Ο Όσιος Γέρων Παΐσιος Εζνεπίδης γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα με την επάρατη ανταλλαγή των πληθυσμών, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως είπε. Το Σεπτέμβριο του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στην Κέρκυρα. Κατόπιν μεταφέρθηκαν στην Κόνιτσα, όπου ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Από παιδί είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του «νονού» του οσίου Αρσενίου κι έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό. Το 1945 κατατάχτηκε στο στρατό, υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον εμφύλιο και ζητούσε να πολεμεί στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες να μην βλαφτούν. Εισήλθε στο Άγιον Όρος το 1950, αρχικά στη Μονή Εσφιγμένου όπου ξεχώρισε για την εργατικότητα, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση προς τους αδελφούς, την υπακοή στους γέροντες, και την ταπεινοφροσύνη του. Προσευχόταν έντονα και μελετούσε διαρκώς τον Αββά Ισαάκ το Σύρο. Το 1954 μετακόμισε στη Μονή Φιλοθέου, όπου μόναζε ένας θείος του. Το 1956 έλαβε το μοναχικό σχήμα και μετονονομάστηκε «Παΐσιος». Το 1958 επέστρεψε πρόσκαιρα στήν Κόνιτσα κι εγκαταστάθηκε στη Μονή Στομίου, όπου πραγματοποίησε έργο υπέρ των βασανισμένων και φτωχών, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους με το λόγο του Ευαγγελίου. Αφού αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα το πήγε για δυο χρόνια να μονάσει στο θεοβάδιστο Όρος Σινά, όπου εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους φτωχούς Βεδουίνους. Το 1964 επέστρεψε οριστικά στο Άγιο Όρος κι εγκαταστάθηκε στη σκήτη της Μονής των Ιβήρων. Το 1966 ασθένησε σοβαρά και υποβλήθηκε σε εγχείρηση για μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες. Υπέφερε μόνιμα από χρόνια κολίτιδα με μόνιμη δυσπεψία και βουβωνοκήλη από τις χειρωνακτικές εργασίες, που επιδείνωναν την κατάσταση της υγείας του. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στην Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, την αδελφότητα της οποίας μέχρι τέλους καθοδηγούσε πνευματικά.. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια ὀπου άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις.
Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι τον επισκεπτόταν. Το 1968 μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα, στο κελλί «Τίμιος Σταυρός» και σχετίζεται με το άγιο γέροντα Τύχωνα το Ρώσο μένοντας εκεί για 11 χρόνια . Το 1979 κατευθύνθηκε στη σκήτη της Μονής Κουτλουμουσίου στο κελλί της Παναγούδας όπου πλήθη λαού τον επισκεπτόταν ενώ δεχόταν και πάρα πολλές επιστολές. Παρά το βεβαρυ-μένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή και ξεκουραζόταν ελάχιστα 2-3 ώρες ημερησίως. Μετά το 1993 παρουσίαζε αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Όσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου της ,μένει λίγες μέρες, ασθενεί, μεταφέρεται επειγόντως στο Θεαγένειο νοσοκομείο, πάσχοντας από όγκο στο παχύ έντερο και στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 χειρουργείται.
Παρότι η ασθένεια παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ, ο γέροντας ήθελε να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου, όμως υψηλός πυρετός και δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του κι αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του.
Την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:30 μ.μ. την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή και με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιον Όρος. Το απόγευμα της άλλης μέρας 13 Ιουλίου έγινε γνωστό ότι ο γέροντας είχε περάσει πια στην αιωνιότητα. Στις 13 Ιανουαρίου 2015 κατατάχθηκε στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά από πλήθος σημείων και θαυμάτων που εξακολουθεί να επιτελεί. Στην πόλη μας επίκεντρο του εορτασμού της μνήμης του είναι ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Νικολάου όπου φυλάσσεται η αγία εικόνα του και προσωπικά του ενδύματα .Το λατρευτικό πρόγραμμα είναι το ακόλουθο:
Τετάρτη 11 Ἰουλίου 7-9,30 π.μ. Ὄρθρος –Θεία Λειτουργία7.00 μ.μ. Μέγας Ἀρχιερατικός Ἑσπερινός χοροστατοῦντος του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Ι Γ Ν Α Τ Ι Ο Υ 9.00μ.μ. – 1.00 π.μ. Ἱερά Ἀγρυπνία
Πέμπτη12 Ἰουλίου 7.00-9.30π.μ. ὌρθροςΘ.Λειτουργία 7.00 μ.μ. Μεθέορτος ἑσπερινός Παράκλησις Ὁσίου Παϊσίου.
