(Στους Μαθητές μου που Ονειρεύονται και δεν Βολεύονται)
Αγαπημένε Αναγνώστη,
«Την Κατεχόμενη Γη μας δεν την Αναπολούμε την Νοσταλγούμε»
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω». (Νίκος Καζαντζάκης).
Το ιστορικό γεγονός είναι δεδομένο. Το ολοκαύτωμα είναι ολοκαύτωμα και η αγχόνη είναι αγχόνη. Η γενοκτονία είναι γενοκτονία και η εισβολή είναι εισβολή. Η κατοχή είναι κατοχή και ο στρατός κατοχής είναι στρατός κατοχής. Οι εγγυήσεις είναι εγγυήσεις και η εγγυήτρια δύναμη είναι εγγυήτρια δύναμη. Η δοτή εκ περιτροπής προεδρία δεν συνάδει με τις αρχές της ισονομίας και της ισοτιμίας. Η ΛΥΣΗ είναι λύση και όχι διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Απόλυτες έννοιες και όχι.. «ολίγον έγκυος»!
«Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει». (Θουκυδίδης, Γ82) (Ακόμα και την καθιερωμένη σημασία των λέξεων για τις ανθρώπινες πράξεις την άλλαξαν για να δικαιολογούν τις πράξεις τους), Πάντα επίκαιρος ο Μέγιστος Ιστορικός Θουκυδίδης! «Κτήμα εσαεί»! 25 αιώνες μετά, αλλάζουμε τη σημασία των λέξεων κατά πως μας βολεύει; Ή για να εξευμενίσουμε; Ποιους; Τους άρπαγες; Τους τυχοδιώκτες; Γιατί;
«Αντηλλάξαμεν»:
Τη λεβεντιά και τη ντομπροσύνη με την καπατσοσύνη και την ιταμότητα. Την ευγένεια και την ανεκτικότητα με το θράσος και την αναισχυντία. Την ομολογία για την παρανομία με φαιδρές πράξεις για να ξεφύγουμε του νόμου.
Την απαίτηση και τη διεκδίκηση (και γιατί όχι, αν τούτο είναι αναγκαίο και της σύγκρουσης), με το αφελές χαμόγελο, σε κουκούλωμα και στη διολίσθηση. Την τελική υποχώρηση με τη γενναιότητα. Την αποτυχία με το άλλοθι «φταίνε οι άλλοι». Τις παλινδρομήσεις με τις λεκτικές επιμονές στην τήρηση των υπεσχημένων. Το θάρρος της ομολογίας για την αποτυχία με το άλλοθι, «εδώ που ήρθαν τα πράγματα». Τη σταθερότητα και την επιμονή σε αρχές και αξίες με τη παλινωδία και την έκπτωση.
Αγαπημένε μου Αναγνώστη
Δύσκολες οι μέρες μας. Έτσι όταν θέτουμε το χέρι «…επί των τύπων των ήλων» δεν είναι από πεσιμισμό, ή απλή διαμαρτυρία αλλά επιθυμία για ένα νέο Διαφωτισμό! Για επαναφορά στην ζωή μας των μεγάλων διαχρονικών αρχών και αξιών: το κάλλος και το μέτρο, το ήθος και η αξιοκρατία, η ισονομία και η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η συνεργασία και το άνοιγμα στο συνάνθρωπό μας, η φιλοξενία, η φιλία και η συναδέλφωση, η αξιοπρέπεια… η Ανθρωπιά! Αξίες διαχρονικές που λάμπρυναν και κόσμησαν τον Ελληνισμό. Ο κόσμος του φωτός είναι η αιώνιος, η Ελλάδα, ενώ ο κόσμος του σκότος είναι παροδικός, οι κατακτητές.
Δύσκολες οι μέρες μας. Αξίζει, όμως, να παραμείνουμε Άνθρωποι, με Αξιοπρέπεια και Ελεύθερο πνεύμα απέναντι σ’ αυτό το θέατρο του παράλογου και για αιώνες δράματος, όπου οι μεγάλες δυνάμεις μετρούν στη βάση των δικών τους ανίερων συμφερόντων και καιροσκοπούντες είναι έτοιμοι και πάλι, ως άρπαγες, για μια νέα τάξη στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ελέω υδρογονανθράκων, με θεμέλια και πάλι το αίμα αθώων και τους τάφους των παιδιών.
