Τον Αλέξανδρο Κλώσσα τον «γνώρισα» ραδιοφωνικά, όταν το Ράδιο ΕΝΑ αναμετέδιδε την εκπομπή στην οποία συμμετείχε, με παρουσιαστή τον Κώστα Αρβανίτη, στο news247. Ο Αλέξανδρος είχε χιούμορ, ήταν έξυπνος και εξηγούσε πολύ απλά όλα τα οικονομικά θέματα, έτσι ώστε ακόμη και ο πιο απλός άνθρωπος να μπορεί να κατανοήσει τι τον περιμένει σε ότι αφορούσε τα φορολογικά, τις συντάξεις κι όλα αυτά που για τους περισσότερους από εμάς φαντάζουν «βουνό». Ο Αλέξανδρος κάποια στιγμή έφυγε από την εκπομπή, κάτι που με στεναχώρησε, γιατί ήταν η πρωινή μου παρέα. Θεωρούσα ότι ταίριαζε απόλυτα η φιλοσοφία του με αυτά που θα ήθελα να ακούω εγώ το πρωί στο ραδιόφωνο, συν οι ατάκες του που προσέφεραν το χαμόγελο που πρέπει να διαθέτει κάποιος για να ξεκινήσει τη μέρα του.
Γίναμε «φίλοι» στο διαδίκτυο, παρακολουθώ κατά κάποιο τρόπο τη ζωή του, κι ας μην τον γνωρίζω όσο θα ήθελα και μου κρατά πολύ καλή συντροφιά με τα όσα «δηλητηριώδη» και καυστικά γράφει τακτικά στο διαδίκτυο. Χθες μόλις διάβασα αυτά που έγραφε όμως και εκτός του ότι στεναχωρήθηκα που έχασε, γι ακόμη μια φορά τη δουλειά του, προβληματίστηκα κιόλας.
Ο Αλέξανδρος, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, είναι ένας απ’ όλα εκείνα τα παιδιά, τους εργαζόμενους, που μέσα στην κρίση είδαν τις ζωές τους να αλλάζουν. Που η εξάπλωση της πανδημίας λειτούργησε βίαια στη ζωή τους. Που ένιωσαν να χάνουν ελευθερίες, έχασαν συνήθειες, έχασαν δικούς τους ανθρώπους και τώρα επέστρεψαν στην περίφημη «νέα πραγματικότητα». Επιστρέψαμε; αναρωτιέται ο ίδιος, όπως κι όλοι μας φαντάζομαι.
Όπως ανέφερε « Ορθά η κυβέρνηση εδώ και αρκετές μέρες μπροστά από τη λέξη «πραγματικότητα» βάζει και τη λέξη «νέα». «Νέα πραγματικότητα»! Αυτό είναι. Μια νέα πραγματικότητα ξημέρωσε εδώ και μερικές ημέρες. Εκεί που έβγαζες το κεφάλι από το νερό, εκεί ήρθε το κύμα και σε πήρε πάλι μέσα. Παρά τη πανηγύρια κάθε βράδυ στις 8, η αγορά δεν επέστρεψε. Και αυτό το απρόσωπο η «αγορά» πάντα βολεύει. Αν δεν πεις τα πράγματα με το όνομα τους, με το όνομα των ανθρώπων δηλαδή που έχασαν τη δουλειά τους ή που σύντομα θα τη χάσουν, δεν μπορείς να μετρήσεις τον πόνο που κρύβεται πίσω από αυτή τη «νέα πραγματικότητα». Πίσω από τους αριθμούς, που «υπεύθυνοι» και «ανεύθυνοι» αραδιάζουν καθημερινά προσπαθώντας να κρύψουν την αλήθεια πίσω από δήθεν βουνά δισεκατομμυρίων που θα μας «σώσουν», υπάρχουν άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι αυτές τις ημέρες έχασαν τη δουλειά τους. Τα μαγαζιά τους δεν άνοιξαν. Οι επιχειρήσεις τους δεν κατάφεραν να επανέλθουν. Οι εταιρίες τους ενημέρωσαν να μην επιστρέψουν στη δουλειά τους, γιατί «λίγο η κρίση, λίγο ο ιός, δυστυχώς δεν θα συνεχίσουμε τη συνεργασία μας». Πίσω από αυτούς τους αριθμούς των ανέργων λοιπόν, που τις επόμενες ημέρες θα αυξάνονται διαρκώς, υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν ζωή, σπίτι, οικογένεια, όνομα. Είναι η Ανθή, η Μαρία, ο Νίκος, ο Γιώργος, η Κατερίνα, η Ζωή, ο Κώστας. Από σήμερα είναι και ο Αλέξανδρος που μέσα σε ενάμιση μήνα έχασε και τις δυο δουλειές του εξαιτίας λίγο του ιού και λίγο της κρίσης. Μια μονάδα ακόμα θα είμαι και εγώ ανάμεσα στα εκατομμύρια των νέο ανέργων που θα στριμωχτούμε σε στατιστικούς πίνακες για να δείξουμε πόσο δύσκολα τα έφερε η κρίση. Δεν φοβάμαι αν θα ξαναβρώ δουλειά. Θα ξαναβρώ! Φοβάμαι που συνηθίζουμε αυτή τη «νέα πραγματικότητα».
Κι εγώ το ίδιο φοβάμαι…
