Διαβάζω ένα κείμενο που αφορά στην ισότητα όλων μας. Και για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, βρίσκω των εαυτό μου να διαφωνεί. Δεν ξέρω αν φταίνε οι καταστάσεις που τα τελευταία χρόνια βιώνουμε που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά από εκείνα που θεωρούσα ότι έτσι είναι και δεν αλλάζουν, εκείνο που σίγουρα ξέρω είναι πως στα σίγουρα όλοι δεν είμαστε ίδιοι, και σαφώς δεν πρέπει να αντιμετωπιζόμαστε και έτσι.
Μου τη δίνει να σκέφτομαι ότι έχω τα ίδια δικαιώματα με εκείνους τους ανεκδιήγητους τύπους που τολμούν να ασελγούν πάνω σε παιδιά. Όπως επίσης ότι έχω τα ίδια δικαιώματα με το ποσοστό εκείνων των ανθρώπων που εξακολουθούν να υποστηρίζουν και να τρέφονται από κόμματα τόσο ξεπερασμένα σε ιδέες, όσο και σε ανθρώπους.
Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω ότι ανεχόμαστε να βλέπουμε γυναίκες που έχουν υποστεί βιασμό να της λιθοβολούμε, όπως και να δεχόμαστε σαν κάτι φυσιολογικό ότι με το να βομβαρδίζουμε, σκοτώνοντας γυναίκες και παιδιά και ξεκληρίζοντας ολόκληρες οικογένειες, παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Δεν δέχομαι, για κανένα λόγο, ότι οι ηλικιωμένοι που θα πάνε να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές, με τις ίδια νοοτροπία χρόνων και το αγύριστο κεφάλι τους, θα πρέπει να με γεμίζει αισιοδοξία ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος, όταν τους έχουν αφήσει χωρίς λεφτά, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κλαίνε και χτυπιούνται και στο τέλος ψηφίζουν μια από ίδια.
Δεν βάζω σε καμία περίπτωση τον εαυτό μου, ίδιο και όμοιο, με όλους εκείνους που φέρονται απαίσια απέναντι σε μετανάστες, άπορους, ακόμη και σε ζώα. Θα μου πεις τι να περιμένεις όταν η κυβερνητική εκπρόσωπος τολμά και λέει πως «Δίπλα στους ρομά, μένουν και άνθρωποι» και δεν αντιδρά κανείς, ακόμη και όλοι εκείνοι οι «αντιρατσιστές» που αν μια τέτοια δήλωση την είχαν κάνει Χρυσαυγίτες θα είχαν ξεσηκώσει τον τόπο.
Αρνούμαι με τόση ενημέρωση, για εκατομμύρια θέματα στο ίντερνετ, να υπάρχουν ακόμα αμόρφωτοι που διαμορφώνουν γνώμες. Πολιτικές, οπαδικές, καλλιτεχνικές. Αρνούμαι να πηγαίνω στο γήπεδο και να έχω την ίδια μεταχείριση με τον οπαδό που πάει για να κάνει ζημιά, αλλά ούτε και με εκείνους που όταν έγινε διακοπή του πρωταθλήματος για νεκρό οπαδό, βγήκαν να πουν πως έγινε για να ευνοηθεί ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ. Να βάζεις δηλαδή την ομάδα, πάνω από μια ζωή. Τι να πει κανείς.
Αρνούμαι να συμβιώνω με τον βλάκα που περνά τα κόκκινα και τα stop για να δοκιμάσει τις δυνατότητες της νέας του μηχανής, μην υπολογίζοντας πως υπάρχει πιθανότητα να περνάει η μαμά με το καροτσάκι και να βάλει στα μαύρα μια οικογένεια.
Γι αυτό σου λέω. Δεν μπορεί να κάνω λάθος. Σίγουρα δεν είμαστε όλοι ίσοι, ούτε ίδιοι. Και να σου πω κάτι; Δεν με ενδιαφέρει να έχω καλύτερη μεταχείριση απ’ όλους. Αλλά από τις κατηγορίες που σου περιέγραψα, και άλλες τόσες, δεν το θέλω απλά, το απαιτώ να έχω διαφορετική μεταχείριση.
