Παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Με πιο αισιόδοξη ματιά. Και σκέφτομαι πως ότι και να γίνει, σε αυτή τη χώρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ από βαρεμάρα. Και το λέω αυτό, γιατί έχουμε αναγάγει τον δύσκολο ρόλο του Γιάννη Βαρουφάκη, σε σούπερ σταρ. Έχει και αυτό το γούστο του, θα μου πεις. Η αλήθεια είναι, ότι μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει. Που τοποθετεί τα πράγματα και που με τον ήρεμο λόγο του με πείθει ότι παλεύει για το κοινό καλό. Άκουσα να μιλά για τον «λιτό βίο» που κάποτε κάναμε ως Έλληνες. Δεν μπορώ, παρά να διαφωνήσω. Όντως, υπήρχαν περιπτώσεις που οι περισσότεροι νομίζαμε ότι επειδή η τράπεζα μας έδινε τις πιστωτικές με το τσουβάλι, κάτι έγινε. Μετά όμως ήρθε η κρίση. Οι παιδικές χαρές γέμισαν πατεράδες τα πρωινά.
Είχαν γερμένους ώμους και λευκό βλέμμα. Σκληρό πράγμα ο άνεργος οικογενειάρχης. Τα μαγαζιά γέμισαν ενοικιαστήρια. Οι άνθρωποι ζούσαν υπό τον τρόμο του τηλεφώνου που θα χτυπούσε για να τους πληροφορήσει τα χρέη τους. Πολλοί ρούφαγαν την αναξιοπρέπεια του να κρύβεσαι. Να φτύνεις τον εαυτό σου που χρωστάει δίδακτρα. Τα σπίτια κρύα και οι σχέσεις άλλο τόσο. Καλοριφέρ, χοντρή πολυτέλεια. Σούπερ μάρκετ, με σφιχτή λίστα. Μη και ξεφύγει το βλέμμα. Κατάθλιψη βαθιά και αυτοάνοσα νοσήματα σε πλήρη έξαρση. Αυτά που ο εαυτός πολεμάει τον εαυτό. Κι όπως συμβαίνει με την ανθρώπινη ψυχή όταν πιάνει τέρμα… Άρχισε η εικόνα τόσο δα ν’ αλλάζει. Πες το αποδοχή. Κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε.
Σκεφτόμασταν βαθιά και σοβαρά. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ανέχειας, βρίσκουμε στο δρόμο τον Βαρουφάκη, που στο πρόσωπο ενός τέτοιου ανθρώπου ψάχναμε να βρούμε εκείνον που θα μας πήγαινε ένα βήμα παραπέρα. Και τον βλέπω να έχει την αποδοχή ενός μεγάλου μέρους του κόσμου και πραγματικά το χαίρομαι. Γιατί , αυτό σημαίνει πως ακόμη ελπίζουμε, ότι τίποτα δεν το θεωρούμε σαν χαμένη υπόθεση, γιατί ένας Γιάννης έφτανε για να μας δείξει ότι με σοβαρότητα και ευελιξία, μπορούμε να διαπραγματευτούμε, να απαιτήσουμε, να ζητήσουμε και να καταφέρουμε πολλά. Ελπίζω, η σοβαρότητα αυτή να συνεχιστεί.
Γιατί υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι που αναζητούν φως στο τούνελ της εργασίας, υπάρχει τόση φτώχεια, τόση ανέχεια που δεν πρέπει να αφήσουμε λεπτό καιρό που να μην διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Εμείς από την πλευρά μας, κάναμε ότι θεωρήσαμε σωστό. Αποτινάξαμε από πάνω μας καθετί που θύμιζε παλιό και φθαρμένο. Αφήσαμε πίσω τα όποια μας κολλήματα. Τώρα είναι στο χέρι όσων επιλέξαμε να μας εκπροσωπήσουν να κάνουν ότι μπορούν, όχι μόνο για να μην μας διαψεύσουν, αλλά και για να μας φέρουν αυτό που έταξαν. Την ελπίδα στις ζωές όλων μας.
