«Δεν υποτιμώ τον φόβο, αλλά δεν δικαιούμαι τώρα να πτοηθώ, ούτε να με καταλάβει η θλίψη, είμαστε σε έναν πόλεμο που πρέπει να κερδηθεί… Όμως για να χρησιμοποιήσω μία φράση του καθηγητή Λοιμωξιολογίας Σωτήρη Τσιόδρα, “τον τελευταίο λόγο θα έχει η ζωή”».
Αυτό απαντά από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η φωνή μιας δυναμικής νοσηλεύτριας, η οποία για λίγο σπάει… αλλά γρήγορα ανασυντάσσεται.
Μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας, μία νέα γυναίκα ντυμένη με την ειδική προστατευτική στολή απέναντι στον κορωνοϊό (SARS COVID – 19) ετοιμάζεται για μία ακόμη δύσκολη ημέρα.
Μία ημέρα που θα παλέψει, θα ιδρώσει (κυριολεκτικά με τόσο βαριά στολή), θα κουραστεί, θα αισθανθεί, θα ονειροπολήσει (ίσως) αλλά σίγουρα δεν θα πτοηθεί. Γιατί η Ελευθερία Τσιτσανούδη, έχει μάθει στα δύσκολα από πολύ μικρή, όταν αποφάσισε να υπηρετήσει όχι ελαφρά τη καρδία, το λειτούργημα της νοσηλεύτριας και όταν βρέθηκε σε επικίνδυνες διπλωματικές αποστολές.
Συναντηθήκαμε τηλεφωνικώς, στο διάλειμμα μίας ακόμη εργώδους ημέρας στο παν. Νοσοκομείο Λάρισας και μάλιστα στην πτέρυγα που εργάζεται και που φιλοξενεί κρούσματα με Covid-19, όπου ο φόβος και η ανησυχία, συναντήθηκαν με την ελπίδα, την αλληλεγγύη και την ενσυναίσθηση και… το έβαλαν στα πόδια.
Παγκόσμια ημέρα Υγείας σήμερα 7 Απριλίου, αφιερωμένη μάλιστα στους νοσηλευτές, στις μαίες και στους επισκέπτες υγείας, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Και είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη ευκαιρία, να μιλήσουμε με έναν άνθρωπο που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης και ζει τον παλμό των γεγονότων και των έντονων αυτών στιγμών που βιώνει η Ελλάδα και όλος ο πλανήτης.
Από τον Έμπολα στον COVID-19
H Eλευθερία Τσιτσανούδη είναι ένας από τους εκατοντάδες ανθρώπους στο δημόσιο σύστημα υγείας που έχει αφοσιωθεί με αυταπάρνηση στη μάχη της ιατρικής περίθαλψης των ασθενών με κορωνοϊό. Μια υποδειγματική νοσηλεύτρια με προηγούμενη μάλιστα εκπαίδευση στην αντιμετώπιση του ιού Empola, στο πλαίσιο της συμμετοχής της σε διπλωματική αποστολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και μακρόχρονη εμπειρία σε μονάδες εντατικής και επειγόντων περιστατικών. Διαθέτοντας σημαντικά πιστοποιητικά υποστήριξης ζωής (“Advance Life Support”, “Tactical Trauma Life Support Care}, το τελευταίο διάστημα εργάζεται στην ειδική πτέρυγα λοιμωδών του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας όπου νοσηλεύονται ασθενείς θετικοί στον κορωνοϊό. Μάλιστα πριν μερικές ημέρες, από το νοσοκομείο εξήλθε υγιής, ο βουλευτής της Ν. Δημοκρατίας Χρήστος Κέλλας, ο οποίος νοσηλευόταν με κορωνοϊό. Η συνομιλήτριά μας, όπως τόσοι άλλοι συνάδελφοί της, ανταποκρίνεται με υψηλό αίσθημα ευθύνης και ανθρωπιάς στο εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό καθήκον των ημερών αυτών.
