Άλλος σφάλλει, και άλλος πληρώνει. Διαφορετικά, βέβαια, το διατυπώνει η λαϊκή έκφραση. Αυτό ισχύει με το Εθνικό Κτηματολόγιο. Η τελευταία ανάρτηση δηλώσεων ιδιοκτησιών, απέδειξε όχι μόνο αλληλοεπικαλύψεις κτημάτων αλλά και …ακρωτηριασμούς εκτάσεων από το ίδιο, το Κτηματολόγιο. Απρόσεκτα -και επιπόλαια- συχνά, αφαιρεί τμήματα ιδιοκτησιών, που τα χαρακτηρίζει – με αιτιάσεις, χωρίς βάση. Αβασάνιστα.
Σε ελαιοπερίβολο λ.χ. με συμβόλαια και κληρονομιά από το 1890 που σύμφωνα με τοπογραφικό διάγραμμα ήταν άρτιο και οικοδομήσιμο, εκτός οικισμού, στην Άφησο Πηλίου, κατάντησε να είναι απομειωμένο κατά εικοσιπέντε τοις εκατό, άρα μη άρτιο, μη οικοδομήσιμο.
Η υπηρεσία του Εθνικού Κτηματολογίου έκρινε τις… ροδιές αυτοκινήτου του ιδιοκτήτη, μέσα στο κτήμα, ως …οδό αναγνωρισμένη. Και απέκοψε «φέτα» του αγροτεμαχίου μέχρι και μισό στρέμμα. Σε άλλη πλευρά του ελαιοπερίβολου, αφαιρεί ένα τμήμα χωρίς λόγο, χωρίς να το διεκδικεί κάποιος όμορος, χωρίς τοπογραφικά στοιχεία, και ενώ ανήκει αναπόσπαστα στο ίδιο ελαιόκτημα.
Μετά από τόσες και τόσες εσφαλμένες καταγραφές του, καλεί τους ιδιοκτήτες να υποβάλουν ενστάσεις και «αιτήσεις διόρθωσης». Εννοείται ότι οι διαδικασίες διόρθωσης απαιτούν και οικονομικές επιβαρύνσεις εκείνων που δεν ευθύνονται για τα λάθη.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με περιπτώσεις στις οποίες ένας όμορος, παρά τα συγκεκριμένα όρια που προσδιορίζονται από το τοπογραφικό του, «εισβάλλει» στη διπλανή ιδιοκτησία και καταπατά σημαντικό τμήμα της. Αυτή, λοιπόν, τη λαθροχειρία, ευλογεί και αποδέχεται το Εθνικό Κτηματολόγιο. Την περιλαμβάνει, αμελητί, στο χάρτη του, και καλεί τον θιγόμενο να καταθέσει ένσταση. Και καλά μεν, αν αποκατασταθεί η πραγματικότητα. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε οδηγεί τους διαμαχόμενους σε δικαστικό αγώνα, με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Αλίμονο, λοιπόν, σε όποιο πέσει θύμα αυτής της κρατικής αβελτηρίας.
Δ. Μπάτσιος
