Στην αρχή είναι το άγχος για το πότε θα καταφέρουν να κάνουν παιδί. Αγωνία, εξετάσεις, ξανά αγωνία. Μέχρι που έρχεται η πολυπόθητη στιγμή, που πας στον γιατρό κι ακούς αυτό που ίσως για χρόνια περίμενες. Θα γίνεις γονιός. Γέλια, κλάματα, ανάμεικτα συναισθήματα, μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς σου συνέβη. Και οι μήνες κυλούν, κι εσύ ετοιμάζεις το δωμάτιο του παιδιού κι όλα τα υπόλοιπα που πρέπει να κάνεις για να είσαι έτοιμος να το υποδεχτείς. Γίνονται τα υπερηχογραφήματα και κάπου εκεί αρχίζει η «καζούρα» μεταξύ του ζευγαριού. Με το που θα πάρουν στα χέρια τους την πρώτη φωτογραφία του παιδιού τους, αρχίζουν να λένε ο ένας στον άλλον «Καλέ κοιτά , ίδιο με εμένα είναι το παιδί» και κάτι τέτοια που αν δεν λέγονται για πλάκα, ειλικρινά αρχίζω να προβληματίζομαι. Γιατί αν είναι δυνατόν το παιδί στους πρώτους μήνες που βρίσκεται στην κοιλιά της μαμάς τους να μοιάζει ήδη στην γιαγιά ή τον παππού.
Και οι μήνες κυλούν, το παιδάκι υγιέστατο συνεχίζει να μεγαλώνει και σιγά- σιγά αποκαλύπτεται και το φύλο του. Εκεί να δεις «μάχες». Με την μαμά να διεκδικεί την καθ’ όλα «αντιγραφή» και τον πατέρα επίσης. Δεν το συζητώ, με το που θα γεννηθεί το παιδί με το καλό. Εκεί να δεις συγκρίσεις. Παρατηρούν ακόμη και το παραμικρό σημαδάκι πάνω στο παιδί, μπας και βρουν κάτι που θα αποδεικνύει ότι όντως, το παιδί είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν τους. «Κοίτα καλέ, ίδιο δεν είναι το «τούτο» του παιδιού με το δικό μου;» ή «Φτυστά τα χειλάκια του είναι με τα δικά μου». Αυτά μεταξύ των γονιών. Γιατί έρχεται η στιγμή που το μωρό θα αρχίσουν να το βλέπουν οι συγγενείς. «Αχ, το χρυσό μου, ίδιο με τον γιο μου είναι» λέει η μάνα του γαμπρού. «Μα τι λες βρε συμπεθέρα; Το παιδί είναι ίδιο με την κόρη μου, δεν ξέρω εγώ το παιδί μου; Είναι ίδιες όπως όταν την κράτησα πρώτη φορά μωρό στην αγκαλιά μου». Και το παιδί αρχίζει να μεγαλώνει, πάει στο σχολείο, μεγαλώνει, φτάνει στην εφηβεία. Κι εκεί, αρχίζουν τα αλλάζουν τα πράγματα.
«Είδες η κόρη σου τι βαθμό έφερε στα Αρχαία; Εγώ ήμουν πρώτη στα φιλολογικά». «Κι εγώ μια χαρά βαθμούς είχα, απλά έχει έλλειψη προσοχής και την πήρε από εσένα» ένας συνήθης διάλογος μεταξύ μάνας και πατέρα. Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες, όπως δύσκολος είναι και ο ρόλος του γονιού. Το μόνο σίγουρο, κατά τη προσωπική μου άποψη, είναι ότι στο τέλος, καμία σημασία δεν έχει αν το παιδί έχει πάρει τα μάτια του ενός, ή το πηγούνι του άλλου. Σημασία θα έχει αυτό το παιδί να είναι ευτυχισμένο, ανεξάρτητο και να πατάει γερά στα πόδια του. Σημασία θα έχει στο τέλος αυτός ο άνθρωπος να χαμογελά, κάτι που θα είναι αποτέλεσμα και προσπάθεια δυο ανθρώπων.
