Να μιλούν και να ζητούν βοήθεια όσες γυναίκες υφίστανται κακοποιητική συμπεριφορά, τόνισε, μιλώντας στο Ράδιο ΕΝΑ και στον Ηλία Κουτσερή με αφορμή το άγριο έγκλημα στη Μακρινίτσα, η γνωστή κι έμπειρη Βολιώτισσα ψυχολόγος, σύμβουλος οικογένειας και συγγραφέας κ. Τένια Μακρή. Η ιδια υπογράμμισε πως η οικογένεια του θύματος θα πρέπει να προστρέξει το παιδί της όταν εξομολογείται ότι υπάρχει βία μέσα στο σπίτι του, ενώ γείτονες και φίλοι θα πρέπει να μιλήσουν εάν έχουν αντιληφθεί ότι μέσα σε ένα σπίτι υπάρχει βία. Η κ. Μακρή σκιαγράφησε το προφίλ τόσο των θυτών, όσο και των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και έκρουσε τον κώδωνα σε όλες αυτές τις γυναίκες, που δεν μιλούν και υφίστανται βία στην οικογένειά τους.
Ποιες είναι οι προεκτάσεις που υπάρχουν σε ζητήματα , που αφορούν σε οικογένειες, μιας που έχει αναφερθεί και στην συγκεκριμένη περίπτωση ενδοοικογενειακή βία και έφτασε δυστυχώς στο έγκλημα; Η περίοδος που διανύουμε έχει δυσκολέψει την κατάσταση;
Μπορεί η περίοδος αυτή, σε ζευγάρια που ήταν σε μία εσωτερική διαμάχη ή δεν είχαν αρμονικές σχέσεις μεταξύ τους να έχει συντελέσει το να γίνει πολύ πιο έντονη η οικογενειακή βία , αλλά πρέπει να ξέρουμε πως όταν υπάρχει οικογενειακή βία υπάρχει κι ένα «υπόστρωμα», το οποίο την καλλιεργεί. Συνήθως αυτό το «υπόστρωμα», είναι διαταραχές προσωπικότητας και χρήση αλκοόλ ή ουσιών. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουμε σίγουρα μία εξέλιξη οικογενειακής βίας. Το πρόβλημα είναι ότι η γυναίκα που υφίσταται αυτή τη βία από τον σύζυγό της δεν μιλάει πολύ εύκολα γι’ αυτό, γιατί περιμένει ή και πιστεύει ότι την πρώτη φορά είναι τυχαίο γεγονός, πάντα με την επένδυση της ζήλειας. Πιστεύει ότι αυτό είναι αποτέλεσμα ότι την αγαπάει πάρα πολύ και δεν θέλει ο άνθρωπος αυτός να τη μοιραστεί με κανέναν άλλο κι αυτό του δημιουργεί όλη αυτή την επιθετικότητα, που είναι πολύ μακρά της πραγματικότητας. Αποτέλεσμα είναι η γυναίκα αυτή, κάθε φορά να δίνει και περισσότερο χρόνο και χώρο στον άνθρωπο αυτό, που αυτή την κακοποιητική προσωπικότητα τη βγάζει λίγο μετά τον γάμο. Δεν θα τη βγάλει κατά τη διάρκεια του αρραβώνα, δεν θα τη βγάλει κατά τη διάρκεια της ερωτικής σχέσης, δηλαδή όταν οι άνθρωποι αυτοί γνωρίζονται, περνούν ένα διάστημα μαζί μετά αρραβωνιάζονται και μετά παντρεύονται.
