Η Βασιλική Σιουμουρέκη, αρχηγός του Ολυμπιακού Βόλου, διεθνής και MVP στο W Rising Stars, φιλοξενήθηκε μαζί με την προπονήτριά της, Ελένη Παπαθανασίου, στο διαδικτυακό ραδιόφωνο της ΕΟΚ και αποκάλυψε ότι υπήρξαν πολλές στιγμές στις οποίες σκεφτόταν ακόμη και να τα παρατήσω λόγω του σοβαρού τραυματισμού της, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Αναλυτικά οι δηλώσεις της 17χρονης φόργουορντ:
Για το τουρνουά Women Rising Stars: «Ήταν μια διοργάνωση που την περιμέναμε απ’ την αρχή της χρονιάς πώς και πώς, γιατί στο τοπικό πρωτάθλημα δεν έχουμε ούτε τόσο δυνατά παιχνίδια, ούτε με ιδιαίτερη ανταγωνιστικότητα. Ήρθαμε αντιμέτωπες με κορίτσια αθηναϊκών ομάδων, τεστάραμε τις δυνάμεις μας και είδαμε σε τι επίπεδο βρισκόμαστε. Ήταν κάτι πάρα πολύ ευχάριστο και το περιμένουμε και του χρόνου».
Για το τι κρατάει απ’ το τουρνουά: «Το ότι βρίσκονται ομάδες στο γήπεδο και ανταγωνίζονται, οι οποίες καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς δεν έχουν την ευκαιρία να κοντραριστούν. Αυτό νομίζω είναι το πιο σημαντικό. Όσον αφορά το προσωπικό επίπεδο, κρατάω το ότι βρέθηκα με τα κορίτσια που ήμασταν πέρυσι στην Εθνική Κορασίδων και ξανασμίξαμε μαζί στο γήπεδο, αλλά αυτήν τη φορά σαν αντίπαλες».
Για το μέχρι πού πίστευαν ότι θα φτάσουν: «Πιστεύαμε ότι θα κάναμε μια καλή εμφάνιση και όπου μάς έβγαζε. Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν περιμέναμε ότι θα φτάναμε στον τελικό του Final-4, όμως υπήρχε θέληση και πάθος απ’ όλες εμάς και με την κατάλληλη καθοδήγηση της προπονήτριάς μας φτάσαμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Σίγουρα υπήρχε κίνητρο, θέλαμε να κερδίζουμε κάθε παιχνίδι, να παίρνουμε εικόνες, να βελτιώνουμε τα λάθη μας».
Για το αν τους βοήθησε το τουρνουά ενόψει του πανελληνίου πρωταθλήματος νεανίδων: «Τώρα που ξέρουμε πολύ καλύτερα τις υπόλοιπες ομάδες, που λογικά θα τις ξαναβρούμε αντιμέτωπες στο Πανελλήνιο, μας δίνει κίνητρο και ώθηση να βελτιωθούμε ακόμη περισσότερο, έτσι ώστε να δείξουμε τι αξίζουμε σαν ομάδα στο τουρνουά αυτό».
Για τη φετινή της πορεία μετά και τον περσινό τραυματισμό που πέρασε: «Δεν περίμενα καθόλου ότι θα είμαι σε αυτό το σημείο. Βέβαια, απ’ τη στιγμή που πέρασα την πόρτα του χειρουργείου είχα βάλει στόχο να επιστρέψω δριμύτερη στον εαυτό που είχα “αφήσει” τότε στο γήπεδο. Υπήρξαν πολλές στιγμές στις οποίες σκεφτόμουν ακόμη και να τα παρατήσω, αλλά δεν το έβαλα κάτω, αφιέρωσα πολλές ώρες στην προπόνηση, παρά το διάβασμα που είχα. Υπήρχε πεποίθηση, πάθος, θέληση και νομίζω πως με τη βοήθεια της ομάδας μου τα κατάφερα και τα καταφέραμε».
