Από μικροί μάθαμε ότι αν έχουμε δυο χιτώνες, καλό θα είναι να δίνουμε τον έναν. Το γνωρίζεις, πιστεύω, αγαπημένε μου αναγνώστη, αυτό που αναφέρει και το Ευαγγέλιο, έτσι δεν είναι; Νομίζω ότι ο καθένας από εμάς οφείλει να το γνωρίζει, γιατί έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι, αυτό θα πρέπει να πράττουμε. Το κάνουμε; Μπορεί και να το κάνουμε, το θέμα είναι ότι όχι όσο συχνά θα έπρεπε. Και γιατί στο γράφω αυτό; Μα, γιατί αν συχνά όσοι είχαν δυο χιτώνες, έδιναν τον έναν, ίσως τώρα να μιλούσαμε για την ιδανική κοινωνία, τον ιδεατό κόσμο, όπου κανείς δεν θα πεινούσε, κανείς δεν θα πονούσε, πουθενά δεν θα υπήρχε πόλεμος.
Σε εκείνο πάντως που σίγουρα έχω καταλήξει, ειδικά τον τελευταίο καιρό έχοντας βιώσει συγκεκριμένα περιστατικά, είναι στο γεγονός πως ούτε αυτός που δίνει τον ένα του χιτώνα είναι καλός, ούτε αυτός που δεν τον δίνει είναι σώνει και ντε κακός. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι καλός Σαμαρείτης κάποιος που για να κάνει μια καλή πράξη θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει και τον φωτογράφο από πίσω για να βγει η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία, ούτε εκείνος που θα ενημερώσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αν θέλει να κάνει μια καλή πράξη, έτσι ώστε να την δημοσιεύσουν και να δουν όλοι πόσο καλός άνθρωπος είναι, πόσο γαλαντόμος, τι αγαθοεργίες κάνει.
Ναι, ξέρεις υπάρχει κι αυτή η κατηγορία ανθρώπων. Θα μου πεις, δεν κάνουν το καλό; Δεν προσφέρουν; Δεν βοηθούν; Ναι, αλλά γιατί όλα να γίνονται στον βωμό μιας προβολής προς την κοινωνία που θα γυρίσει και θα πει «α, τι καλός άνθρωπος αυτός, βοηθάει», ενώ στην ουσία ο άλλος επιθυμεί διακαώς να αυτοπροβληθεί και να επιδειχθεί, δείχνοντας το πόσο ανώτερος είναι; Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που έχουν στην τσέπη τους είκοσι ευρώ και δίνουν τα δεκαεννιά. Κι ας μην έχουν άλλα για να περάσουν. Αλλά δεν θα τους δεις να βγάζουν ντελάλη στη γειτονιά, διατυμπανίζοντας την πράξη τους. Τους φτάνει που εκείνοι νιώθουν καλά, πως έχουν κάνει το σωστό, που το βράδυ θα πέσουν ήρεμοι για ύπνο, έχοντας κάνει μια καλή πράξη, έχοντας δώσει βοήθεια σε κάποιον που το ζήτησε, κι ας μην το μάθει ποτέ κανείς, κι ας μην του πει ποτέ κανείς μπράβο. Αρκεί που ξέρουν οι ίδιοι. Κατανοώ και τις δυο περιπτώσεις. Ανθρώπινα είναι όλα.
Και να θέλεις να ακούς μπράβο και να μην θέλεις κανείς να μη μάθει ποτέ για μια καλή σου πράξη. Προφανώς και το προσωπικό κίνητρο του καθένα δεν μπορεί να μηδενίσει την οποιαδήποτε πράξη αλληλεγγύης, αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι, αγαπημένε μου; Πως το ιδανικό θα ήταν να βοηθιόμασταν παραπάνω, να μοιραζόμασταν πολλά, να μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε για θέματα που πιστεύουμε ότι δεν μας αφορούν, να μας νοιάζει περισσότερο το κοινό καλό και όχι η υστεροφημία μας. Εσύ τι πιστεύεις;
