Τρέλα θέλει η ζωή

Στο έχω εκμυστηρευτεί το κουσούρι μου, αγαπημένε μου αναγνώστη. Μου αρέσει να παρατηρώ τους άλλους. Δεν ξέρω αν με τα χρόνια, και λόγω και της δουλειάς, το κουσούρι αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, αλλά δεν μπορώ να μην κοιτάζω τους γύρω μου, το πώς κινούνται και συμπεριφέρονται. Και αναρωτιέμαι τι να έχουν στο μυαλό τους εκείνη τη στιγμή. Είναι χαρούμενοι; Στεναχωρημένοι; Προσδοκούν κάτι; Αγωνιούν;
Έχουν μια καινούργια ιδέα; Σιγά μη μάθω και ποτέ, αφού, μέχρι στιγμής δεν τόλμησα να ρωτήσω και κανέναν. Χώρια που θα με περάσουν για τρελή, φοβάμαι και το ενδεχόμενο, μη γυρίσει κανείς και στην ερώτηση μου «τι σκέφτεσαι τώρα;» μου πει ένα ξεγυρισμένο «τίποτα». Πολύ πιθανό θα μου πεις. Γιατί, μέσα στα τόσα προβλήματα που μπορεί να κουβαλάει ο καθένας, έρχεται η στιγμή που το μυαλό έχει κουραστεί τόσο πολύ σε σημείο που να σταματά να σκέφτεται.

Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι λειτουργούμε όλοι μας. Τρέχουμε. Στους δρόμους, στις δουλειές, ακόμη και τηλέφωνο να σε πάρει κάποιος να σε ρωτήσει τι κάνεις, βιάζεσαι να το κλείσεις. Πολλές φορές, παρατηρώντας τους ανθρώπους να τρέχουν με τα αυτοκίνητα ή τα πόδια στους δρόμους, αναρωτιέμαι που βιάζονται να πάνε. Τι είναι το τόσο σπουδαίο που πρέπει να προλάβουν. Και πες ότι έφτασαν λίγα λεπτά πιο νωρίτερα στο προορισμό τους. Αυτό θα τους έχει κάνει χαρούμενους; Δεν ξέρω. Το μόνο που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι κάθε φορά που βλέπω συνεντεύξεις από ανθρώπους που πήραν την μεγάλη απόφαση και έφυγαν από μεγαλουπόλεις για να ζήσουν σε ένα χωριό ή κάποιο νησί, ζηλεύω. Πηγαίνουν ήσυχα στη δουλειά τους, ήσυχα γυρίζουν στο σπίτι τους, τρώνε όλοι μαζί, ασχολούνται με την φύση, άγχος μηδέν. Ζουν το «σήμερα» γιατί έχουν αντιληφθεί πλέον, πως ακόμη και αν δεν προλάβουν κάτι να κάνουν, υπάρχει και ένα «αύριο» που τους περιμένει. Θα μου πεις, πρέπει να πας στο χωριό για να το συνειδητοποιήσεις αυτό; Φυσικά όχι. Έλα όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, που εδώ το τρέξιμο δεν το γλιτώνουμε με τίποτα. Δίνουμε την καθημερινή μας μάχη, ακόμη και για τα απλά πράγματα. Για μια θέση στο παρκινγκ, ας πούμε.

Η γειτόνισσα σε κοιτάζει με μισό μάτι επειδή πάρκαρες μπροστά από το σπίτι της, εσυ θυμώνεις που ο παραδίπλα ήρθε και έβαλε το μηχανάκι του επάνω στο δικό σου πεζοδρόμιο. Σωστή τρέλα. Από αυτή όμως, που δεν βλέπω να υπάρχει στα βλέμματα μας, εκεί που έχει στρογγυλοκαθίσει μονάχα αυτό το βλέμμα της απάθειας. Θα μου πεις, και με το δίκιο σου, ο κόσμος είναι θολωμένος, έχει τις σκοτούρες του. Ναι, αλλά δεν είναι άδικο και κρίμα, να αφήνουμε αυτή την τόσο δημιουργική τρέλα, που μας «πιάνει» μόνο αν κάποιος μας κορνάρει στο φανάρι, αν κάποιος μας πάρει την θέση στην δημόσια υπηρεσία, αν κάποιος δεν συμφωνεί με αυτά που του λέμε, να πηγαίνει στράφι;

Εγγραφείτε στην ομάδα Magnesianews στο Viber για να λαμβάνετε ενημερώσεις.
Ακολουθήστε τη ροή Magnesianews στο Google News και μείνετε σε επαφή με ότι συμβαίνει.