Υπάρχουν και μέρες που ξυπνάς και δεν είσαι γκρινιάρης. Ανοίγεις τα μάτια σου και είσαι καλοδιάθετος. Κοιτάζεις το είδωλο σου στον καθρέφτη και νιώθεις καλά με αυτό που βλέπεις. Η διάθεση σου είναι στα πάνω της, μέχρι και πρωινό έχεις όρεξη να φτιάξεις, ποιος εσύ, που έφευγες από το σπίτι έχοντας πιει ένα φλιτζάνι καφέ. Αναρωτιέσαι, καθώς έχεις πάρει το δρόμο για την δουλειά, γιατί να μην ήταν όλες οι άλλες μέρες, όπως η σημερινή. Τι γιατί; Αφού είμαστε περίεργα όντα, που να βγάλεις άκρη. Φτάνεις στην δουλειά. Πριν προλάβεις να κάτσεις στο γραφείο σου, ακούς τη συνάδελφο να σου λέει «Τι όμορφα που είναι τα μαλλιά σου σήμερα». Ασυναίσθητα, συνεχίζεις να βολεύεις τα πράγματα σου και βολεύεσαι στο γραφείο σου, πετώντας ένα άχαρο «ευχαριστώ».
Σκέφτεσαι από μέσα σου, ότι τελικά καλά έκανες και πήρες εκείνο το σαμπουάν που σου πρότεινε ο κομμωτής σου. Καθώς βγαίνεις το απόγευμα μια βόλτα στην αγορά, τυχαία συναντάς στο δρόμο έναν γνωστό, που ούτε που θυμάσαι πόσα χρόνια είχες να τον δεις. Σου λέει ότι χαίρεται που σε βλέπει, πόσο μάλλον που σε βρίσκει στα καλύτερα σου. Νιώθεις αμήχανα, ίσως και να κοκκινίζεις και πάλι ξεστομίζεις ένα αχνό «ευχαριστώ». Γιατί όμως να νιώθεις έτσι; Αφού κι εσύ, με το που ξύπνησες ένιωσες όμορφα. Γιατί όταν στο επισημάνει κάποιος τρίτος να νιώθεις άβολα; Γ
ιατί να νιώσεις αμήχανα όταν γίνεσαι αποδέκτης μιας φιλοφρόνησης; Τι είναι αυτό που σε κάνει να «κολλάς» όταν κάποιος σου λέει όμορφα λόγια και γιατί δεν μπορείς να χαρείς; Βάζω τον εαυτό μου στην θέση σου, αγαπημένε μου. Πόσες φορές κάποιος μπορεί να μου είπε «τι όμορφη είσαι σήμερα» κι εγώ να του ανταπάντησα «χρειάζεσαι να πας να κοιτάξεις τα μάτια σου» ή κάτι σχετικό. Δεν ξέρω γιατί, ακόμη ψάχνω το λόγο, για βρισκόμαστε σε μια θέση άμυνας ή ψάχνουμε να πούμε μια δικαιολογία του τύπου «ιδέα σου είναι» για να προσπεράσουμε κάτι ωραίο που μπορεί να μας είπε κάποιος. Μήπως πιστεύουμε ότι είναι λόγια του αέρα και δεν τα πιστεύουν όσα μας λένε επί της ουσίας;
Και γιατί να μην είναι αλήθεια στο κάτω – κάτω; Εσύ λίγες φορές θέλησες να πεις μια καλή κουβέντα σε κάποιο συγγενή ή φίλο σου, ψέματα έλεγες; Ή μήπως πιστεύουμε ότι για να μπει ο άλλος στη διαδικασία να μας κομπλιμεντάρει, μάλλον κάπου αποσκοπεί αυτό. Μήπως να το πάρουμε λίγο αλλιώς; Μήπως να μην έχουμε τόση ανασφάλεια; Μήπως να δεχόμαστε τις φιλοφρονήσεις και να πάψουμε να είμαστε τόσο καχύποπτοι όταν ακούμε καλή κουβέντα; Μήπως την επόμενη φορά που κάποιος θα μας κάνει ένα κομπλιμέντο, απλά να χαμογελάσουμε και να νιώσουμε όμορφα; Λέω εγώ τώρα…
