Τα παιδιά είναι ευάλωτα, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνουν και σκληρά. Πόσο μάλλον τώρα, που η κοινωνία, ακόμη και σε μικρές ηλικίες δείχνει τα ακονισμένα δόντια της, μην αφήνοντας τίποτα όμορφο να αναπτυχθεί . Στο σχολείο, τα πράγματα έχουν αγριέψει. Ξέρω, εσύ και εγώ, αγαπημένε μου αναγνώστη, έχουμε μείνει με τις αναμνήσεις ενός σχολείου φιλικού προς εμάς, που τα παιδιά δεν είχαν τίποτα άλλο στο μυαλό τους από το πώς θα είναι μαζί με τους συμμαθητές τους και θα παίζουν. Τώρα, ακούω από γονείς τα παιδιά τους να δέχονται φραστικές επιθέσεις, να εκφράζονται ρατσιστικά απέναντι σε παιδιά που τα θεωρούν «διαφορετικά» από τους ίδιους, που τα αφήνουν στο περιθώριο αν θεωρήσουν ότι δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία με εκείνα (!)
Και υπάρχουν και τα παιδιά που δέχονται τις επιθέσεις αυτές, που κλείνονται στον εαυτό τους, που κανείς δεν παίζει μαζί τους και που αν ήταν στο χέρι τους δεν θα ξαναπατούσαν το πόδι τους στην σχολική αίθουσα, μόνο και μόνο για να μην ηχήσουν στα αυτιά τους τα όσα άσχημα ακούγονται γι αυτούς. Και θυμήθηκα μια ιστορία, ενός συμμαθητή μου στο δημοτικό και ένα περιστατικό που με έκανε να αισθανθώ τόσο άσχημα που ακόμη και τώρα εύχομαι κανένα παιδί να μην το ξαναπεράσει.
Ξέρεις, ότι ανάμεσα στα παιδιά, υπάρχουν και εκείνα που τα έχουν όλα. Κάθε χρόνο καινούργια σχολική τσάντα, κασετίνα, όσο μολύβια και στυλούς θέλουν, γομολάστιχες και όλα εκείνα που λαχταρά ένας μπόμπιρας να αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο. Εκείνη την μέρα λοιπόν ο συμμαθητής δεν είχε πάρει τα απαραίτητα για το μάθημα των καλλιτεχνικών και φοβούμενος ότι ο δάσκαλος μπορεί να θυμώσει, ζήτησε από όποιον είχε την καλή θέληση να του δανείσει χρώματα και ένα χαρτί από το μπλοκ ζωγραφικής. Η απάντηση από τον «έξυπνο» της τάξης; Να πεις στη μητέρα σου να σου αγοράσει, γνωρίζοντας ότι η οικογένεια αυτή τα έβγαζε δύσκολα. Δεν ξέρω πως μπορεί να ένιωσε εκείνη τη στιγμή το παιδί αυτό, ούτε το κάθε παιδί όταν κάποιος του γυρίζει το μαχαίρι εκεί που πονά περισσότερο.
Και αυτό που βλέπω, ακούγοντας διάφορα περιστατικά που βιώνουν παιδιά στο σχολείο, είναι ότι τα πράγματα έχουν αγριέψει. Γι αυτό, χαίρομαι που ενώ η κρίση έχει βουλιάξει εκατοντάδες νοικοκυριά, υπάρχουν άνθρωποι, φορείς και σύλλογοι, αλλά και απλοί συνάνθρωποι μας, που ενδιαφέρονται για τον διπλανό. Πόσο μάλλον για τα άπορα παιδιά. Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεκινήσει και από την Μητρόπολη Δημητριάδος, αλλά και από το Σύλλογο το «Κοινό των Μαγνήτων» μια προσπάθεια για συλλογή σχολικών ειδών που θα δοθούν σε παιδιά που τα έχουν ανάγκη, προσφέροντας τους ταυτόχρονα το χαμόγελο. Νιώθω ικανοποιημένη που ακούω πως αρκετός κόσμος έχει ευαισθητοποιηθεί και από το υστέρημα του θα προσφέρει έτσι ώστε όλα τα παιδιά να αισθάνονται ίσα.
Αν θέλεις και εσύ να προσφέρεις, σχολικά είδη συγκεντρώνονται στους Ιερούς Ναούς και στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως (Κ. Καρτάλη – Ανθ. Γαζή), καθώς και στο 16ο + 30ο δημοτικά σχολεία Βόλου. Γιατί τα παιδιά αξίζουν να είναι μόνο χαρούμενα…
