Πολλές φορές, αγαπημένε μου αναγνώστη, όταν φτάνω στο μη περαιτέρω, όταν θυμώνω πολύ, σκέφτομαι πως ίσως θα έκανα το βήμα να φύγω. Όχι επειδή δεν αντέχω άλλο την οικονομική κρίση. Όχι επειδή η καθημερινότητα είναι δύσκολη και έχει τεράστιες απαιτήσεις. Αλλά επειδή ζω, ειδικά τον τελευταίο καιρό μια απίστευτη κατάσταση. Και δεν είναι άλλη από το να βλέπω τους συμπολίτες μου, δεν με εξαιρώ, να μην αγαπούν την ίδια τους την πόλη, τη χώρα. Να μην της δείχνουν κανένα σεβασμό. Προφανώς δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς μας «σωτήρες» και στα πάσης φύσεως λαμόγια.
Αλλά, μιλώ για ένα μεγαλύτερο ποσοστό. Ένα ποσοστό που θα κοιτάξει μόνο τον εαυτούλη του, το πώς θα είναι εκείνος ασφαλής, το σπίτι του, και να πάνε να κόψουν λαιμό και σβέρκο οι υπόλοιποι. Που νομίζουν ότι η πόλη, η χώρα τους ανήκει. Που δεν τηρούν κανένα κανόνα και που φυσικά δεν τηρούν ούτε τους στοιχειώδης κανόνες καλής συμπεριφοράς. Ένα ποσοστό που περιμένει πάντα από κάποιον άλλο, συνήθως κάποιον που τον αποκαλεί βλάκα, να καθαρίσει και για την πάρτη του. Να ψάξει να του βρει δουλειά, να του καθαρίσει το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι του, να έρθει να του ξεχιονίσει την αυλή. Ένα ποσοστό που του λες καλημέρα και σου ανταποδίδει ξινίλα και μούτρα. Που δεν έχει μάθει να λέει ευχαριστώ, ούτε παρακαλώ. Παρκάρει όπου βρει, ακόμη και πάνω σε θέσεις ΑΜΕΑ. Πετάει τα αποτσίγαρα στο δρόμο.
Καβαλάει πεζοδρόμια με τα μηχανάκια, ενώ οι μανάδες με τα καρότσια κινούνται μέσα στο δρόμο. Βγάζει το κατοικίδιο του για βόλτα και δεν φροντίζει να μαζέψει τις ακαθαρσίες του από το δρόμο. Δεν χρωστά καλή κουβέντα και μόλις ακούει ότι κάτι καλό συμβαίνει σε συνάνθρωπό του αφηνιάζει. Με έχει κουράσει αυτό το ποσοστό, που ας μην κρυβόμαστε αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι τεράστιο. Δεν το θέλω στη ζωή μου. Κάτι τέτοιοι θεωρώ ότι μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Δεν θέλω να γίνω και εγώ μίζερη. Και στο λέω. Αν σήμερα τελείωνα το Λύκειο, δεν θα το σκεφτόμουν καν. Θα έπαιρνα σβάρνα όλες τις ιστοσελίδες στο ίντερνετ και θα αναζητούσα μια δουλειά στο εξωτερικό. Οπουδήποτε. Θα την έκανα από εδώ.
Όχι για τα λεφτά. Αλλά για να ζήσω, διαθέτοντας μια ποιότητα στη ζωή μου. Να πάω σε μια χώρα που θα είναι οργανωμένη, που θα διαθέτει παιδεία, θα συμπονά τον άνθρωπο, θα προσφέρει και δεν θα εθελοτυφλεί. Σε μια χώρα που θα χαίρομαι να περπατώ στους δρόμους της, να ποδηλατώ, να παίρνω το μετρό, να χαμογελώ στην ταμία της τράπεζας και να μου το ανταποδίδει. Και ας μου έλειπε ο ήλιος της Ελλάδας, και ας μην είχε τη θάλασσες και τα βουνά της. Έχεις σκεφτεί το πόσο ακριβά τελικά πληρώνουμε το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας; Τι να κάνω. Δεν είμαι 18. Άσχετα αν, αραιά και που, το μάτι μου πέφτει πάνω σε αγγελίες…
