Είναι να έχεις το μαγνήτη. Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως είναι δυνατόν να γίνομαι γνώστης πραγμάτων και περιστατικών χωρίς να το θέλω. Τι εννοώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να ταξιδέψω με το λεωφορείο και να μην τύχει να κάθεται δίπλα ή πίσω από τη δική μου θέση κάποιος που δεν ξέρει πώς να περάσει την ώρα του ταξιδιού του και προτιμά να μιλάει με τις ώρες στο κινητό του. Δικό του θέμα, θα μου πεις. Εγώ τι φταίω να μαθαίνω όμως από το τι έφαγε το πρωί, μέχρι τα πιο προσωπικά του;
Δεν θα ξεχάσω την περίπτωση μιας κοπέλας, η οποία από τη Λάρισα, όπου ξεκίνησε το λεωφορείο, μέχρι τον Βόλο όπου ήταν ο τελικός προορισμός, δεν σταμάτησε να μιλάει στο τηλέφωνο, μέχρι και που χώρισε. Κι εντάξει, προφανώς και δεν θα πείραζε καθόλου αν κάποιος διακριτικά συζητούσε.
Αυτό που με εκνευρίζει ξέρεις ποιο είναι; Το γεγονός ότι όχι απλά δεν σέβονται όλους τους άλλους γύρω τους, αλλά ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού ο τόνος της φωνής τους ανεβάζει ντεσιμπέλ κι έτσι μαθαίνει και όλο το λεωφορείο το τι συζητάνε. Ένα παράδειγμα είναι αυτό στο λεωφορείο, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Γιατί τέτοια φαινόμενα είναι καθημερινά ακόμη και στον δρόμο.
Γιατί μη μου πεις, αγαπημένε μου, ότι δεν σου έχει τύχει να περπατάς στο δρόμο και να μην ακούσεις κάποιον φωνακλά που αποφάσισε να μοιραστεί τα εσώψυχα του με τους γύρω του. Παλιότερα μπορεί και να μην έδινα σημασία, έχοντας την ικανότητα να ακούω μόνο αυτά που θέλω. Αλλά με αυτούς που μιλούν δυνατά πλέον νομίζω ότι έχω θέμα. Δεν αντέχει το αυτί μου τις υψηλές εντάσεις; Έχουν αυξηθεί οι φωνακλάδες και ταλαιπωρούνται τα αυτιά μου περισσότερο; Ότι και από τα δυο συμβαίνει, παρατηρώ ότι αυξάνονται και πληθύνονται οι τύποι που δεν χαμπαριάζουν και πολλά και λειτουργούν σε δημόσιους χώρους, έτσι όπως θα έκαναν στο σπίτι τους.
Λες κι είχαμε καμιά όρεξη να μάθουμε τα αισθηματικά του καθένα πρωί – πρωί ή να τον ακούμε να μαλώνει και να ζει το προσωπικό του δράμα σε ζωντανή σύνδεση. Ελπίζω να μην βιαστείς να με κατατάξεις στους περίεργους, αλλά αν συμπάσχεις μαζί μου, δεν έχω να προτείνω κάτι άλλο εκτός από υπομονή. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα μας αναγνωριστεί το γεγονός ότι εξακολουθούμε να κάνουμε υπομονή ακούγοντας την δυνατή φωνή τους να περνά διαπεραστικά στα αυτιά μας. Κι αν εσύ που με διαβάζεις τώρα είσαι από την αντίθετη πλευρά, του φωνακλά, κάνε μου μια χάρη και χαμήλωσε λίγο τους τόνους, γιατί υπομονή είναι και κάποια στιγμή θα εξαντληθεί. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