Αυτό απαντά και στο ερώτημα κάποιων «μα δεν έβλεπε απ΄την αρχή; δεν ήξερε;»;
Δεν εμφανίζονται εξ’ αρχής αυτές οι συμπεριφορές. Ίσα ίσα αυτοί οι άνθρωποι γίνονται αρκετά ερωτικοί, υπόσχονται πολλά και «ζαλίζουν» το θύμα τους και το θύμα πιστεύει ότι θα έχει μία ονειρική ζωή. Κάτω λοιπόν από το … «σε ζηλεύω», «σε θέλω», «θέλω να είσαι μόνο δική μου», γίνονται βίαιοι στην αρχή λεκτικά, στη συνέχεια αρχίζουν και πιάνουν τα μπράτσα και ταρακουνούν τη γυναίκα, μέχρι που το χέρι φεύγει από το μπράτσο και γίνεται χαστούκι, κλωτσιά, μπουνιά κ.α.. Το θύμα, όταν αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση, καταρχήν ντρέπεται για τον εαυτό του που υφίσταται μία τέτοια συμπεριφορά. Από την άλλη ντρέπεται να μιλήσει στους δικούς της ότι συμβαίνει αυτό και πιθανότατα οι γονείς της θα της πουν «εσύ τον διάλεξες ,… φάτον τώρα», όπως έχουμε δει σε πολλές περιπτώσεις. Να πηγαίνουν γυναίκες πίσω στους γονείς τους, να τους λένε ότι περνούν πάρα πολύ δύσκολα και η απάντηση είναι «γύρισε στον άντρα σου και βρες τα». Αυτή είναι μία πάρα πολύ άσχημη συμπεριφορά των γονιών, διότι όταν έρχεται το κορίτσι μας και μας παραπονιέται ότι δέχεται βία είτε λεκτική, είτε συναισθηματική, είτε σωματική και σεξουαλική θα πρέπει να δράσουν οι γονείς αμέσως. Πρέπει να πω ότι οι θύτες, τους μόνους που μπορούν να «σεβαστούν» και κάπως οι ίδιοι να αναχαιτιστούν είναι η οικογένεια και η επέμβασή της.
Όταν η οικογένεια κάνει ένα δίχτυ προστασίας γύρω από το θύμα, τότε οι άνθρωποι αυτοί, ανάλογα βέβαια και με την παθολογία τους, πηγαίνουν κάποια βήματα πίσω. Εδώ δεν έγινε αυτό, τουλάχιστον απ’ ότι διαβάζουμε από την ειδησεογραφία, η γυναίκα τελευταία στιγμή μίλησε στους γονείς της και την περιέθαλψαν στο σπίτι , έπρεπε να είχε γίνει πολύ πιο μπροστά, αλλά τα θύματα πάντα πιστεύουν ότι πάντα θα υπάρχει μια καλύτερη ημέρα. Γιατί εφόσον γίνεται όλη αυτή η φασαρία κι ο ξυλοδαρμός, οι θύτες παίρνουν μία παθητική στάση θύματος. Γίνονται εκείνοι θύματα και ενοχοποιούν τόσο πολύ τη γυναίκα τους λέγοντας «κοίταξε τι μου προκάλεσες», «εσύ μου τα δημιούργησες αυτά», «εγώ είδες πόσο σ’ αγαπάω» , «εσύ λοξοκοίταξες» και γεμίζουν ενοχή αυτή τη γυναίκα, η οποία προσπαθεί πάντα να επανορθώσει αυτή τη συμπεριφορά για την οποία κατηγορείται. Είναι ένα φοβερό πλέγμα αυτό μέσα στην οικογένεια, γι’ αυτό και λέμε ότι όταν έχουμε τα πρώτα σημάδια, όταν οι γείτονες, οι φίλοι ακούν ότι κάτι τέτοιο γίνεται, πρέπει ομαδικά να συνδράμουμε στο θύμα, έτσι ώστε να το πάρουμε από τα «νύχια» αυτού του ανθρώπου.
Αυτό που παλαιότερα είχαμε το «μπλεκόμαστε στα πόδια των άλλων», όταν πρόκειται για τέτοιες περιπτώσεις φαίνεται ότι είναι σωστό, ότι πρέπει να ανοίγουν τα στόματα και να μην αφήνουμε πράγματα στην τύχη τους, γιατί μόνοι τους δεν θα μπορούν να τα αντιμετωπίσουν.
