Την συνάντησα τυχαία την Ερμού. Εγώ, η φίλη μου και μια ακόμη κοπέλα. «Να σου συστήσω τη Σοφία» μου είπε «είναι η φίλη μου από τη δουλειά». Τη Σοφία, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν την είχα δει ποτέ. Γνώριζα όμως για την ύπαρξη της και όλα όσα μου είχε μεταφέρει για εκείνη η φίλη μου, περισσότερο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ως άνθρωπο και κάποιες ιδιοτροπίες της. Η φίλη μου, την γνώριζε κάπου στους έξι μήνες, όσους δηλαδή δούλευε και στη νέα της εργασία. Την γνωρίζει πολύ λίγο, βγαίνουν συχνά όμως έξω, τους αρέσουν και τους δυο να κάνουν ψώνια, να πηγαίνουν βόλτες, αλλά μέχρι εκεί.
Και πραγματικά, όταν άκουσα να την αποκαλεί φίλη της, κάπου ξαφνιάστηκα. Θα μου πεις, όλοι μας αποκαλούμε πλέον τους πάντες φίλους μας. Έστω και αν με τον άλλον έχουμε μια καλημέρα, έστω και δεν τον γνωρίζουμε πολύ καλά, έστω και οι χαρακτήρες μας διαφέρουν, έστω και αν το μόνο που μας «δένει» είναι το ότι βγαίνουμε με τον άλλον για ένα τσίπουρο και περνάμε καλά, θεωρούμε ότι είμαστε και φίλοι.
Ουσιαστικά όμως, μήπως δεν είναι φίλοι αλλά «φίλοι»; Και το λέω αυτό, αγαπημένε μου, γιατί μάλλον κάπου έχουμε μπερδέψει κάποια πράγματα. Προσωπικά πάντα, θεωρώ την φιλία σαν κάτι ιερό. Δεν είναι κάτι που το μπερδεύω με συμπάθειες. Ναι, συμφωνώ μαζί σου, ότι η φιλία πλέον στις μέρες μας είναι κάτι που το ψάχνεις με το κιάλι. Όλοι την έχουμε κάπως στο κεφάλι μας, αλλά δύσκολα την βρίσκουμε.
Ίσως γιατί δεν έχουμε κατανοήσει ότι φιλία δεν σημαίνει μόνο άνθρωποι που περνάμε το χρόνο μας μαζί τους, αλλά χρειάζεται κόπος, χρόνος, χώρος για να μπορέσει να αναπτυχθεί κάτι τόσο όμορφο όπως το συναίσθημα αυτό. Κάπου χάσαμε την ουσία, έχω την εντύπωση. Και το βλέπω και από τις προσωπικές μου σχέσεις δηλαδή. Δεν ξέρω οι νέοι πως συμπεριφέρονται μεταξύ τους, αλλά τουλάχιστον για τη δική μου γενιά, το να αποκαλείς κάποιον φίλο σου, σημαίνει ότι έχετε περάσει μαζί εύκολα και δύσκολα, έχετε μαλώσει, αλλά δεν αφήσατε τα όποια λάθη να μπουν ανάμεσα σας και να σας πληγώσουν.
Είναι εκείνα τα άτομα που τους εμπιστεύεσαι, που τους αγαπάς γι αυτό που είναι, που μπορεί να σε βγάζουν έξω από τα ρούχα σου καμιά φορά, αλλά δεν μπορείς να φανταστείς ότι θα περάσει μια μέρα και δεν τηλεφωνηθείτε. Είναι οι φίλοι, οι άνθρωποι εκείνοι που σε έχουν δει να πετάς από χαρά και σε έχουν πάρει αγκαλιά όταν εσυ ήσουν «κάτω», που σε έχουν δει να κλαις, που αξίζουν πραγματικά την αγάπη σου. Γι αυτό καλό θα είναι όταν αποκαλούμε κάποιον φίλο μας να το εννοούμε κιόλας, να νιώθουμε ότι γι αυτόν που το λέμε του αξίζει πραγματικά ο τίτλος αυτός. Συμφωνείς;
