Αν ένα ρόλο δεν τον πηγαίνω με τίποτα, είναι αυτού του θύματος. Δε λέω, όσοι επιλέγουν να τον ενσαρκώσουν την περνάνε φίνα και εύκολα, αλλά αγαπημένε μου αναγνώστη πόσο ωραίο είναι να βλέπεις κάποιον να κλαίγεται από το πρωί μέχρι το βράδυ; Γιατί στο «θύμα», να ξέρεις, έχουν συμβεί όλα τα κακά και τα ανάποδα. Τίποτα δεν του πηγαίνει καλά. Είναι μονίμως αδικημένος, εξαπατημένος, απογοητευμένος από το πώς του έχει φερθεί η ζωή και οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο διάβα του. Κλαίει, χτυπιέται, υποφέρει, νιώθει ευάλωτος.
Εντάξει, δεν έχουν όλοι άδικο. Όντως μπορεί τα πράγματα να μην συνέβησαν έτσι όπως τα είχαν φανταστεί. Άλλο να το παίζεις θύμα όμως για να σε λυπάται ο κόσμος, κι άλλο να είσαι πραγματικά επειδή κουράστηκες. Τη δεύτερη κατηγορία τη σέβομαι. Γιατί είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν προσπαθήσει, έχουν κοπιάσει, έχουν εμπιστευτεί, έχουν δώσει όλο τους το είναι σε ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά εν τέλει απλά χρησιμοποιήθηκαν για να εξυπηρετήσουν καταστάσεις, μένοντας τελικά στο περιθώριο. Αυτούς τους ανθρώπους, ναι, τους καταλαβαίνω και τους δίνω χίλια δίκια όταν παραπονιούνται.
Δεν έχουν άδικο να γκρινιάζουν και δεν μπορούν πλέον να προσποιούνται τον βλάκα, τον ανίδεο, να περνιούνται για καλά παιδιά και να τους καπελώνουν τρίτοι. Λογικό να νιώθουν αδικημένοι, ότι κάποιοι δεν τους εκτίμησαν, ότι τους ποδοπάτησαν, ακόμη κι αν εκείνοι τους είχαν δώσει τον καλύτερο τους εαυτό. Μέχρι εκεί τους δικαιολογώ. Να τους τρώει ένα «γιατί». Από εκεί και πέρα όμως, το να νιώθεις θύμα έχει και τα όρια του. Γιατί, αν θέλουμε να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, εμείς και οι επιλογές μας είναι εκείνες που μας οδηγούν.
Αυτές είναι που μας πληγώνουν περισσότερο, παρά οι άλλοι γύρω μας. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για το τι του συμβαίνει και κακώς πολλές φορές επιρρίπτουμε ευθύνες σε τρίτους. Είναι ίσως δύσκολο, λόγω εγωισμού, να το παραδεχτούμε, αλλά δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα. Είναι εύκολο να ρίχνουμε τα βάρη στους άλλους και με λίγο κλάμα να θεωρούμε εαυτούς άμοιρους ευθυνών. Δε λέω. Να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, να απορήσεις, να σε πάρει από κάτω, γιατί και οι αδικίες μέσα στη ζωή είναι, αλλά άλλο κλαίω και άλλο μου αρέσει να κλαίγομαι. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε λοιπόν πως η ευτυχία ή η δυστυχία μας δεν εξαρτάται από τους άλλους, παρά μόνο από εμάς τους ίδιους, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουμε ευτυχισμένοι άπαντες. Οι επιλογές μας και μόνο μας πληγώνουν, οι άλλοι απλά κάνουν τη δουλειά τους. Ας πάρει αγκαλιά ο καθένας τις ευθύνες του λοιπόν μπας και βρούμε καμιά άκρη στο τέλος…