Όχι, δεν μπορούν και πλανεύονται, υπάρχει μία κατάσταση βέρτιγκο, δηλαδή βλέπουν φως- σκοτάδι και χάνουν την αρχή και το τέλος της αλήθειας. Γι’ αυτό λέμε ότι όταν πέσει στην αντίληψή μας ότι γίνεται μία κακοποίηση ενός παιδιού , μιας γυναίκας, γενικότερα κακοποίηση ίσως και μεγάλων ανθρώπων, γιατί και γέροντες κακοποιούνται από νεότερους ανθρώπους, είναι σωστό να μην σκεφτούμε ότι δεν χώνω τη μύτη μου, ή χώνω τη μύτη μου και γίνομαι κουτσομπόλης, αλλά θα πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια των αρχών, έτσι ώστε να σταματήσει το κακό εκεί. Δυστυχώς η βία έχει πάρει πολύ μεγάλες προεκτάσεις, με επίκεντρο την οικογένεια και το κακό είναι ότι στις οικογένειες αυτές παράγονται κακοποιητικές προσωπικότητες, οι οποίες θα πάρουν τη σκυτάλη και θα συνεχίσουν το κακό. Έχουμε δει ότι οι κακοποιητικές προσωπικότητες, όταν δεν υπάρχει παθολογία, κι όταν δεν υπάρχει γενικώς διαταραχή προσωπικότητας, παράγονται μέσα στην οικογένεια, από τον τρόπο που τα παιδιά έχουν βιώσει, είτε τον εαυτό τους να κακοποιείται είτε τους γονείς τους, να κακοποιεί ο ένας τον άλλο. Τα μεν αγόρια γίνονται κακοποιητικά προς τις γυναίκες, οι δε γυναίκες που βλέπουν και βιώνουν μία τέτοια ατμόσφαιρα στο σπίτι, γίνονται τα θύματα, εκείνες οι οποίες δεν μιλάνε εύκολα, γιατί είναι μία κατάσταση την οποία την έχουν βιώσει. Το αλκοόλ πρέπει να πω επίσης, πως κάνει πολύ μεγάλη ζημιά κι έχουμε τρομακτική αύξηση της κατανάλωσης του αλκοόλ.
Υπάρχουν οι αρχές, υπάρχουν πλέον οι υπηρεσίες και πρέπει να προσπαθήσουμε να εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά…
Εγω θα ήθελα να χτυπήσω το καμπανάκι στις γυναίκες. Πρέπει να πω οτι οι κακοποιητικές προσωπικότητες είναι παραπλανητικές, είναι φοβερά ερωτικοί, υπόσχονται, είναι τρυφεροί, λένε πολύ ωραία λόγια, κάνουν εκπλήξεις, αλλά αυτό είναι περιτύλιγμα μιας συμπεριφοράς, η οποία πάρα πολύ γρήγορα θα έρθει στην επιφάνεια και θα ζητήσει λογαριασμό γι’ αυτά τα οποία έκανε και η γυναίκα αυτή δεν τα εκτίμησε.
Άρα αν είναι έτσι ένας χαρακτήρας , δεν βελτιώνεται; Αναφερόμαστε και στις παθολογικές καταστάσεις;
Και το παθολογικό παίρνει θεραπείας, αλλά εδώ υπάρχουν πάντα διαβαθμίσεις και τις ψυχικής νόσου και των διαταραχών. Μία κακοποιητική συμπεριφορά που δεν έχει παθολογικό περιεχόμενο, όταν ο άνθρωπος αυτός αντιληφθεί ότι αυτό του σαμποτάρει τη ζωή, αναμφισβήτητα μπορεί να πάρει βοηθεια και να κάνει καλό στον εαυτό του.