Οι Δυνατοί της γης τι κάνουν; Στα «κρίματα» και αυτοί είναι! Αιώνες υπηρετούν την ίδια αλαζονεία του Δυνατού. Στην σημερινή ηθική αταξία, την χωρίς αιδώ και δικαιοσύνη, όπου αντί να λυτρώνεται το θύμα και να τιμωρείται ο θύτης λειτουργεί το ανάποδο! Επιβραβεύεται ο θύτης (ο τούρκος εισβολέας) και τιμωρείται το θύμα (η Κυπριακή Δημοκρατία)! Αντί της αιδούς και της δικαιοσύνης, επικρατεί η βία και το δίκαιο του ισχυρού. Αντί των αρχών και των αξιών, κυριαρχούν ο αμοραλισμός, ο κυνισμός, ο τυχοδιωκτισμός. Αντί η ισχύς τους να διοχετεύεται για το καλό της Ανθρωπότητας, διαχειρίζονται αλαζονικά την ισχύ τους όπως, και οι Αθηναίοι απέναντι στους Μηλίους, την Άνοιξη του 416π.Χ.
Οι Αθηναίοι εφάρμοσαν την πολιτική που στηρίζεται στο δίκαιο του ισχυρότερου! Με την καταστροφή της Μήλου, τη σφαγή και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της. Γεγονότα που έγιναν σύμβολα απάνθρωπης μεταχείρισης και όνειδος για την Αθήνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Μήλιοι ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και ουδέτεροι (αδέσμευτοι). Η πράξη των Αθηναίων να σκοτώσουν, να συλλάβουν αιχμαλώτους και να πουλήσουν δούλους τα γυναικόπαιδα στιγμάτισε το κύρος τους αλλά και τους χάραξε ψυχικά. Και η αλαζονεία και η ύβρης των Αθηναίων, μετά από 12 χρόνια, μετά τη δική τους καταστροφή στους Αιγός Ποταμούς, (404 π.Χ.) μετατράπηκε σε φόβο και αγωνία, όχι μόνο επειδή οι συνέπειες των πράξεών τους εναντίων των Μηλίων βάραιναν τη συνείδησή τους, αλλά μην πάθουν και οι ίδιοι όσα απάνθρωπα διέπραξαν. Και πλήρωσαν με τους πλέον ταπεινωτικούς όρους που τους επέβαλαν οι νικητές Σπαρτιάτες. Ουαί τοις ηττημένοις! (vae victis).
Συμπερασματικά βλέπουμε και στην περίπτωση των Μηλίων από τη μια την κυνική και την λογική του «είμαι δυνατός» και επιβάλλομαι, (που επικαλούνται ως άλλοθι και πολλοί άνευροι και ασπόνδυλοι ημέτεροι), και από την άλλη η δύναμη της ηθικής που πηγάζει μέσα από το δίκαιο και είναι φορτισμένη μέσα από το ρεαλισμό της ανθρωπιάς που είναι το συναίσθημα. Και εμείς τι κρατάμε από το έργο του Θουκυδίδη (κτήμα ες αεί), το αιώνιο παράδειγμα της δίκαιης (ηθικής) αντίστασης του λαού ενός μικρού νησιού (Μήλος – Κύπρος ….) που διεκδικεί να είναι ελεύθερο, ανεξάρτητο…., φυσικά ενάντια στην ωμή βία και τις ορέξεις του ισχυρού!
«Δύσκολες οι μέρες, άνυδρη η εποχή μας.
Πόσες ανοβρίες, όμως, και πόσες δεν αντέξαμε.
Και πάλι θα αντέξουμε.
Την Περηφάνια μας να (-αν) κρατήσουμε
Και όχι το σαρκασμό και το βόλεμα.
Το δύσκολο Εμείς και όχι το βολικό εγώ.
Το υπεύθυνο Μαζί και όχι το αναθεματικό οι άλλοι»!
(Άνυδρη Εποχή)
