Που κρύβονταν τόσοι ρατσιστές; Τόσοι φασίστες; Γι αυτούς τους ανθρώπους λέω, που βγάζουν χολή και αντιδρούν απέναντι σε ότι έχει να κάνει με θέμα προσφύγων. Που βγάζουν απύθμενη κακία απέναντι σε ανθρώπους που όχι απλά δεν τους ξέρουν, αλλά δεν θα κάνουν και τίποτα για να τους βοηθήσουν, ενώ εκείνοι δίνουν το χέρι τους και περιμένουν να τους σηκώσουν. Δεν είναι λίγες οι φορές, αγαπημένε μου αναγνώστη, που αποφεύγω να διαβάσω τα σχόλια κάτω από δημοσιεύσεις που αφορούν σε πρόσφυγες για να μην απογοητευτώ, να μην χάσω την πίστη μου στον άνθρωπο.
Άλλες πάλι το κάνω. Διαβάζω ένα- ένα τα μηνύματα μίσους και απαξίωσης απέναντι στους πρόσφυγες και από τη μια απορώ πως μπορούν μανάδες να μιλούν με άσχημο τρόπο κατά άλλων μανάδων, που η ζωή τα έφερε έτσι και έπρεπε να αλλάξουν χώρα, κατά συμπολιτών μου, που ξεσηκώνονται και αντιδρούν στο να έρθουν στην πόλη πρόσφυγες. Δεν θα σου μεταφέρω κανένα από αυτά τα μηνύματα μίσους. Δεν τιμούν τους ίδιους, αν και αμφιβάλλω αν το καταλαβαίνουν, δεν θα τιμήσω όμως και τον ίδιο μου τον εαυτό μεταφέροντας όλα αυτά που εκστομίζουν εναντίον αυτών των ανθρώπων. Κι αναρωτιέμαι. Γιατί τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός; Γιατί όλος αυτός ο πανικός; Τι κακό έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι;
Γιατί θεωρούμε ότι επειδή είναι πρόσφυγες, απαραίτητα είναι και εγκληματίες; Γιατί πιστεύουμε ότι ένας πρόσφυγας απαραίτητα είναι και κακοποιό στοιχείο; Θα σου πω εγώ γιατί. Γιατί οτιδήποτε ξένο μας τρομάζει. Πιστεύουμε ότι θα μας αλλοιώσει. «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά δεν τους θέλω στην πόλη μου, στη χώρα μου» διάβασα να γράφει κάποιος. Και δεν είναι ο μόνος που το λέει αυτό. Πως είναι δυνατόν να μην είσαι ρατσιστής και να μην αποδέχεσαι το διαφορετικό; Συγνώμη που θα το ακούσεις από εμένα, αλλά είσαι ρατσιστής. Είσαι ένας άνθρωπος που δεν βάζει τη λογική του να δουλέψει, που δεν βλέπει με τα μάτια της ψυχής, που αδιαφορεί αν ο άλλος πεθαίνει δίπλα του, αν έχει να φάει, να δουλέψει, να επιβιώσει.
Ρατσιστής είσαι και «ποτίζεις» με το ίδιο δηλητήριο και τα παιδιά σου. Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα νιώσεις όταν έρθει ο γιος σου σπίτι και σου πει ότι οι υπόλοιποι συμμαθητές του δεν του μιλάνε, παρά μόνο το προσφυγάκι που πρόσφατα ήρθε στο σχολείο; Έχεις σκεφτεί τι θα πεις στην κόρη σου, η οποία γυρνώντας από τις σπουδές της στο εξωτερικό θα σου εμφανίσει τον αγαπημένο της που δεν θα τον λένε Γιάννη ή Κώστα αλλά Αζίζ; Είμαι σίγουρη ότι ούτε σαν σκέψη δεν θέλεις να περνάει από το μυαλό σου. Απορώ όμως. Παίζει κανένα ρόλο το χρώμα ή η καταγωγή ενός ανθρώπου, όταν ο χαρακτήρας του σε υπερκαλύπτει; Πραγματικά θέλω να μου απαντήσεις.
