Βήμα-βήμα, τρέχοντας, κουτσαίνοντας, σκοντάφτοντας, σερνάμενοι, αγκομαχώντας και ανυπομονώντας φτάνουμε και πάλι στην Ανάσταση. Πως πέρασαν οι μέρες, ακόμη δεν το έχω καταλάβει. Μεγάλη Δευτέρα ήταν και τώρα, να. Σε λίγες ημέρες θα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού. Φορτωμένοι τα βάρη μας, τις λύπες μας, τα άγχη μας, τις αγωνίες μας, και πάλι όμως φτάσαμε. Ίσως γιατί δεν πηγαίνουμε εμείς στην Ανάσταση, αλλά αυτή έρχεται σ’ εμάς. Ακάθεκτη, τροπαιούχος, πάντοτε νικηφόρα. Ανεμπόδιστη, ακατανίκητη, ελπιδοφόρα. Καταφτάνει αστραπιαία μέσα στην πιο βαθιά νύχτα Φως ανέσπερο.
Ξεπηδά από τον Άδη τη στιγμή που αυτός ζητωκραυγάζει πως νίκησε τη ζωή, πως τη φυλάκισε επιτέλους στα μαύρα σπλάχνα του. Σείεται η γη. Συντρίβεται ο θάνατος. Ο Άδης πικραίνεται ανελέητα ηττημένος.
Τα φώτα του ναού σβήνουν, η μια λαμπάδα ανάβει την άλλη, δεν έχει σημασία αν είναι γνωστός, φίλος ή ολωσδιόλου άγνωστος ο διπλανός, παίρνεις το φως για να το δώσεις, φτάνει για όλους,, δεν τελειώνει, αντιθέτως πολλαπλασιάζεται, αυγατίζει, κι άλλο φως, κι άλλο, γίνεται μια θάλασσα φως, κι όταν η θάλασσα απλωθεί μέσα μας, τότε και μόνο τότε, μπορούμε ν’ ακούσουμε το πολυπόθητο «Χριστός Ανέστη».
Κι αν ζητώ να είναι κάθε μέρα Πάσχα, κάθε στιγμή Ανάσταση, ή αν περιμένω ή θέλω να περιμένω μετά το θάνατο την Ανάσταση της αιωνιότητας, δεν είναι μόνο γιατί το πρόσωπο του θανάτου είναι φρικαλέο και αποτρόπαιο, το πρόσωπο της αμαρτίας άσχημο και σκοτεινό, η προσωπίδα του δαίμονα ύπουλη και δυσβάστακτα απατηλή, είναι για να ζω με όλη μου την ύπαρξη αυτή την ευχή, την τελευταία της αναστάσιμης βραδιάς, που επιθυμώ να την υιοθετήσει η καρδιά μου για χτύπο. Η ευχή , που καλεί όλους τους ανθρώπους στο γιορτινό πασχαλινό τραπέζι όπου γενναιόδωρα προσφέρεται το Αναστημένο Σώμα του Κυρίου. Όλους τους ανθρώπους. Αυτούς που νήστεψαν και δε νήστεψαν. Αυτούς που από την πρώτη στιγμή αγωνίστηκαν κι αυτούς που προσήλθαν την τρίτην ώραν, την έκτην, την ενάτην. Χωρίς αμφιβολία και δισταγμό, να έλθουν όλοι.
Μη το σκεφτείς στιγμή, αγαπημένε μου. Μη βαρεθείς. Ας πάμε όλοι στην χαρά αυτή. Πλούσιοι ή φτωχοί δεν έχει σημασία. Αυτό που αξίζει είναι να τιμήσουμε τη μέρα, να χαρούμε, να γεμίσουμε τις καρδιές και τα τραπέζια μας. Τι όμορφες ημέρες και με πόσο νόημα τελικά, αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα αυτιά και τις καρδιές μας για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε…
