Προσπαθούμε, όσο και αν σου φανεί περίεργο, αγαπημένε μου αναγνώστη, πολύ καιρό τώρα, να συνεννοηθούμε με μια φίλη για να βρεθούμε και να πάμε να πιούμε έναν καφέ. Φαντάσου κατάσταση. Πότε η δουλειά, πότε κάτι άλλο θα τύχει, το «παλεύουμε» εδώ και τρεις μήνες τώρα.
Όλο λέμε ότι θα το κανονίσουμε και όλο κάτι θα συμβεί και μένουμε με τη χαρά. Θα την «δώσω» στεγνά τώρα και ξέρω ότι θα μου τα σούρει, αλλά είναι σε τέτοιο σημείο οργανωτική, που δεν παρεκκλίνει και αυτή στο τόσο για να μπορέσει να χωρέσει και κάτι άλλο στο πρόγραμμα της. Για να σου δώσω να καταλάβεις.
Έχει ένα μπλοκάκι στα χέρια της, και αν το ξεχάσει σίγουρα θα κρατάει κάποιο χαρτάκι, στο οποίο θα έχει σημειωμένο αναλυτικά το πρόγραμμα της ημέρας, της εβδομάδας.
Τη Δευτέρα, ας πούμε, στις 8 έχει να πάει λαϊκή, στις 10 έχει ραντεβού με τον γιατρό, στις 5 θα δει ένα συγκεκριμένο σήριαλ, στις 8 θα μαγειρέψει και έτσι πορεύεται. Αν της τηλεφωνήσει κάποιος , την ίδια ημέρα και της προτείνει να πάνε μια βόλτα, για ένα τσίπουρο, θα τσεκάρει αν μπορεί, έστω και αν εκείνη την ώρα έχει κάτι υποδεέστερο να κάνει, και θα «φας» πόρτα.
Είπαμε, κουκλίτσα μου, να είσαι οργανωτική, να κάνεις τον απαραίτητο σχεδιασμό σου, αλλά να ζεις κιόλας. Και η συγκεκριμένη, δεν είναι η μοναδική περίπτωση που γνωρίζω. Πολλοί άνθρωποι ζουν κατ’ αυτό τον τρόπο, σημειώνοντας, σβήνοντας, έχοντας μπροστά τους κίτρινα χαρτάκια που τους υπενθυμίζουν τι έχουν να κάνουν κάθε ώρα της ημέρας. Είπαμε, καλή και η οργάνωση, αλλά να μην ξεχνάμε να ζούμε και το σήμερα. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να με πάρει ένας φίλος μου τηλέφωνο, που θα έχω να τον δω καιρό και να του αρνηθώ να βρεθούμε επειδή πριν από ένα μήνα, κάπου σε μια ατζέντα έχω σημειώσει πως έχω να ποτίσει τις γλάστρες. Θα μου πεις, έτσι είμαι εγώ, αγαπημένε μου αναγνώστη. Που σπάνια σχεδιάζω πράγματα, που ακόμη και το καλοκαίρι σχεδιάζω μια- δυο τρεις ημέρες πριν που θα πάω και τι θα κάνω. Είναι θέμα χαρακτήρα. Και δεν κατακρίνω, αλλά επειδή διαπιστώνω ότι όλα αυτά τα άτομα που είναι της οργάνωσης, είναι τόσο αγχωμένοι κατά βάθος και πιέζονται, πολλές φορές χάνουν τα πιο ωραία, τα πια ουσιαστικά. Τα καθημερινά, βρε παιδί μου. Ας μην παίρνουμε τόσο σοβαρά τη ζωή μας. Λες και ξέρουμε πως θα είμαστε σε ένα μήνα από τώρα και μπορούμε να το προγραμματίσουμε κιόλας.
Ας απολαύσουμε τις μικρές χαρές αυτής της ζωής και μην χάνουμε το νόημα που μας συμβουλεύει να χαμογελάμε, να έχουμε δίπλα μας τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Γι αυτό ξανασκέψου: τελικά που βρίσκεται η απόλυτη ευτυχία; Μέσα στην ατζέντα με το πρόγραμμα σου ή δίπλα και γύρω σου;
