεζοί περνάνε κι εγώ χαζεύω τη θάλασσά. Το κομμάτι που μου έχει κολλήσει παίζει δυνατά στα αυτιά μου, το φανάρι ξαναγίνεται πράσινο κι ανανεώνουμε το ραντεβού μας για αύριο. Κι η θάλασσα ξέρει… Ξέρει πότε είμαι χαρούμενη, πότε είμαι στεναχωρημένη, πότε τρώγομαι με τα ρούχα μου, πότε πετάω στα σύννεφα. Μ ’έχει δει στα πάνω μου και στα κάτω μου, στα δύσκολά μου μα και στα ωραία μου. Κι είναι πάντα εκεί να της λέω όσα νιώθω και να κρατάει την πιο όμορφη εικόνα της μόνο για μένα. Πόσο ανυπομονώ για την πρώτη βουτιά φέτος, δεν λέγεται…
