Σπούδασε Χημικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υπήρξε ποδοσφαιριστής του Ερμή και του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, αυτό όμως που τον κέρδισε και τον κατέκτησε ήταν ο χώρος της Δημοσιογραφίας, ένας χώρος που αγάπησε και αγαπάει ακόμα. Ο καταξιωμένος στον χώρο Γιώργος Λιάνης μίλησε στο Ράδιο ΕΝΑ και στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων με τον Ηλία Κουτσερή με αφορμή την πρόσφατη εκδήλωση στο Βελεστίνο, όπου παρουσίασε το νέο του Βιβλίο, «Συνομιλώντας με τον 20ο αιώνα». Μιλά για τον δικό του Ρήγα, για τη σημερινή Ελλάδα, αλλά και για τη δημοσιογραφία, που… δεν την αλλάζει με τίποτα.
Θέλω να αναφέρω αρχικά, ότι εσείς και πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι της γενιάς σας αποτελέσατε τους μέντορες πολλών νέων δημοσιογράφων, ακόμα και να ασχοληθούμε με τον κλάδο της δημοσιογραφίας…
Το πιστεύω αυτό που λέτε γιατί μου το έχουν πει κι άλλοι νεαροί δημοσιογράφοι και αυτός είναι μεγάλος τίτλος ευθύνης για εμένα και μεγάλη περγαμηνή για τη ζωή μου, καθώς στο δέντρο των αναμνήσεων κρεμάω τέτοιες χαρές από συναδέλφους. Λατρεύω τους συναδέλφους μου, γιατί ξέρω τι δύσκολη δουλειά κάνουν. Χαίρομαι να μου λένε νέοι άνθρωποι ότι έχουν έστω και έναν κόκκο μέσα τους απ’ ό, τι έχω κάνει κι εγώ στη ζωή μου.
Τι σας έχει μείνει έντονα αλήθεια, από την πολυετή ενασχόληση με τη δημοσιογραφία;
Να δοξάζω τον άνθρωπο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον άνθρωπο. Να δοξάζω τον άνθρωπο δια μέσου της αγάπης. Στη δημοσιογραφία η αγάπη είναι κάτι που το βάζουμε στην μπάντα. Αναφύεται όμως μόνη της σιγά σιγά, ανάμεσα στη σχέση του δημοσιογράφου με τα πρόσωπα, αλλά μια αγάπη που μπορεί να είναι και σκληρή, όταν χρειάζεται, όταν πρέπει να πεις την αλήθεια. Το ότι γίνεσαι συχνά κριτής, το θεωρώ δύσκολο. Δεν είναι εύκολο να είναι κάποιος κριτής. Τη δημοσιογραφία δεν την αλλάζω με τίποτα. Σε φέρνει σε επαφή με όλους τους ανθρώπους, ανοίγουν με μαγικά κλειδιά πόρτες που ήταν κλεισμένες, συναντάς ηγέτες, συναντάς καλλιτέχνες.
Νομίζω, πως έχετε απόλυτο δίκιο. Σε ό, τι αφορά στο Βελεστίνο, αν δεν κάνω λάθος δεν είναι η πρώτη φορά που το επισκέπτεστε, καθώς πρόσφατα είδαμε ότι κυκλοφόρησε και ένα ντοκιμαντέρ για το 1821…
Ήταν δική μου ιδέα ή μάλλον όνειρό μου να περάσω από το Βελεστίνο. Είχα περάσει μια φορά μικρός και δεν θυμόμουν κάτι. Έτσι, είπα ότι το πρώτο ντοκιμαντέρ που θα κάνω θα είναι για το Βελεστίνο και τον Ρήγα, μορφή που έχει σφραγίσει τη ζωή μου και σαν επαναστατικός ποιητής, αλλά και σαν μια κοσμογονική μορφή που έβλεπε τα ζητήματα της πατρίδας πολύ διαφορετικά απ’ ότι τα βλέπουν σήμερα τα πολιτικά κόμματα. Ο Ρήγας ήταν ο οικουμενικός άνθρωπος, κάτι που είναι σπάνιο. Είναι κάτι σαν αυτό που κάνει η Ευρώπη, που λέει ότι θέλει να ενσωματώσει κι άλλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το θέμα όμως δεν είναι μόνο να βάλεις ανθρώπους, αλλά είναι το όραμα που έχεις για να κάνεις τον οικουμενικό άθλο. Ο Ρήγας ζητούσε ένωση όλων των Βαλκανίων και είναι πρόδρομος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Είχε αντιληφθεί ότι δε γίνεται αλλιώς. Όταν έρχομαι στο Βελεστίνο προσπαθώ να πάρω και να αποφλοιώσω από τον πρωτοπόρο Ρήγα τα μεγαλύτερα νοήματά του.
