Πόσο καιρό έχεις να κοιτάξεις γύρω σου, αγαπημένε μου αναγνώστη; Για κάνε τον κόπο σήμερα και κοίτα. Τι βλέπεις; Βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους; Βλέπεις αγάπη; Ακούς γέλια; Μάλλον όχι. Μάλλον κατεβασμένα κεφάλια, ανθρώπους χαμένους μέσα στα προβλήματα τους βλέπεις. Συνανθρώπους σου που κινούνται μηχανικά, πρόσωπα ανέκφραστα, χωρίς χρώμα.
Συνανθρώπους που θα γκρινιάξουν με το παραμικρό, αλλά που δεν θα έχουν και άδικο, αφού περνάνε τα πάνδεινα στις μέρες μας. Συνανθρώπους που έχουν ονομάσει αυτό που τους συμβαίνει ως κατάθλιψη, όρος που ακούγεται όλο και πιο συχνά. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοεί κάποιος με τον όρο κατάθλιψη. Είναι το ότι νιώθει στεναχωρημένος; Ότι δεν του συμβαίνουν όμορφα πράγματα; Ότι δεν έχει χρήματα; Ότι νιώθει κενό το μέσα του; Μπορεί τίποτα από αυτά, μπορεί και όλα. Εκείνο που ξέρω εγώ, αγαπημένε μου, είναι ότι δεν ξέρω άνθρωπο πλέον που να μην μοιράζεται τα προβλήματα του. Και στην ουρά του σούπερ μάρκετ να καθίσεις, θα ακούσεις μια ιστορία. Είναι στο dna μας βλέπεις. Αρεσκόμαστε στο να κλαιγόμαστε. Ακόμη και σε αγνώστους. Είναι καθημερινό φαινόμενο πλέον και δεν είμαι καθόλου υπερβολική.
Θα κάτσεις σε μια παρέα, θα βρεθείς σε ένα κοινωνικό γεγονός και θα μάθεις όλα τα κακά και τα ανάποδα που συμβαίνουν σε κάποιο γνωστό ή άγνωστό σου. Το αστείο βέβαια το πράγματος είναι εκεί που μπορεί να βρεθείς με την παρέα σου έξω και να μην μιλάει κανείς, πολύ απλά γιατί δεν έχει να διηγηθεί κάτι άσχημο. Εκεί καταντήσαμε. Να θεωρούμε ότι επειδή οι ζωές μας μπορεί να ρολάρουν και χωρίς πολύ μεγάλα προβλήματα, να ντρεπόμαστε να μιλήσουμε. Να ντρεπόμαστε για παράδειγμα να πούμε ότι περνάμε καλά, μη θεωρεί ότι ανήκουμε σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων και όχι εκείνων που ανήκει η πλειοψηφία του λαού.
Θα μου πεις, είναι στη φύση μας να ενσαρκώνουμε ρόλους αρχαίας τραγωδίας. Μας αρέσει να κλαιγόμαστε, δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Έστω και αν τα πράγματα μπορεί να μην είναι και τόσο τραγικά, θα τα παρουσιάσουμε έτσι ώστε να νιώσουμε τη συμπόνια του συνομιλητή μας. Το ίδιο μπορεί να κάνω κι εγώ, να πέφτω δηλαδή στην παγίδα μιας μιζέριας, που την δημιουργώ η ίδια πολλές φορές. Μέχρι τη στιγμή που τυχαίνει να ανοίξω την τηλεόραση και να δω ότι γύρω μου συμβαίνουν τέρατα και πως αυτά που θεωρώ εγώ προβλήματα, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που βιώνουν άλλοι συνάνθρωποι μου.
Μπορεί να αντιμετωπίζεις δυσκολίες. Μπορεί να νιώθεις να σε πνίγει η καθημερινότητα. Τα χρέη. Η αναδουλειά. Μπορεί όλα αυτά να σε έχουν κάνει να κλειστείς στον εαυτό σου. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να μη δεν έχει τη λύση του. Προσπάθεια θέλει. Οι δυσκολίες ποτέ δεν μας αφήνουν ήσυχους, μπορούν να φτάσουν όμως μέχρι εκεί που θα τους επιτρέψεις εσύ να εισβάλουν στη ζωή σου. Σκέψου τι αξίζει να σε στεναχωρεί και τι όχι. Σκέψου με τι θα πρέπει να αναλώνεσαι και τι όχι. Σκέψου ότι είναι ακόμη μια δυσκολία που στο χέρι σου είναι να την ξεπεράσεις.
