Το νερό θα είναι το νέο μεγάλο πεδίο αντιπαράθεσης στο άμεσο μέλλον για το ποιος θα το ελέγξει και αν τελικά θα καταφέρουν να βάλουν χέρι (και σε αυτό) ιδιώτες, με το νομικό πλαίσιο που διέπει τους δημόσιους φορείς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να μπαίνει στο στόχαστρο. Άλλωστε το «ψαχνό» δεν βρίσκεται στις δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης όπως για παράδειγμα η δική μας ΔΕΥΑΜΒ, αλλά σε αυτές που είναι μέχρι στιγμής σε δημόσιο έλεγχο, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ. Εκεί είναι το χρήμα, μιας που η πελατειακή τους βάση ανέρχεται τουλάχιστον για την Αθήνα σε εκατομμύρια, ενώ και στη Θεσσαλονίκη είναι πάνω από το ένα εκατομμύριο. Γι’ αυτό έχουν βάλει στο μάτι αρχικά αυτές τις δύο, και στη συνέχεια άλλες μεγάλες, δημοτικές αυτή τη φορά, επιχειρήσεις όπου υπάρχει λίγο αυτή τη φορά κρέας πάνω στο κόκαλο. Το θέμα όμως είναι ότι μπροστά στην πείνα ορισμένων σε σημείο βουλιμίας, τίποτα δεν μπορεί να αποτελέσει ένα ιδιότυπο Ozempic για να τους φύγει η πείνα, αφού θέλουνε να τρώνε και να τρώνε και να τρώνε, δίχως σταματημό. Τώρα το ποιος θα τους βάλει φρένο, είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί στο μέλλον και αν οι πολίτες αντιδράσουν στην πιθανή ιδιωτικοποίηση του υπέρτατου για τη ζωή αγαθού που λέγεται νερό θα φανεί. Ο βαθμός δράσης και αντίδρασης θα καθορίσει εάν τελικά το νερό θα περάσει σε «ξένα» χέρια ή θα παραμείνει στα ήδη υπάρχοντα, που παρά τα οποία προβλήματα υπάρχουν, είναι προτιμότερα από τα άλλα. Όπως έλεγε και το παλιό άσμα που τραγουδούσε η αείμνηστη Καίτη Γκρέυ τα «ξένα χέρια είναι μαχαίρια» και τα μαχαίρια αυτά εάν συμβεί αυτό, θα «ματώσουν» πολλές τσέπες. Το παράδειγμα της ενέργειας είναι γνωστό και ακούγαμε στο παρελθόν ότι με το που θα μπουν ιδιώτες θα υπάρξει ανταγωνισμός με τους καταναλωτές να βγαίνουν τελικά κερδισμένοι. Εν τούτοις όλοι είδαμε και κυρίως νιώσαμε στο πετσί μας, ποιοι ήταν στο τέλος οι ωφελημένοι, με τα τιμολόγια να εκτοξεύονται. Το ερώτημα είναι τι θα εμποδίσει τους ιδιώτες να κάνουν το ίδιο και στο νερό, όταν ανοίξουν οι πόρτες γι’ αυτούς. Μάλλον τίποτα. Έτσι επιβάλλεται να διαφυλαχθεί ως δημόσιο το συγκεκριμένο αγαθό, το οποίο μάλιστα υπάρχει περίπτωση εάν ιδιωτικοποιηθεί να πέσει και σε λάθος άτομα. Υπάρχει λοιπόν και η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί και ως μέσο πίεσης κατά τη διάρκεια μιας σύρραξης για παράδειγμα, από αλλότριες δυνάμεις με τα αποτελέσματα να είναι πολύ δυσάρεστα. Οπότε είναι προς το συμφέρον των πολλών να παραμείνει σε δημόσιο ή δημοτικό έλεγχο και καλό θα ήταν να σταματήσουν οι φωνές υπονόμευσης κατά των επιχειρήσεων, καθώς εάν αλλάξουν τα πράγματα τότε ο κόσμος θα πει το νερό νεράκι…
