Τελικά, είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Συμφωνείς ή διαφωνείς, είμαι σίγουρη ότι και εσύ, όπως και εγώ, πιστεύεις πως κάποια πράγματα ίσως να τα έχουμε μπερδέψει λίγο στο μυαλό μας. Συνηθίσαμε στη μοναξιά μας, κλειστήκαμε στον εαυτό μας, νομίζουμε ότι θα δείξουμε αδυναμία αν εκφράσουμε τα συναισθήματα μας. Νοιαζόμαστε και αγαπάμε τον συνάνθρωπο, αλλά δεν θέλουμε να το ξέρει ο κόσμος. Μπορεί να είμαστε σε κάποιο σύλλογο, να κάνουμε φιλανθρωπίες, να προσφέρουμε σε ιδρύματα, να είμαστε εθελοντές, αλλά όλα αυτά ανώνυμα.
Θα μου πεις, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Γιατί και η πολύ διαφήμιση, μπορεί να σε οδηγήσει και σε μονοπάτια ματαιοδοξίας, άσε που μπορεί να σε κατηγορήσουν κιόλας ότι το κάνεις για να φανείς ή επειδή έχεις συμφέρον. Άποψη μου; Ας κάνουμε το καλό, κι ας το κάνουμε και χωρίς να φαινόμαστε. Εκεί που θέλω να σταθώ, είναι στο γιατί επιλέγουμε την ανωνυμία. Σκέφτομαι πως είναι γιατί ναι μεν συμβιώνουμε, αλλά στην ουσία δεν συμμεριζόμαστε τον πόνο. Το κάνουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει να λειτουργούμε. Είμαστε κάτι σαν μικροί ήρωες μιας καθημερινότητας, αλλά στην ουσία μπορεί να είμαστε αδιάφοροι απέναντι στο γείτονα, το φίλο, τον συνάδελφο. Φοβόμαστε να μη δουν ότι είμαστε ευαίσθητοι και ίσως ότι μπορούν να μας εκμεταλλευτούν κιόλας.
Περήφανοι, καχύποπτοι, να μην πει ο άλλος ότι ζητάμε κάτι. Περίεργο δεν είναι, αγαπημένε μου; Ευτυχώς όμως έρχεται εκείνη η στιγμή που έρχεται και σπας αυτό το δεδομένο και δίνεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου να βγει από το καβούκι σου. Που θα φωνάξεις δυνατά ένα «εδώ είμαι» ή «χρειάζομαι τη βοήθεια σου, έχω αυτό το πρόβλημα». Και τότε όλοι μπορούμε να γίνουμε ο κρίκος μιας μεγάλης ομάδας. Μιας ομάδας που θα αποτελείται από άτομα, πολλές φορές ετερόκλητα αναμεταξύ τους.
Γιατροί, δικηγόροι, φοιτητές, άνεργοι, έφηβοι, μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για ένα καλό σκοπό. Ενωμένοι όλοι τους, μπορούν να βρεθούν δίπλα σε κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Δυνατοί. Δεν έχει σημασία τι βοήθεια θα προσφέρουν. Μπορεί να είναι από το πιο απλό έως κάτι πολύ σπουδαίο. Από το κουβάλημα ενός νοικοκυριού σε ένα καινούργιο σπίτι, μέχρι τις ατελείωτες ώρες συζήτησης προσπαθώντας να πείσεις κάποιον ότι η ζωή, ακόμη και με τα πιο στραβά της, είναι ωραία. Κάπως έτσι, όταν βλέπω ανθρώπους ενωμένους να προσπαθούν μαζί για ένα κοινό στόχο, νιώθω ότι μπορεί όντως να γίνονται και θαύματα. Και κάπως έτσι, αντιλαμβάνεσαι πως όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζεις, όση πίκρα και αν έχεις μέσα σου, έστω και αν κάπου έχασες την πίστη σου, φωνάζοντας ένα απλό «σε χρειάζομαι» θα προστρέξουν δεκάδες καθημερινοί μικροί ήρωες να σε βοηθήσουν, τονίζοντας πάνω και πρώτα απ’ όλα πως τίποτα δεν χάνεται. Αρκεί να το ζητήσεις.
