Όσο ο καιρός φτιάχνει, τόσο η επιθυμία να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο έξω, να κάνουμε βόλτες και ταξίδια μεγαλώνει. Θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, με τέτοια τρελά ωράρια που έχουμε όλοι μας, με τόσο τρελούς ρυθμούς που όλοι τρέχουμε, έχουμε πάψει να παρατηρούμε τις εποχές να αλλάζουν. Σε πληροφορώ λοιπόν ότι η άνοιξη μπήκε.
Ξέρω, ξέρω. Οι δουλειές δεν σε αφήνουν να δεις τις ανθισμένες αμυγδαλιές, τα νεύρα σου σε κάνουν να μην μπορείς να μυρίσεις τις μυρωδιές που θα φέρουν σιγά- σιγά το καλοκαιράκι στη ζωή μας, τα αισθήματα σου είναι τόσο μπερδεμένα που δεν σε αφήνουν να χαρείς με τη χαρά της φύσης γύρω σου. Μας έχει φάει η γκρίνια και το άγχος. Και σκέφτομαι, ότι μόνο ένα συναίσθημα, όπως ο έρωτας, μπορεί να μας κάνει να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας.
Ένας έρωτας ανοιξιάτικος, φουλ από χρώμα και από μυρωδιές. Ένας έρωτας από αυτούς που θέλεις να μοιράζεσαι τις πατάτες μαζί του. Που θα αγκαλιαστείτε έξω από το atm, παρ’ όλο που δεν μπήκαν τα λεφτά που περίμενες, αλλά παρ’ όλα αυτά χορταίνεις από φιλιά και μπίρα στο παγκάκι. Που θα σου φανούν αστεία τα περίεργα βλέμματα που θα καρφωθούν επάνω σου, όταν σε βλέπουν να φιλιέσαι μέσα στη μέση του δρόμου. Όταν τα γέλια σας αντηχούν από την Δημητριάδος μέχρι τη Νέα Ιωνία, που κάποιους τους ενοχλούν, γιατί συνήθισαν στη μιζέρια τους. Είναι η στιγμή που θα τον δεις και θα σπάει η καρδιά σου, παρ’ όλο που θα σε έχει στήσει κανένα εικοσάλεπτο. Είναι τα όνειρα και τα σχέδια που θα τον περιλαμβάνουν και σε βοηθούν να την βγάζεις καθαρή από την τρέλα της καθημερινότητας.
Είναι οι φωνές σε μια δημόσια υπηρεσία, που πλέον σου ακούγεται σαν κελάιδισμα πουλιών, ίδιο και απαράλλαχτο σαν τους ήχους που ακούς όταν έχεις τη φωνή του στο αυτί σου, όταν σου τηλεφωνεί. Είναι η ικανότητα που διαθέτει να σε κάνει να ξεπερνάς τις όποιες δυσκολίες, να σταματά το χρόνο, την ίδια στιγμή που βλέπεις όλους τους άλλους γύρω σου να τρέχουν σαν τους παλαβούς. Είναι οι χειρονομίες, οι βρισιές και οι αψιμαχίες στο δρόμο, που απλά δεν τα βλέπεις, ούτε τα ακούς, όταν βρίσκεται στην αγκαλιά του. Είναι οι στιγμές που συναναστρεφόμαστε με δεκάδες άτομα, αλλά εσύ βλέπεις, ακούς, μυρίζεις μόνο εκείνον. Είναι το απέραντο γκρίζο μέσα στην πόλη, που μόνο μέσα από τα μάτια του κάνει τον κόσμο σου χρωματιστό. Μη στα πολυλογώ, αγαπημένε μου. Είναι η αγάπη. Τι λες; Δεν μαζευόμαστε όλοι μαζί να ερωτευτούμε πάλι από την αρχή, μήπως και ομορφύνουμε όχι μόνο την πόλη, αλλά και το μέσα μας;
