Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου που μπορεί να τους συναντήσεις τυχαία και να σε στιγματίσουν. Αυτοί ίσως είναι και οι πιο σημαντικοί, αρκεί να τους προσέξεις και να τους ακούσεις. Τελευταία, το γύρο του διαδικτύου, κάνουν βιντεάκια, με έναν τυφλό υπαίθριο μουσικό. Τον Αντώνη, που βγάζει τα προς το ζην παίζοντας ακορντεόν και τραγουδώντας στη γειτονιά του, τη Νίκαια. Έμεινα για πολύ ώρα να τον ακούω.
Εντυπωσιάστηκα από το τρόπο που έπαιζε ακορντεόν χωρίς να βλέπει και με συνεπήρε με τα τραγούδια που έλεγε ο ίδιος. Τότε σκέφτηκα πόση δύναμη άραγε χρειάζεσαι για να πεις με τόσα συναισθήματα δύο μονάχα λέξεις. Κι όμως η φιγούρα του έχει αποτυπωθεί βαθιά μέσα μου. Θυμήθηκα και μια άλλη περίπτωση, ενός τυφλού πάλι μουσικού, κάπου στο κέντρο, που έπαιζε με τόση άνεση, θέλοντας να περάσει ένα μήνυμα συγκίνησης και ζεστασιάς στους γύρω του, μα λίγοι ήταν εκείνοι που πραγματικά έμειναν να τον ακούσουν και να του δώσουν ένα χαρτζιλίκι. Η ανθρωπιά στις μέρες μας δυστυχώς απουσιάζει, πόσο μάλλον όταν βλέπεις ανθρώπους αδιάφορους να προσπερνούν και να μην δείχνουν έστω λίγο φιλότιμο. Βέβαια θα μου πείτε κανείς δεν είναι ίδιος και δε χρωστάει καλό σε κάποιον εκτός από τον εαυτό του, οπότε ποιος ο λόγος να «φροντίσει» έναν τυφλό; Μακάρι όλοι μας να σκεφτόμασταν διαφορετικά κι όχι ρεαλιστικά.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση είναι να λυπόμαστε έναν τέτοιον άνθρωπο πιστεύοντας ότι η ζωή του δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Κι όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Όταν ο Θεός σου δίνει τέτοια σπάνια χαρίσματα καλό είναι να τα αξιοποιείς με έναν δικό σου τρόπο. Να τα αξιοποιείς σωστά και δημιουργικά ώστε να συμπεριφέρεσαι όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Όλοι μας αξίζουμε το καλύτερο και πρέπει να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όταν το έχουν πραγματικά ανάγκη. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να μπορείς να εκφράζεσαι «τυφλά» και να χαμογελάς. Να χαμογελάς ακόμα κι αν η ψυχή σου κλαίει, να τραγουδάς ακόμα κι όταν το τραγούδι γίνεται πόνος και να συγκινείς έναν άνθρωπο όπως σε συγκινεί ένα αθώο παιδί. Η ζωή πολλές φορές μας φαίνεται σκληρή και άδικη γιατί μας (επί)δοκιμάζει σε κάθε δυσκολία που βιώνουμε καθημερινά. Αν εσύ της κλείσεις το μάτι και προχωρήσεις τότε όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο και δε θα φοβάσαι τίποτα. Μπορεί η ψυχή να δακρύζει πριν τα μάτια αλλά το συναίσθημα και το ταλέντο καθρεφτίζουν μέσα μας.
