Δεν μπορώ να καταλάβω, αγαπημένε μου αναγνώστη, γιατί ορισμένοι άνθρωποι φοβούνται να αντικρίσουν την εικόνα του εαυτού τους. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που τους κάνει να γυρνούν πλάτη, ίσως να είναι ο φόβος της διαπίστωσης ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά, κάτι λάθος κάνουν. Πολλοί είναι εκείνοι που στην προσπάθεια να αποφύγουν την αλήθεια τους αποφεύγουν να κάτσουν μια μέρα σπίτι και να σκεφτούν ποια είναι εκείνα τα πράγματα που τους κρατάνε πίσω. Και όλα αυτά, σε μια εποχή που όλα γίνονται για το «φαίνεσθαι».
Όπου κυριαρχούν οι ταμπέλες, οι γρήγοροι ρυθμοί, τα συγκεκριμένα πρότυπα, οι επιφανειακές σχέσεις, οι φοβίες. Και τι κάνουμε όλοι μας; Μικροί μεγάλοι έχουμε επιδοθεί σε έναν αγώνα μη τυχόν και βγούμε από τα πρότυπα που επιβάλλει η κοινωνία. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που επιζητούν να φαίνονται τέλειοι. Διαλέγουν με προσοχή από το ρούχο που θα φορέσουν, μέχρι και το μαγαζί που θα πάνε να πιούνε τον καφέ τους. Θέλουν απλά να γίνονται αποδεκτοί από τους γύρω τους. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλήθεια, κάθονται ποτέ να ακούσουν τις δικές τους ανάγκες; Μέσα στην ταχύτητα για να προλάβουν να «φανούν» καταλαβαίνουν ποιο είναι το ουσιώδες ή συνήθισαν να ζουν με άδεια συναισθήματα; Θεωρούν ότι με τον τρόπο που έχουν επιλέξει να ζήσουν ζουν ουσιαστικά, κάνουν κάτι σημαντικό;
Επιτελούν κάποιο έργο στην κοινωνία; Δίνουν το καλό παράδειγμα; Ή απλά προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι σημαντικοί, ενώ στην ουσία ξέρουν ότι είναι και αυτοί απλοί άνθρωποι ; Θα μου πεις, και ίσως και έχεις και δίκιο, πως αν μπεις σε αυτό το δρόμο, γλυκαίνεσαι και δύσκολα βγαίνεις. Γιατί πώς να το κάνουμε; Αν δεις το όνομα σου να αναβοσβήνει με λαμπερά χρώματα στην μαρκίζα, ε, λίγο ο ναρκισσισμός, λίγο το ψώνιο, λίγο το σύμπλεγμα κατωτερότητας, δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια. Και εκεί είναι που τη πατάς και αρχίζουν τα παιχνίδια εξουσίας και οι έμμονες ιδέες. Νιώθεις ότι υπερέχεις έναντι τον άλλον, μόνο που δεν σκέφτεσαι ότι η εξουσία δεν είναι κάτι μόνιμο. Έρχεται και παρέρχεται. Η δύναμη που τώρα έχεις, σου διαφεύγει ότι μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να φύγει από τα χέρια σου. Και όλο αυτό σε φθείρει. Βλέπω και εδώ γύρω μας ανθρώπους να έχουν πιαστεί από καρέκλες και μέσα από την αγωνία τους να μην τις χάσουν, βγάζουν ένστικτα και συμπεριφορές αλλοπρόσαλλες. Νομίζουν ότι επειδή κατέχουν εξουσία κάποιος θα τους φοβηθεί. Πιστεύουν ότι αν φωνάξουν ή βρίσουν θα κερδίσουν και τον σεβασμό. Τους βλέπεις και εσύ, αγαπημένε μου, έτσι δεν είναι;
Και κάθε μέρα, ευτυχώς, τους γνωρίζουμε όλο και πιο καλά, χάρη στις άθλιες πρακτικές που ακολουθούν. Το ψέμα, αλλά και η εξουσία, έχουν κοντά ποδάρια. Αν δεν τους το έχει πει κανένας, καλό είναι να το μάθουν.
