Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική ή μάλλον για να είμαι πιο συγκεκριμένη, χωρίς ραδιόφωνο. Θα μου πεις, πως θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, από τη στιγμή που μεγάλωσα ανάμεσα σε μικρόφωνα, δίσκους και κασέτες. Σκεφτόμουν λοιπόν, πως σε μια εποχή που καθημερινά κάνει τεράστια τεχνολογικά βήματα, που το ίντερνετ και τα social media έχουν αλλάξει τον τρόπο που επιλέγουμε να επικοινωνούμε πλέον μεταξύ μας, χαίρομαι που υπάρχει ακόμη το αυθεντικό ραδιόφωνο. Όπως και τότε. Που δεν έχει χάσει το ρόλο του. Που δεν έχει λοξοδρομήσει από εκείνο που θέλει να προσφέρει στον ακροατή του. Από το μήνυμα που θέλει να του περάσει.
Και γελούσα μόνη μου, όταν κατά τύχη σε ένα ραδιοφωνικό ζάπινγκ έπεσα επάνω σε μια εκπομπή που με γύρισε χρόνια πίσω. Τότε που κάναμε αφιερώσεις. Θυμάσαι; Όταν ήμασταν ερωτευμένοι, όταν είχαμε χωρίσει, όταν θέλαμε να κάνουμε μια πλάκα σε ένα φίλο, παίρναμε τηλέφωνο στο παραγωγό του σταθμού, διαλέγαμε τραγούδι και κάναμε την αφιέρωση που θέλαμε, θεωρώντας πως εκείνος για τον οποίο μπήκαμε στη διαδικασία αυτή θα την ακούσει. Άκουσα λοιπόν τον Γιώργο να αφιερώνει στη γυναίκα του, ένα παλιό τραγούδι του Πάριου και αναπόλησα εκείνες τις ωραίες στιγμές, που δεν υπήρχε διαδίκτυο για να στείλεις άμεσα το μήνυμα σου στον αποδέκτη που θέλεις, που δεν υπήρχαν τα κινητά και που μια ραδιοφωνική συχνότητα ήταν το μέσο για να μπορέσεις να απευθυνθείς και να πεις αυτό που ήθελες. Λείπουν εκείνες οι ραδιοφωνικές στιγμές και το λέμε και αναμεταξύ μας όσοι ασχολούμαστε με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Τότε που ο παραγωγός δεν είχε έτοιμη λίστα με τα τραγούδια, αλλά το πρόγραμμα προσαρμοζόταν ανάλογα με τις επιλογές του ακροατηρίου. Τότε που έβγαινε η καλύτερη εκπομπή, χωρίς να είναι επιτηδευμένη, «στημένη». Τότε που άκουγες μια φωνή και φανταζόσουν πώς να είναι εμφανισιακά αυτός ο άνθρωπος. Τότε που αν σου άρεσε μια εκπομπή, δεν υπήρχε περίπτωση να την χάσεις. Το ραδιόφωνο, εκτός από όλους εμάς που δουλεύουμε γι αυτό, που αν μη τι άλλο το αγαπάμε και νοιαζόμαστε για το μέλλον του, βλέπω με χαρά ανθρώπους που του είχαν περιθωριοποιήσει για κάποιο λόγο, να γυρνάνε πάλι πίσω σε αυτό.
Στις καλές εκπομπές, στους ανθρώπους που χρόνια τους άκουγαν και τους εμπιστεύονται, στις υπέροχες μουσικές. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μεγάλωσα και έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία και εξακολουθώ να περιτριγυρίζομαι από μικρόφωνα, ακουστικά, ηχεία, φωνές. Αυτή η ιεροτελεστία του να ετοιμάσεις ένα κείμενο, να το εκφωνήσεις και να το μεταφέρεις στον ακροατή σου, δεν μπορεί κάποιος να την καταλάβει αν δεν την βιώσει. Αυτό το αίσθημα του να κάθεσαι στην καρέκλα και να απευθύνεσαι σε ένα κοινό που εκείνη την ώρα περιμένει από εσένα να τον ενημερώσεις, να του κάνεις παρέα.
Γι αυτό και παραμένει ξεχωριστή η σχέση μου, μας με τον κόσμο που συνεχίζει να αγαπά το ραδιόφωνο, μέσα από το οποίο μπορεί να ξεχνιέται, να ενημερώνεται, να αναπολεί.
