Σύνηθες φαινόμενο, αγαπημένε μου αναγνώστη, να γκρινιάζουμε για τα στραβά αυτής της χώρας, ειδικά για τους πολιτικούς μας. Και αναρωτιόμουν προχθές, αν το ίδιο κάνουμε και για τα δικά μας τα στραβά, για το πως επιλέγουμε να στεκόμαστε απέναντι στην κοινωνία, απέναντι σε μια ομάδα, και πως συμπεριφερόμαστε, τόσο σε αυτή, αλλά και μέσω αυτής. Με αφορμή τηλεφώνημα ακροατή σε ραδιοφωνικό σταθμό, που εξέφραζε τα παράπονα του επειδή ένας παίκτης κάθεται στον πάγκο και δεν χρησιμοποιείται από τον προπονητή, σκεφτόμουν γενικότερα πως αντιμετωπίζουμε θέματα αθλητισμού στη χώρα μας.
Και το πάω από την αρχή. Εκεί που ένας γονιός έχει την οικονομική δυνατότητα, θα δώσει κάποια χρήματα έτσι ώστε το παιδί του να ενταχθεί σε κάποια ομάδα, έτσι ώστε να ασχοληθεί με κάποιο σπορ που τον ενδιαφέρει. Δυστυχώς, τα σχολεία, αποδεικνύονται ανεπαρκή. Και σκέφτομαι, αν ένα παιδί, λέμε, ξεκινήσει να αθλείται από μικρός, μέχρι το Γυμνάσιο σίγουρα θα έχει περάσει στη φάση να κάνει πρωταθλητισμό. Σωματεία που να προσφέρουν το χώρο τους, έτσι ώστε κάποιος να πάει να προπονηθεί, έτσι, χωρίς απαραίτητα να θέλει να πρωταγωνιστήσει, δεν γνωρίζω να υπάρχουν.
Οπότε, καταλήγει ένα παιδί να προσπαθεί να αποδείξει το πόσο καλός είναι, σπαταλώντας όλο του τον ελεύθερο χρόνο για να κάνει περήφανο το σύλλογο του ή απλά τα παρατάει και αφήνει να προπονούνται μονάχα οι «ταλαντούχοι». Σε αυτό, δεν μας φταίει κανένα πολιτικό σύστημα, οι μοναδικοί υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Εμείς, που μαθαίνουμε στα παιδιά να είναι ανταγωνιστικά μεταξύ τους, ακόμη και μέσα σε μια ομάδα. Εμείς, που έτσι τα βρήκαμε και όπως φαίνεται δεν θα κάνουμε και τίποτα για να τ’ αλλάξουμε. Εμείς, που ως διοικήσεις, μέλη, προεδρεία, έφοροι, προπονητές, που ενδιαφερόμαστε και σκεφτόμαστε πως θα πάει μπροστά η ομάδα μας, ασχολούμαστε μόνο με τους «καλούς», το παιδί αυτού που βάζει τα περισσότερα χρήματα στην ομάδα, εκείνου που πάει και παρακαλάει ο γιος του να παίζει λίγο παραπάνω.
Τα υπόλοιπα παιδιά, απλά δεν μας ενδιαφέρει τι θα κάνουν. Ας κάτσουν σπίτι τους. Τι θέλω να πω με αυτό, αγαπημένε μου αναγνώστη; Πως και σε αυτόν τον τομέα, τα παιδιά δεν πρόκειται να μάθουν πώς να εξελίσσονται ή να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι καλύτερο για να βελτιώσουν πράγματα και καταστάσεις. Γι αυτό έχω την εντύπωση, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως στη χώρα που «γέννησε» τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο αθλητισμός ξεψυχά. Με ένα αρχαίο πνεύμα να αποδεικνύει ότι όχι μόνο αθάνατο δεν είναι, ούτε αγνό, και τελευταία με όλα όσα βλέπουμε σε αγωνιστικούς χώρους, έχει καταντήσει να μην είναι ούτε ωραίο. Κρίμα…