Άρα απ’ ότι καταλαβαίνω είναι χαρά σας να βρίσκεστε στα μέρη μας…
Βέβαια είναι χαρά μου γιατί οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, με έναν Δήμαρχο πολύ εξυπηρετικό. «Θυσιάστηκαν» για μένα και με ξενάγησαν παντού. Έχει μια αύρα το Βελεστίνο, την αύρα αυτού του ανθρώπου που έζησε εκεί, του Ρήγα. Υπάρχει η αίσθηση του θαύματος. Ο Ρήγας μας λέει, και είναι κάτι που πιστεύω κι εγώ, ότι το ανθρώπινο θαύμα υπάρχει στις φλέβες των ανθρώπων. Δεν είναι κάτι που πρέπει να ψάξεις αλλού, αλλά είναι μέσα στη φλέβα μας. Πώς ξαφνικά γεννιέται ένα παιδί στο Βελεστίνο, στην πορεία πηγαίνει στην Κωνσταντινούπολη και στην συνέχεια γίνεται γραμματικός του Υψηλάντη; Πώς στη συνέχεια δημιουργεί αυτό το όνειρο, τη Χάρτα, εμπνεόμενος από τον Μέγα Αλέξανδρο; Αυτό, είναι ένα θαύμα. Έτσι, σε μικρότερο όμως βαθμό, ξεκινάω από το Αμύνταιο στην Θεσσαλονίκη και ανδρώνομαι. Και τελικά εδραιώθηκα στην Αθήνα. Αυτό είναι ένα ακόμα μικρό θαύμα. Πίστευα σε αυτή τη δουλειά και πιστεύω ακόμα με πάθος. Είναι ένα «κερατένιο» επάγγελμα που όλη την ώρα σου ζητά να έχεις μυαλό και κρίση. Άρα, θέλω να καταλήξω, ότι το Βελεστίνο μου δίνει, και γι’ αυτό έρχομαι.
Σχετικά με το τελευταίο βιβλίο σας, «Συνομιλώντας με τον 20ο αιώνα», θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια γι’ αυτό, αλλά ποιο το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες;
Με το βιβλίο θέλω να πω ότι αυτές τις 40 προσωπικότητες που εμφανίζονται, ήταν παιδιά μιας μεγάλης Ελλάδας, μιας Ελλάδας πνευματικά πλούσιας, που έκανε θαύματα. Η Ελλάδα είναι μικρή στο χάρτη της γεωγραφίας, μεγάλη όμως στον χάρτη της ιστορίας και ατέλειωτη στον χάρτη των ονείρων. Για σκεφτείτε ότι η Ελλάδα του 20ου αιώνα είχε δύο βραβεία Νόμπελ και δύο βραβεία Λένιν. Είχε τον Βάρναλη, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, είχε τους πιο μεγάλους συνθέτες, εκ των οποίων ο ένας, ο Χατζιδάκις, πήρε όσκαρ. Σήμερα η Ελλάδα δεν είναι έτσι, γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει πίστη στον άνθρωπο. Δεν δίνονται στα νέα παιδιά τα εφόδια να γίνουν αυτό, που γίναμε με δυσκολία εμείς.
Είναι ουσιαστικά πρόσωπα τα οποία έχετε γνωρίσει και έχετε συνομιλήσει αρκετές φορές;
Ναι. Για να κάνω μια συνέντευξη μελετούσα το πρόσωπο, και κυρίως έκανα πορτρέτα. Καθόμουν δέκα ώρες με το κάθε πρόσωπο και μου έλεγε διάφορα πράγματα για τη ζωή του. Όλα όσα ήθελα να γράψω, συμπληρώνονταν με δεύτερη και τρίτη και τέταρτη συνάντηση.
