Κανέναν δεν άφησε ανεπηρέαστο η είδηση του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, ενός συμπολίτη που έχω την εντύπωση, αγαπημένε μου αναγνώστη, δεν νομίζω να υπήρξε κάτοικος στο Βόλο που να μην τον γνώριζε, έστω και φυσιογνωμικά. Μιλάω για τον Βαλάντη Καπίτσα, τον αεικίνητο, τον χαμογελαστό, τον πάντα να προσφέρει και να βοηθήσει, όπου μπορούσε. Δεν είναι τυχαίο που ακόμη και λίγο να τον γνώριζες, αναγνωρίζεις πως το κενό που αφήνει σ την οικογένεια, στο επαγγελματικό του περιβάλλον, στον δημοσιογραφικό κόσμο είναι δυσαναπλήρωτο. Κι αυτό όχι τυχαία. Ο Βαλάντης ήταν ένα παιδί που έτρεχε. Αγωνιζόταν από μικρός. Είχε όρεξη για δουλειά. Τον έβλεπες την μια στιγμή να βρίσκεται στην Ιάσονος και σε μια ώρα να είναι στη Λάρισα, ή σε οποιοδήποτε μέρος της Θεσσαλίας για να καλύψει το ρεπορτάζ.
Όπου τον καλούσε το καθήκον εκεί και θα τον έβρισκες. Σε πορείες, διαμαρτυρίες, συνεντεύξεις Τύπου, μαζί με την αγαπημένη του κάμερα, έδινε το παρών για να καλύψει γεγονότα και να τα μεταφέρει στο τηλεοπτικό κοινό. Δεν ήταν όμως μόνο ένας εξαίρετος επαγγελματίας ο Βαλάντης και δεν ξεχώριζε μόνο γι αυτή του την πτυχή. Ήταν ένας άνθρωπος με θετική ενέργεια. Νομίζω ποτέ δεν τον αντίκρισα να είναι μουτρωμένος, να έχει νεύρα, να είναι θυμωμένος. Πάντα τον έβλεπες με το χαμόγελο. Πάντα θα μοιραζόταν μαζί σου κάτι αστείο. Πάντα θα σε χαιρετούσε και θα σου μετέφερε αυτή τη χαρά της ζωής που είχε μέσα του. Και τα κατάφερνε. Γι αυτό και όλοι όσοι τον γνώριζαν είναι παγωμένοι από αυτό το βιαστικό φευγιό του. Γι αυτό κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι τόσο γρήγορα και απροσδόκητα δεν θα αντικρίσουν ξανά αυτό το χαμογελαστό παιδί, που από το πρωί μέχρι το βράδυ δούλευε, χωρίς να παραπονιέται.
Κι αν κάτι σκέφτομαι, από την Δευτέρα που ο Βαλάντης «έφυγε» από αυτή τη ζωή και διαβάζοντας τις σκέψεις και τα μηνύματα αποχαιρετισμού που του απευθύνουν φίλοι, συνάδελφοι, πολιτικοί, γνωστοί, είναι ότι δεν υπάρχει καλύτερο «αντίο» από το να μην έχει κανείς να πει κάτι άσχημο για σένα, παρά μόνο καλά λόγια για το πρόσωπό σου. Αυτή ίσως να είναι και η καλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του ο Βαλάντης για τα παιδιά του. Ίσως και για όλους εμάς που μένουμε πίσω, που αν κάτι θα ήθελε εκείνος από εμάς είναι να χαμογελάμε, ακόμη κι αν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα σχεδιάζουμε.
Καλό σου ταξίδι Βαλάντη.
Θα μας λείψει το χαμόγελό σου, θα κρατήσουμε όμως τη δύναμη, το κουράγιο και την όρεξη που έδειχνες για την δουλειά σου ως παράδειγμα.
