Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας. Κόσμος περιμένει την σειρά του. Πολλοί γνωρίζονται μεταξύ τους. Μοιράζονται τα νέα τους. Λένε τα παράπονά τους. Ανταλλάσσουν εμπειρίες. Γιατροί και νοσηλευτές πηγαινοέρχονται. Ήρεμοι και χαμογελαστοί σε ένα τμήμα που ενώ περίμενες να επικρατεί χαμός, όλα κυλούν ρολόι και βάσει προγραμματισμού. Ένας κύριος, γύρω στα 70, μπαίνει από την πόρτα. Καλημερίζει και κάθεται στο χώρο αναμονής. Βγάζει από την τσάντα που κρατούσε ένα κουτάκι με γλυκά. Πηγαίνει στην υποδοχή και τα αφήνει.
«Είναι η τελευταία μου ακτινοθεραπεία σήμερα, να δώσετε και μέσα στα παιδιά, είστε όλοι υπέροχοι» το μήνυμά του, με το χαμόγελο να μην φεύγει από τα χείλη του. Τον παρατηρούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της αναμονής του να πάρει σειρά. Δεν ησύχαζε. Πήγαινε πέρα δώθε στο διάδρομο. Σαν ένα παιδί που του έχουν τάξει ότι θα το πάνε βόλτα και ανυπομονεί να περάσει η ώρα. Έλεγε και ξανάλεγε πως ήταν η τελευταία φορά που θα πήγαινε εκεί και για όποιον έχει περάσει καρκίνο, αντιλαμβάνεται για τι πράγμα μιλάμε. Χημειοθεραπεία, ακτινοθεραπεία, ανοσοθεραπεία, ανάλογα με το τι έχει να παλέψει ο καθένας, όταν κάθε φορά τελειώνει από κάτι, το αντιμετωπίζει σαν μια μικρή γιορτή. Έτσι και ο κύριος του Πανεπιστημιακού που σκεφτόμουν πόσο μπορεί και να ταλαιπωρήθηκε για να νιώθει κάπως σαν να αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο.
Γιατί το να περνάς μια αρρώστια, σίγουρα σου μαθαίνει πολλά πράγματα. Είδα κι άλλους ανθρώπους. Νέους. Που μιλούσαν για τον καρκίνο σαν να ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό αυτό που τους συνέβη, κι έτσι το αντιμετώπισαν. Χωρίς «γιατί σε εμένα», αλλά με θάρρος και δύναμη, που πολλές φορές αντλούν τόσο από το οικογενειακό περιβάλλον που βρίσκεται δίπλα τους και τους στηρίζει, αλλά και από τους γιατρούς, που ορκίζομαι, πως αν δεν ήξερα ότι βρίσκονται σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, θα έλεγα πως πρόκειται για μια ιδιωτική δομή, όπου λόγω του ότι πληρώνεις, ίσως και να φέρονται όμορφα και να σου μιλούν γλυκομίλητα.
Άνθρωποι που σέβονται την αρρώστια σου, την αγωνία σου, τον πόνο σου. Που κοιτούν πως να σε βοηθήσουν, να σε ενημερώσουν, να σε καθησυχάσουν, όταν οι ερωτήσεις δίνουν και παίρνουν, όταν φοβάσαι για το τι θα γίνει. Μεγάλο πράγμα να αισθάνεσαι ασφάλεια, πως εκεί που απευθύνεσαι για την αρρώστια σου, θα έχεις αυτό που ζητάς, κι ακόμη καλύτερα από ότι ίσως να το περίμενες. Κι όπως έγραφαν σε ένα πίνακα οι γιατροί, πρώτο πράγμα που βλέπεις μπαίνοντας για ακτινοθεραπεία «Δυνατό άνθρωπο δεν σε κάνουν τα όσα περνάς. Δυνατό σε κάνουν τα όσα ξεπερνάς…». Ίσως αν το σκεφτόμασταν καθημερινά αυτό, όταν δίνουμε αγώνες και νομίζουμε ότι δεν καταφέρνουμε και τίποτα, θα συνειδητοποιούσαμε πόσο δυνατοί μπορεί και να είμαστε.
