Και ποιος από εμάς, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν την αναζητά εναγωνίως; Ποιος δεν θα ήθελε να καταφέρει να την έχει μονίμως στη ζωή του; Για την ευτυχία ο λόγος, που όλο θεωρούμε ότι καταφέρνουμε να την «πιάσουμε», κι όλο εκείνη μας ξεγλιστράει. Πολλές φορές σε συζητήσεις με φίλους πιάνουμε να μιλάμε για το τι θα ήταν εκείνο που θεωρούμε ότι αν υπήρχε στη ζωή μας θα μας έκανε ευτυχισμένους. Για κάτσε όμως. Τι ακριβώς σημαίνει είμαι ευτυχισμένος; Έχει αναλογιστεί κανείς από εμάς; Έχουμε ιδέα τι πράγμα είναι αυτό που λέμε «ευτυχία»; Την γνώρισε ποτέ κανένας κι αν ναι γιατί δεν μοιράζεται μαζί μας το μυστικό για να την βρούμε κι εμείς; Γιατί μας αφήνει να παλεύουμε με θεούς και δαίμονες για να καταφέρουμε να την αποκτήσουμε; Γιατί γι αυτό παλεύουμε, έτσι δεν είναι; Σκοπός μας ένας και μοναδικός. Να γίνουμε ευτυχισμένοι. Να φέρουμε, όσο μπορούμε, τα πράγματα και τη ζωή στα μέτρα μας, έτσι ώστε να νιώσουμε βαθιά ικανοποιημένοι και χαρούμενοι, θεωρώντας πως έτσι πλησιάζουμε πιο κοντά στην ευτυχία.
Έτσι μεγαλώσαμε. Για θυμήσου, τότε ως μαθητής, που το διάβασμα δεν ήταν και ότι καλύτερο μπορούσε να σου συμβεί, αλλά οι γονείς σου σε έπειθαν να το κάνεις, με το επιχείρημα ότι αν διαβάσεις, θα μπορέσεις να σπουδάσεις, να βρεις μια καλή δουλειά, που θα σου εξασφαλίσει πολλά χρήματα κι έτσι κάπως θα είσαι ευτυχισμένος. Αυτό συνεχίστηκε και μετά, κατά τη διάρκεια των σπουδών, που στην πορεία των χρόνων αντιλήφθηκες πως αυτό που σπουδάζεις δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκες να κάνεις, έλα όμως που η σχολή που τώρα είσαι αύριο, μεθαύριο θα σου εξασφαλίσει μια άνετη ζωή. Κι όταν έκανες ένα μίνι απολογισμό και βγήκες μείον στην ευτυχία, έριξες τα βάρη στο ότι είσαι μόνος στη ζωή. Και πως θα γίνεις ευτυχισμένος; Μα φυσικά να βρεις κάποιον να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια. Αυτό πιστεύαμε, μέχρι που είδαμε πως είναι η καθημερινότητα, πως οι υποχρεώσεις είναι πολλές, τα έξοδα τρέχουν, τα παιδιά έχουν τις δικές τους ανάγκες, το σπίτι θέλει κι αυτό να του αφιερώσεις χρόνο, τα δάνεια ζητούν να αποπληρωθούν και κάπου εκεί σταματάς να κυνηγάς τη δική σου ευτυχία, αλλά βάζεις μπροστά την ευτυχία των παιδιών σου, που πρέπει να τους εξασφαλίσεις τα πάντα για να είναι ευτυχισμένα. Κι αγώνας συνεχίζεται, δεν σταματά ποτέ.
Κι εμείς κάπου στην πορεία χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Παρασυρόμαστε από την καθημερινότητα και ξεχνάμε τα απλά, που ίσως αυτά τελικά να αποτελούν την ευτυχία. Όπως το να γελάσουμε. Να χορέψουμε. Να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα στο Πήλιο. Να δούμε το φεγγάρι. Να καθίσουμε να δούμε μια αγαπημένη ταινία. Να κοιτάξουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο στα μάτια. Να ερωτευτούμε. Να πάψουμε να αγχωνόμαστε. Δεν έχουμε χρόνο για βόλτες, για ταξίδια, ξοδεύουμε άσκοπα τις ώρες και τις στιγμές μας. Τα ελάχιστα, τα πιο κοντινά είναι ίσως πιο κοντά στην ευτυχία. Λίγος αυθορμητισμός κι όλα θα βρουν το δρόμο τους, έτσι νομίζω. Εσύ τι λες;