Αξίζει να την ακούσουμε, μέσα από την συνέντευξη που μας παραχώρησε:
Επικίνδυνη εμπειρία, αλλά χρειάζεται ψυχραιμία
Κυρία Τσιτσανούδη, εργάζεστε στην κυριολεξία στο μάτι του κυκλώνα, σε θάλαμο αρνητικής πίεσης στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας και συγκεκριμένα στην πτέρυγα του κορωνοϊού, φροντίζοντας ασθενείς που έχουν νοσήσει από τον ιό. Μιλήστε μας γι’ αυτήν την εμπειρία, πόσο δύσκολη και επικίνδυνη είναι;
Aσφαλώς είναι και δύσκολη και επικίνδυνη η εμπειρία, στο βαθμό που βρίσκεται κανείς απέναντι με τον κορωνοϊό, έχοντας ταυτόχρονα απέναντί του τον ασθενή που υποφέρει και χρειάζεται βοήθεια. Από τη μια έχεις τον άνθρωπο που οφείλεις να βοηθήσεις εκείνη τη στιγμή, με ανθρωπιά, επαγγελματισμό και υψηλή αίσθηση ευθύνης, και από την άλλη γνωρίζεις ότι όλες οι κινήσεις πρέπει να γίνουν με βάση το πρωτόκολλο, ώστε να μην υπάρχει καμία απόκλιση. Πρέπει να είναι κανείς δομημένος, πολύ συγκεντρωμένος και ψύχραιμος μπροστά σε αυτή την τόσο δύσκολη πρόκληση.
Η αλληλεγγύη με τους συναδέλφους μου
Τι αισθάνεστε τις ώρες της εργασίας σας και όταν βοηθάτε τους ασθενείς. Ποιες οι σκέψεις σας, οι προσδοκίες και οι φοβίες σας; Πόσο κοντά είστε νοερώς εκείνες τις ώρες με τους συναδέλφους σας της Ιταλίας και της Ισπανίας που βιώνουν με τόσο τραγικό τρόπο την πανδημία του covid-19 και με εκατόμβες θανάτων καθημερινά;
Είναι ανάμικτα τα συναισθήματα. Δεν θα ακυρώσω την έννοια του φόβου, ούτε θα τον υποτιμήσω ως παράγοντα. Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να είναι τρωτός σε αυτή την ιστορία, αλλά την ώρα που βρίσκομαι στον θάλαμο, την ώρα που έχω τον ασθενή δίπλα ή απέναντί μου, οφείλω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου όσο καλύτερα μπορώ. Είμαι μητέρα, έχω ηλικιωμένους γονείς, υπάρχει δηλαδή και για μένα μία οικογένεια πίσω μου, και πίσω από τον κάθε συνάδελφό μου, όλοι επιστρέφουμε στο τέλος της ημέρας σε ένα σπίτι. Συζητάμε με τους συναδέλφους τις αγωνίες μας, δίνει δύναμη ο ένας τον άλλον. Είναι απίστευτο το πόση αλληλεγγύη έχει αναπτυχθεί ανάμεσά μας, υπάρχει αλληλοϋποστήριξη, δεν γίνεται διαφορετικά. Ασφαλώς και η σκέψη μας βρίσκεται και στους ανθρώπους της υγείας στις χώρες εκείνες που βίωσαν και βιώνουν με τραγικό τρόπο την πανδημία. Αναλογίζεται κανείς το μέγεθος του άγχους, της ευθύνης, της κόπωσης και της οδύνης τελικά στις περιπτώσεις της απώλειας. Έντονα και βαριά συναισθηματικά φορτία, που την ώρα της μάχης πρέπει να αφήνεις στην άκρη, για να ανταποκριθείς με τον πιο σωστό και ασφαλή τρόπο στο καθήκον.
Εσείς Μένετε Σπίτι, εμείς εργαζόμαστε για εσάς
Θα ήθελα να ρωτήσω τι κατάσταση επικρατεί στο νοσοκομείο σε καθημερινή βάση. Υπάρχει φόβος, πανικός, προβληματισμός, ή ψυχραιμία, καθώς νοσηλεύονται πολλά και διαφορετικά περιστατικά, τα οποία πρέπει να τύχουν της ανάλογης φροντίδας υπό συνθήκες ηρεμίας και αποτελεσματικής νοσηλείας και παρέμβασης.
