«Πόση στενομυαλιά, πόση άγνοια και πόση μνησικακία χρειάζεται για να είσαι Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου του Βόλου και να δηλώνεις ότι «ήταν λάθος ο σχεδιασμός ανάπτυξης του Πανεπιστημίου εντός της πόλης»; Κάθε πολίτης με στοιχειώδη νοημοσύνη αντιλαμβάνεται τα οφέλη που είχε η στρατηγική επιλογή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να έχει μια πρωταγωνιστική παρουσία στην πόλη και να μην αποσυρθεί στην περιαστική ανωνυμία ενός campus.
Η διασπορά των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων εντός της πόλης δεν ήταν ένα συγκυριακό αποτέλεσμα της διαθεσιμότητας μεγάλων άδειων κτιρίων που άφησε πίσω της η αποβιομηχάνιση. Η απόφαση αυτή εμπεριέχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που αντιλαμβάνεται το Πανεπιστήμιο όχι ως ένα περιχαρακωμένο ίδρυμα αλλά ως συντελεστή της αστικής ζωής. Η εγκατάσταση Σχολών και υπηρεσιών σε κτίρια που είχαν σημαντική αξία για την τοπική ιστορία κατάφερε να διατηρήσει τόπους της συλλογικής μνήμης του Βόλου. Και παράλληλα να δημιουργήσει αρχιτεκτονικά σημεία αναφοράς και πυρήνες πολλαπλών δραστηριοτήτων που άλλες επαρχιακές πόλεις θα σκοτώνονταν να αποκτήσουν.
Στο συμβολικό επίπεδο τα οφέλη είναι εξίσου σημαντικά. Ενσωματωμένο στον αστικό ιστό και στα παλιά βιομηχανικά κελύφη, το Πανεπιστήμιο αναγνωρίζεται ως ένα εργοστάσιο μάθησης και έρευνας αλληλένδετο με το γίγνεσθαι της πόλης και τις ανάγκες της κοινωνίας. Η επιστημονική γνώση και οι εφαρμογές της δεν φαίνονται έτσι σαν κάτι απόμακρο αλλά κάτι ανοιχτό, προσβάσιμο και εν τέλει υπόλογο στα ανθρωπιστικά του καθήκοντα. Αλλά αυτό είναι μάλλον κάτι ασυγχώρητο για μια αντίληψη των κοινωνικών πρακτικών και για μια αυτοδιοικητική προσέγγιση βασισμένη στην υστεροβουλία, στις μηχανορραφίες και στην εξαργύρωση των πάντων …» υποστηρίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ.Κώστας Μανωλίδης.
