Συζητούσα με ένα φίλο μου τις προάλλες. Τον είδα κουρασμένο και τον ρώτησα τι έχει. Δεν κοιμήθηκα καλά, μου αποκρίθηκε. Ένιωθε άγχος, σκέψεις τυραννούσαν το μυαλό του. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, γυρνούσε από εδώ, γυρνούσε από εκεί, προσπαθώντας να ηρεμήσει και να καταφέρει να κοιμηθεί, γιατί την επομένη τον περίμενε μια δύσκολη μέρα. Δεν μπόρεσε. Και σε ποιον δεν έχει τύχει, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, έτσι δεν είναι; Η αλήθεια είναι αυτή. Πως πολλές φορές, ειδικά όταν στο χώρο επικρατεί απόλυτη ησυχία κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα εκείνα που σε «τρώνε».
Όλα εκείνα που σε τυραννάνε, αλλά στην καθημερινότητα, τα αφήνεις λίγο παραπίσω. Τα «ζιζάνια» όμως αυτά δεν σε ξεχνάνε. Θα βρουν τον τόπο και τον χρόνο για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, θα εμφανιστούν μπροστά σου έτοιμα να σε κατασπαράξουν. Και τότε τι κάνεις εσύ; Πολλές φορές, τα βάζω κι εγώ με τον εαυτό μου, γιατί αφήνω πράγματα και καταστάσεις να διογκώνονται. Αφήνω μέρες, μήνες, ίσως και χρόνια, καταστάσεις να με «τρώνε». Άγχη να με «καταπίνουν». Προβλήματα που είναι υπαρκτά, αλλά κάνω πως δεν τα βλέπω κι αφήνω στο «αύριο», που δεν έρχεται ποτέ, την επίλυση τους. Σου έχει τύχει κι εσένα. Άνθρωποι που έδειξαν επιθετικές τάσεις απέναντι σου κι εσύ όχι μόνο δεν αντιστάθηκες απέναντι τους, δεν αντέδρασες καν. Μόνιμη φράση στα χείλη, «δεν πειράζει μωρέ», κι άφηνες τον εαυτό σου να καταπίνει αμάσητα όλα εκείνα τα βρωμερά που οι άλλοι πετούσαν προς το πρόσωπο σου.
Πόσες και πόσες φορές δεν αφήσαμε κάποιον να μας ποδοπατήσει; Όχι από αδυναμία όμως. Θέλει μεγάλη δύναμη για να αφήσεις κάποιον να φανεί πανίσχυρος απέναντι σου κι εσύ από την άλλη να κρύβεις καλά μέσα σου φωνές και κλάματα. Θέλει μεγάλη δύναμη για να μην ανοίξεις κι εσύ το στόμα σου και τα διαλύσεις όλα, θέλει να δείξεις απίστευτη υπομονή για να υποφέρεις την όποια κατάσταση σου δημιουργεί πόνο, με την προσμονή και ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταφέρεις να βρεις την λύση του προβλήματος, χωρίς τσακωμούς και φωνές. Τις περισσότερες φορές αυτός που πιστεύει κάτι τέτοιο, πέφτει έξω κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κλονίζεται ο ψυχικός του κόσμος. Και κάπου εκεί αρχίζουν να σε «χτυπάνε» τα άγχη, οι αϋπνίες, αρχίζεις να ιδρώνεις και να ξεφυσάς, να μην μπορείς να ησυχάσεις. Λογικό κι επόμενο, όταν έχεις δείξει τόση υπομονή, κάποια στιγμή να έρθει και το ξέσπασμα κι αυτό θα γίνει πρώτα στον ίδιο σου τον εαυτό. Ξεχνάμε ότι όσο κρατάμε μέσα μας τα προβλήματα, το θυμό και τις αγωνίες μας, τόσο εκείνα διογκώνονται και μας βαραίνουν. Αν θέλουμε να έχουμε την υγειά μας και τα «ζιζάνια» να πάψουν να καραδοκούν, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να εκφραζόμαστε. Να λέμε ότι νιώθουμε. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, σίγουρα όμως είναι ανακουφιστικό.