Η επαγρύπνηση είναι διαρκής κυρία Σπαγαδώρου, δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για εφησυχασμό. Η διοίκηση του Νοσοκομείου και οι εργαζόμενοι μάχονται όλοι με αποφασιστικότητα και ψυχραιμία. Αυτή την ώρα ο πλανήτης, η πατρίδα μας, τα Νοσοκομεία, οι διοικήσεις, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, όλοι οι εργαζόμενοι δίνουν μία σκληρή μάχη. Και αυτό που πολύ σωστά από το Υπουργείο Υγείας και τους ιθύνοντες δίνεται ως σύνθημα, δηλαδή το «Μένουμε στο σπίτι», πρέπει να εφαρμόζεται πιστά από όλους μας. Πρόκειται για έναν συντονισμένο αγώνα, με αυταπάρνηση και σοβαρότητα και οι εργαζόμενοι, οι συνάδελφοι δίνουν αυτόν τον αγώνα με την ψυχή τους και με συναίσθηση της ευθύνης και της σοβαρότητας που επιβάλλεται. Αλλά και με ενσυναίσθηση για τον κάθε νοσούντα.
Ήρθε η ώρα να αναστοχαστούμε
Τι σημαίνει για εσάς προσωπικά η ιστορία που βιώνουμε; Τι σημαίνει η ιστορία της πανδημίας του COVID -19 στον σύγχρονο κόσμο, πώς την αντιλαμβάνεται ένα άξιο τέκνο της νοσηλευτικής κοινότητας που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης;
Ίσως σας απαντήσω με έναν τετριμμένο τρόπο, θα επαναλάβω πιθανόν σκέψεις που αυτή την ώρα ακούγονται και συζητιούνται και πολύ ορθά κατά τη γνώμη μου. Η πανδημία αυτή ως μία εξαιρετική απειλή, μας φέρνει μπροστά σε μια διαδικασία να αναστοχαστούμε σε ποια επίπεδα έχουμε υπερβάλει, πόσο εκτιμούσαμε πράγματα και καταστάσεις, ένα modus vivendi, πόσο σκύψαμε σε αξίες και αξιακά συστήματα…Δεν θέλω όμως να με καταλαμβάνει η θλίψη, δεν δικαιούμαι τώρα να πτοηθώ, τώρα όπως όλοι οι συνάδελφοι και οι επικεφαλής των ιατρικών υπηρεσιών μας, είμαστε σε έναν πόλεμο που πρέπει να κερδηθεί.
Κυρία Τσιτσανούδη, πώς θα θέλατε να τελειώσει η ιστορία της πανδημίας;
Άμεσα και χωρίς άλλα θύματα. Να απαλλαγούμε αναίμακτα από τον εφιάλτη της μόλυνσης και της διασποράς. Χωρίς άλλο πόνο, χωρίς απώλειες, χωρίς άλλο θρήνο. Και ταυτόχρονα, θα ευχόμουν να ξημερώσουν ημέρες ηρεμίας και ειρήνης για τον πλανήτη, χωρίς ληστρικές διαθέσεις, με λήξη των πολέμων. Αλλά και με έναν βαθύ αναστοχασμό για το μεγαλείο της ζωής και την ουσιαστική αποστολή του σύγχρονου ανθρώπου.
Σας ευχαριστώ θερμά και εύχομαι καλή δύναμη στο δύσκολο και επίπονο έργο σας. Σας εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας!
Κι εγώ σας ευχαριστώ θερμά κυρία Σπαγαδώρου. Πράττουμε απλώς το αυτονόητο και οφείλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και αποφασισμένοι ότι «θα έχει η ζωή τον τελευταίο λόγο», όπως είπε ο αξιότιμος Καθηγητής κύριος Σωτήρης Τσιόδρας.
Πηγή: cnn.gr
